Indeks
Szukaj
Latest images
Rejestracja
Zaloguj
Mapa huncwotów
me
Rośliny
25.04.19 14:17
Akebia pięciolistkowa - To wieloletnie pnącze, rosnące w naturze w Japonii, Korei i Chinach gdzie jest uznawane za roślinę leczniczą. Akebia pięciolistkowa wytwarza długie, elastyczne pędy, które prawoskrętnie owijają się wokół podpór. Młode pędy są zielono-fioletowe, z czasem drewnieją i stają się brązowe. Pnącze dorasta do 5–10 m wysokości. Akebia pięciolistkowa kwitnie pod koniec kwietnia i w maju. Kwiaty są drobne, ukryte wśród liści. Ozdobą akebii są owoce, które nadają się do spożycia jadalny jest miąższ, bez nasion. Akebie wykorzystuje się do tworzenia różnych eliksirów. Używa się do tego celu kwiatów, liści, oraz czasami jej owoców.
Berberys zwyczajny - Jest to gatunek krzewu zwany również pod bardziej pospolitą nazwą jako kwaśnica pospolita lub kwaśniec. W stanie dzikim występuje na terenie całej Europy, Skandynawii oraz Wielkiej Brytanii. Berberys rośnie maksymalnie do 3m wysokości. Podczas zbierania jego owoców, bądź liści należy uważać, gdyż krzew posiada długie i ostre kolce, które z łatwością mogą przebić powłokę skórną. Liście Berberki są lekko ząbkowane i mają jajowaty kształt. Krzew ten kwitnie w maju i czerwcu, a jego kwiaty mają żółtą barwę. Owoce Berberki, chociaż należą do jadalnych, nie są najsmaczniejsze. Mają one lekko kwaśnawy posmak i są bardzo twarde.
Berberkę od zarania dziejów stosowano w celach leczniczych, a w średniowieczu odkryto jej pozytywne działanie na malarie oraz żółtaczkę. Jako, że berberka jest jednym z naturalnych antybiotyków, w eliksirach często używa się jej do tworzenia nie tyle co leczniczych mikstur, ale również tych ochronnych.
Do uzyskiwania eliksirów wykorzystuje się korzeń, liści, owoców oraz rzadziej kory
Ruta Zwyczajna - Przez niedoświadczonych zielarzy może być często mylona z jaskółczym zielem. Pochodzi z południowo-wschodniej i wschodniej Europy (Bałkany, Bułgaria, Krym), ale rozprzestrzenił się także na afrykańskim wybrzeżu Morza Śródziemnego i w Europie Południowej. Uprawiana również jest w wielu krajach. Ruta chociaż sama w sobie jest pojedynczym długim kwiatem, który osiąga 1m wysokości, najczęściej spotykana jest w dużych skupiskach. Jej liście maja zaokrąglony kształt. W miesiącach letnich pojawiają się bardzo ciekawe, chociaż nieduże kwiaty w kolorze żółtym. Są promieniste i w zależności od usytuowania mogą być pięciokrotne (szczytowe) lub czterokrotne (boczne). Po przekwitnieniu pojawia się torebka, zawierająca w sobie bardzo małe nasionka.
Ruta podobnie jak wiele innych ziół była stosowana od zarania dziejów. Już dawno temu odkryto jej różne właściwości lecznicze oraz uspokajające. Dlatego okazała się być idealnym dodatkiem do Felix Felicis, ale czarodzieje często suszą jej liście i parzą z niej herbatę, która działa rozkurczowo. Z ruty wykorzystuje się jedynie liście. Oprócz tego wierzono, iż Ruta ma zdolności odwracania czarów i odpędzania zła. Dlatego Często nad drzwiami domostw wieszano pęczek ususzonej Ruty, aby zapewniała ochronę domostwu
Krwiściąg lekarski - Występuje w stanie dzikim na terenie prawie całej Europy z wyjątkiem północy. Roślina ta często spotykana jest również w Azji oraz w Ameryce Północnej. Krwiściąg lekarski jest dość okazałą, kępiastą byliną, której pędy mogą dorastać do wysokości ok. 1,2-1,5 m. Wiosną z podziemnego kłącza roślina rozwija rozetę złożonych, zielonych, pierzastych liści z wyraźnie zaznaczonym unerwieniem. Wczesnym latem zaczynają pojawiać się wiotkie, cienkie i lekko rozgałęzione pędy kwiatostanowe, na szczycie których od czerwca do jesieni rozwijają się małe, zwykle obupłciowe, ciemnoczerwone lub ciemnoróżowe kwiaty zebrane w niewielkie, wydłużone, kłosowate kwiatostany. Surowcem zielarskim jest na ogół wysuszony korzeń, zbierany wiosną lub latem i suszony w ciemnym, przewiewnym i ciepłym pomieszczeniu. Krwiściąg ma wiele leczniczych właściwości. Działa przeciwobrzękowo, przeciwkrwotoczne, ale może wykorzystywać go również w walce z alergią.
Mirt Pospolity - Mirt, to jedna z najstarszych roślin jaką znają mugole i czarodzieje. Często nazywany również mirtem panny młodej. Ta nazwa ma swoje korzenie w symbolice, ponieważ mirt jest symbolem płodności i czystości, dlatego często można było spotkać pannę młodą z wiązanką tego krzewu. Mirt jest wiecznie zielonym krzewem delikatnym, luźno rozgałęzionym o skórzastych, małych i owalnych liściach, które po roztarciu użyczą nas przyjemnym zapachem. Oprócz tego od maja do lipca, zachwyca licznym, białym lub zróżnicowanym kwieciem, wyrastającym z kątów liści. Z czasem kwiaty przemienią się na niebieskie lub białe jagody, które są jadalne. Kwiaty mirtu już od zarania dziejów były używane jako środek rozkurczowy lub przeciwbólowy. Mirt działa również wykrztuśnie, co przydaje się przy leczeniu uciążliwego kaszlu i jest skuteczny w leczeniu zatok.
Niezapominajka - Od kwietnia do maja niezapominajki oczarowują dywanikami kwiatów kolorze błękitu nieba, bieli albo różu. Każdy pojedynczy kwiatek składa się z płasko ułożonych pięciu płatków. Niezapominajki spotykane są na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy. Niezapominajka symbolizuje pamięