Realia lat osiemdziesiątych w Wielkiej Brytanii

Sytuacja społeczna i polityczna mugoli

Lata osiemdziesiąte miały być czasem rozwoju gospodarczego i ekonomicznego. Kryzys następujący wraz z nadejściem roku 1970 odchodzi w niepamięć. Podejmuje się starania w celu załatania dziur budżetowych, a parlament dwoi się i troi, aby poprawić jakość życia mieszkańców Anglii. Do władzy dochodzi partia konserwatystów, z Margaret Thatcher na czele, która 4 maja 1979 roku zostaje premierem Wielkiej Brytanii, pokonując tym samym James'a Callaghan'a, który reprezentuje Partię Pracy. Niestety kryzys nadal jest silnie odczuwalny, a strajki, do których często dochodzi, nie poprawiają wizerunku nowej pani premier. Anglia dzieli się na grupę tych, którzy wierzą, że Margaret Thatcher jest tą, która wyprowadzi ich kraj na prostą, oraz na tych, którzy są niezadowoleni z jej rządów. Niestety ta druga grupa jest znacznie większa. Obecną królową nadal pozostaje Elżbieta II, a główną walutą Anglii jest funt brytyjski.

Wraz z nadejściem lat osiemdziesiątych obraz społeczeństwa ulega dramatycznej zmianie. Bezdyskusyjnie powoduje to film "Amerykański żigolak" oraz projektant Giorgio Armanii, który projektuje interesujące kostiumy do tego filmu. Promuje on wizerunek kobiety eleganckiej, ale jednocześnie pnącej się po szczeblach kariery na sam szczyt. Obraz ten niezwykle dobrze przyjmuje się wśród społeczeństwa. Kobiety nie są już utożsamiane tylko z gospodyniami, które całymi dniami mają zadowalać swoich mężów i opiekować się licznym potomstwem - dostają bowiem szansę wyjścia z kuchennego fartuszka, co zresztą chętnie wykorzystują. Coraz częściej można spotkać kobiety aktywne zawodowo i, chociaż młode bizneswoman cały czas wzbudzają kontrowersje w społeczeństwie, nikogo już nie dziwi, iż jakąś firmą może zarządzać kobieta. W tej dekadzie upowszechnione zostają również telefony komórkowe, chociaż są one bardzo drogie i niewiele osób może sobie na nie pozwolić. Urządzenia te są także dość sporych rozmiarów i przez to raczej mało poręczne. Zdecydowanie większym powodzeniem cieszą się zwykłe telefony stacjonarne. Do nowinek technologicznych z pewnością można zaliczyć również komputery, które także zaczynają pojawiać się w domach, ale, podobnie jak telefony komórkowe, są drogie i nie pozwalają na wykonywanie zbyt wielu interakcji.

Chociaż zmiany są widoczne w wielu dziedzinach życia, niewiele ulega zmianie w kwestii podejścia społeczeństwa do homoseksualizmu. Oficjalne wypisanie homoseksualizmu z listy chorób psychicznych w 1973 roku budzi tak wielkie kontrowersje, że w 1980 roku homoseksualizm zostaje zaliczony do grupy zaburzeń psychoseksualnych, co z kolei oznacza, iż homoseksualiści nadal są poddawani intensywnemu leczeniu. Jakikolwiek przejaw homoseksualizmu nie cieszy się aprobatą społeczeństwa. Rodziny osób o innej orientacji seksualnej nadal potrafią posyłać swoich członków do klasztorów lub szpitali. Chociaż homoseksualizm nadal jest tematem tabu, coraz częściej można natknąć się na liczne protesty, które mają na celu danie gejom i lesbijkom prawa swobody orientacji. Problem ten jest coraz bardziej nagłaśniany i przez to coraz trudniejsze staje się przemilczanie pewnych spraw, które do tej pory zamiatane były pod dywan.

Lata osiemdziesiąte to zew wolności przy jednoczesnym głośnym upominaniem się o tę wolność. Dlatego też w tym okresie czasu wykreowało się kilka subkultur:

- depeszowcy - jak nietrudno się domyślić, subkultura ta jest silnie związana z popularnym zespołem Depeche Mode. Czasami można pomylić ich z metalowcami, gdyż podobnie jak oni ubierają się na czarno i noszą glany, przez co ich style się zacierają. Depesze wyróżniają się krótkimi, nażelowanymi fryzurami, często obciętymi "na kwadrat”.

- punk - subkultura punków opiera się w dużej mierze na anarchistycznym podejściu do rzeczywistości. Nawołują do bojkotu wszelkich instytucji państwowych, tj. wojska, policji czy parlamentów, negują istnienia Boga, widzą świat jedynie w czarnych barwach. Prawdziwy punk nie przejmuje się swoim wyglądem. Charakterystyczną cechą jego stroju jest na pewno skórzana kurtka nabita ćwiekami (ramoneska) i z przyszytymi naszywkami (np. ze znakiem anarchistycznym), na nogach glany i zazwyczaj podwinięte spodnie – jeansy lub tzw. pasiaki. Tę subkulturę łatwo można rozpoznać po fryzurze jej przedstawicieli, którą jest ogolona głowa z pozostawionym na środku irokezem, często farbowanym na różne, jaskrawe kolory, jak i po zamiłowaniu punków do piercingu.

- metalowcy - metalowcy nie wyznają żadnej konkretnej ideologii. Pomimo ich mrocznego stylu bycia, są to ludzie pozytywnie nastawieni do życia. Dążą tak naprawdę jedynie do wolności osobistej. Przedstawicieli tej subkultury cechuje bardzo specyficzny wygląd. Kolorem dominującym w ich ubraniach jest czarny. Bardzo chętnie noszą wąskie, skórzane bądź dżinsowe spodnie, skórzane kurtki (ramoneski), a także często długie, rozpuszczone włosy. Niezbędne są koszulki i naszywki z ulubionymi zespołami, przedstawiają one przeważnie trupie czaszki, kościotrupy, płonące krzyże. Spora część "metali" zdobi swoje ciała tatuażami przedstawiającymi takie wizerunki.

- skinhead - charakteryzują się wygoloną głową lub bardzo krótkimi włosami, często ściętymi na tak zwanego "jeża". Ta subkultura powstała przede wszystkim przeciw angielskiej arystokracji. Niemniej jednak na przełomie lat ugrupowanie to zaczęło się zmieniać. Grupa skinheadów może przybierać forum nazistowskie, rasistowskie lub homofobiczne. W latach osiemdziesiątych skinheadzi zajmowali się głównie tępieniem punków. Uważali ich za nierobów i leni.

Sytuacja społeczna i polityczna czarodziejów

Czarodziejska prasa aż wrze od kolejnych doniesień o wymordowaniu jakiejś rodziny mugoli lub o tajemniczych zniknięciach. Już nikt nie ma wątpliwości kto stoi za tymi makabrycznymi zbrodniami. Ministerstwo zdaje się pracować na pełnych obrotach, ale niestety nie może poszczycić się taką skutecznością działania, jaką prezentują poplecznicy Lorda Voldemorta. Chociaż wszyscy aurorzy zostali zmobilizowani do działania, nie często udaje się im pochwycić jakiegoś śmierciożercę i odprowadzić go na przesłuchanie. Coraz częściej słyszy się szepty o tym, że ministerstwo nie robi tak naprawdę nic, aby uchronić świat czarodziejów przed zupełną deprawacją. Niektórzy odważnie wskazują palcem na czystokrwiste, konserwatywne rody, takie jak Black czy Lestrange. Często zarzuca się im współpracę z Czarnym Panem, niemniej jednak jeszcze nikt nie dostarczył niezbitych dowodów, które jasno świadczyłyby o winie któregoś z tych rodów, a sami ich członkowie kategorycznie wypierają się wszystkiego, wskazując na to, że przecież ich rodzina od lat pracowała na rzecz ministerstwa. Nastały trudne czasy. Wśród ludzi można wyczuć wyraźny niepokój, który objawia się wzmożoną ostrożnością. Mało kto wychodzi po zmroku, a domostwa zostały zabezpieczone dodatkowymi zaklęciami ochronnymi. Czarodzieje nie wiedzą komu ufać, oskarżają często swoich sąsiadów, przez co Wizengamot ma pełne ręce roboty. Niektórzy odważniejsi czarodzieje postanawiają wziąć sprawy w swoje ręce i próbują odszukać czarnoksiężników samodzielnie, co niestety często kończy się dla nich śmiercią w męczarniach. Politycy głośno wypowiadają się na ten temat, apelując tym samym do obywateli, aby ci zaufali ministerstwu. Niestety nie wszyscy są w stanie zaufać komukolwiek.

Lata osiemdziesiąte wydają się być przełomem w społeczeństwie czarodziejów. Coraz częściej odchodzi się od sztywnych zasad savoir vivre, a młodzi czarodzieje zaczynają głośniej manifestować swój sprzeciw co do kontrolowania życia przez rodziców. Kobiety przestają być traktowane wyłącznie jako kury domowe i matki - mogą wreszcie zacząć się realizować zawodowo i być zupełnie niezależnymi osobami. Niemniej jednak często można spotkać na ulicy jakiegoś starszego czarodzieja, który nawołuje do powrotu do korzeni, a konserwatywne rody czystokrwistych czarodziejów nieprzychylnie patrzą na to, w jakim kierunku zmierza świat. Niektórzy starają się utrzymać niezachwiany autorytet rodziców oraz ojca jako głowy rodziny.

Moda i muzyka mugoli

Moda

Lata osiemdziesiąte to epoka pełna sprzeczności. Są to także lata tzw. dorobkiewiczów. Dla niektórych osób niezwykle ważną częścią życia staje się robienie kariery i pięcie się po jej szczeblach na sam szczyt - zwłaszcza, że można przy tym w bardzo znaczący sposób manifestować swój status społeczny. Istną rewolucję przeprowasza projektant Giorgio Armanii. Odwraca on całkowicie damską i męską rolę - proponuje mężczyznom dopasowane garnitury, a kobietom oddaje ubrania zainspirowane szafą chłopaka w stylu “power dressing”. Od tego momentu kobiety zaczynają z upodobaniem nosić spodnie prasowane w kant i szerokie marynarki z poduszkami na ramionach. Jest to ubiór dedykowany dla karierowiczów. Sam Armanii twierdzi, że tak ubrana kobieta bez trudu osiągnie sukces w pracy. Bezsprzeczną ikoną takiego stylu oraz inspiracją dla wielu pań staje się Księżna Diana.

Zwykłe dziewczyny z sąsiedztwa ubierają się jednak inaczej. Noszą legginsy, obszerne swetry lub tuniki albo body. Całość swojego ubioru dopełniają dużą, plastikową, często kolorową biżuterią. Pseudo-sportowe stroje sprawiają wrażenie, jakoby noszące je dziewczyny dopiero co opuściły klub fitness, a raczej klub aerobiku, gdyż to właśnie ta forma ćwiczeń staje się niezwykle popularna. Naturalnie taki rodzaj ubioru jest nie do przyjęcia do szkoły czy też do pracy - szczególnie, że w większości placówek edukacyjnych nadal obowiązują mundurki. Po powrocie do domu odrzuca się jednak jakiekolwiek zasady i pozwala się sobie na odrobinę szaleństwa. Jest to zauważalne szczególnie w makijażu, który należy do niezwykle wyrazistych. Nikt nie chce być postrzegany jako szara myszka. Górują neonowe kolory - róże, fiolety, żółcie czy pomarańcze. Na usta nakłada się również mocne i wyraziste szminki, często przykryte błyszczykiem. Fryzury służą do podkreślenia osobowości. Trwała jest aktualnym numerem jeden. Natapirowana po całej długości burza loków staje się obiektem pożądania nie tylko dla kobiet, ale również dla przedstawicieli płci męskiej. Takie fryzury są również znakiem rozpoznawczym niektórych zespołów muzycznych. Inspiracjami modowymi dla młodych dziewczyn są gwiazdy, takie jak Madonna czy Annie Lenox. Często też czerpie się inspirację z filmów i seriali, np.: "Dirty Dancing", "Amerykański Żigolak" czy "Dynastia".

Moda męska również rządzi się swoimi prawami. Królują dopasowane garnitury wykonane koniecznie ze szlachetnych tkanin. Atrakcyjne są również spodnie zwężane ku dołowi, nazywane "marchewami", do których obowiązkowo nakłada się białe skarpetki, które nosi król popu - Michael Jackson. Jego osoba stanowi zresztą inspirację dla wielu mężczyzn. Kolejnym obowiązkowym elementem szafy każdego młodego mężczyzny jest tak zwana "katana", czyli dżinsowa kurtka lub tak zwane ramoneski, czyli krótkie kurtki wykonane ze skóry. Rockowego wyglądu dopełniają bandany wiązane na głowach, często w towarzystwie rozpuszczonych, długich włosów. Zdarza się również, iż na męskich nogach można zobaczyć spodnie z krótkimi nogawkami, niemniej jednak taki typ ubioru potrafi powiedzieć o jego właścicielu naprawdę dużo. Po pierwsze, istnieje prawdopodobieństwo, iż podłoga w domu takiego osobnika jest zalana. Po drugie, prawdopodobnie jest on prawiczkiem. A po trzecie - na pewno jest kujonem.

Popularne są także zwierzęce motywy. Leopard, zebra, krokodyl, wąż - to tylko parę z licznych zwierzęcych wzorów, które można spotkać na kurtkach, spodniach lub nawet rajstopach.

Muzyka

Muzyka w latach osiemdziesiątych jest zróżnicowana. Do popularnych gatunków należy pop, rock oraz muzyka disco. Powstaje również nowy nurt muzyczny, który jest określany jako "Nowa Fala". Jest to gatunek wywodzący się z punk rocka. Znajduje on zresztą odzwierciedlenie w modzie. Wśród najbardziej znanych artystów, którzy reprezentują ten gatunek, można zaliczyć takie grupy jak: Blondie, The Police, Depeche Mode. Słuchanie muzyki w latach osiemdziesiątych jest prostsze niż kiedykolwiek wcześniej - wszystko dzięki powstaniu walkmanów, które stają się obiektem pożądania wielu nastolatków.

Najbardziej znani artyści to między innymi: Abba, AC/DC, Belinda Carlisle, Queen, Rick Astley, Europe, Eric Clapton, Bonnie Tyler, Elton John, Cher, Modern Talking, Paul McCartney, Roxette, Sabrina, Stevie Wonder, The Rolling Stones, Madonna, Bob Marley, Boney M, Michael Jackson, Black Sabbath.

Moda i muzyka czarodziejów

Moda

Mówiąc o modzie czarodziejów, warto zaznaczyć, iż obywatele czarodziejskiego świata często są niezwykle słabo poinformowani co do tego, jaka moda panuje obecnie w mugolskim świecie. Przez ministerstwo zostaje wprowadzona regulacja, która nakazuje czarodziejom przybierać całkowicie mugolski ubiór podczas przebywania wśród mugoli. Pomimo jasnych i spójnych instrukcji,, niewłaściwe ubranie jest najczęstszym wykroczeniem Międzynarodowego Kodeksu Tajności.

Moda czarodziejów może wydawać się zamrożona w XX wieku, kiedy to nastała tak zwana belle époque. Starsze czarownice lub te, które są mocno związane z tradycją, nadal chętnie sięgają po gorsety bogato zdobione kolorowymi wstążkami lub koronką. Suknie, które noszą czarownice, są długie, proste, ale za to bardzo obcisłe. Szyte są tylko ze szlachetnych materiałów; nie brakuje im również licznych zdobień. Naszywa się na nie dużą ilość koronek, kolorowe wstążki lub obszywa zwiewnym tiulem, który bezsprzecznie nadaje lekkości sylwetce. Coraz chętniej eksperymentuje się z różnymi kolorami, niemniej jednak nadal najpopularniejsza pozostaje uniwersalna czerń. Biżuteria jest skromna i rzadko która czarownica ubiera ją na co dzień, ale jeżeli już ktoś decyduje się na uzupełnienie swojej garderoby o kilka błyskotek, to przeważnie są to perły lub broszki. Fryzury są proste. Zdecydowanie górują wszelkiej maści koki, które są skrywane pod kapeluszami lub tradycyjnymi, spiczastymi tiarami, przyozdobionymi kolorowymi piórami, futrem lub naszytymi kamieniami.

Męska moda dla starszych i poważanych czarodziejów na przestrzeni lat nie uległa większej zmianie. Nadal popularne są marynarki, surduty, kamizelki oraz spodnie prasowane w kant. Koszule najczęściej pozostają barwy białej, ale w społeczeństwie nie brakuje odważnych czarodziejów, którzy decydują się na nałożenie fioletowej koszuli pod limonkową kamizelkę. Nakrycia głowy również pozostają proste - można do nich zaliczyć zwykłe kapelusze, meloniki, a także tradycyjne, czarodziejskie tiary.

Ponadto, zarówno jedna, jak i druga płeć bardzo często uzupełnia swój wygląd długimi szatami.

Młodzi czarodzieje bez wątpienia są zdecydowanie lepiej poinformowani co do tego, jaka moda panuje aktualnie w świecie mugoli. Lata osiemdziesiątych można określić swoistym przełomem w kwestii ubioru czarodziejów. Niektóre czarownice odrzucają niewygodne gorsety, a długie i krępujące ruchy suknie pozostawiają na wyjątkowe okazje - za to w ich szafach coraz częściej pojawiają się sięgające trochę za kolana, wąskie spódnice w przeróżnych kolorach. Koszule są proste - przeważnie w kolorach bieli lub różu. Niektóre posiadają zapinany na guziczek kołnierzyk, a inne kołnierze opinają się wokół szyi.

Bezsprzecznie najbardziej postępowa pozostaje młodzież - tak zwana przyszłość czarodziejskiego świata. Moda mugoli bardzo przypada im do gustu - trudno powiedzieć czy to przez różnorodność ciuchów, czy przez jaskrawe kolory. Młodzi czarodzieje chętnie przywdziewają mugolskie ubrania, eksperymentują z kolorami, a także mieszają style. Niektóre czarownice zupełnie zapominają o tym, że naturalność dla wielu czarodziejów jest istotna i szaleją z makijażem, farbują włosy oraz nakładają mnóstwo biżuterii. Tak drastyczna zmiana stylu wśród młodzieży ma również swoje wyjątkowe znaczenie - chce ona głośniej zamanifestować to, że nadeszła pora, aby lata, w których to rodzice podejmowali za nich decyzje odeszły w siną dal. Przyjęcie mugolskiej mody jest też swoistą formą sprzeciwienia się poglądom, jakie głosi Czarny Pan.

Muzyka

W świecie czarodziejów od zawsze ceniło się muzykę klasyczną i śpiewaków operowych, niemniej jednak w latach osiemdziesiątych zdecydowanie największą popularnością zaczyna się cieszyć rock i pop. Ze względu na panującą atmosferę wśród czarodziejów, niektóre muzyczne zespoły zaczynają tworzyć ironiczne, satyryczne lub nawołujące do walki z Voldemortem utwory. Znaczna część czarodziejów zna najpopularniejszych mugolskich artystów (takich jak np. Michael Jackson czy Madonna).

Najpopularniejsi czarodziejscy wykonawcy to: Wyjąca Szyszymora, Immoblues, Zrzędliwe Gargulce, Amortencja (jest to pseudonim artystyczny piosenkarki, która wykonuje rzewne ballady), Leprokonusy, Gderliwe Jędze, Mhroczne Inferiusy, Psotne Elfy, Smętne Gumochłony.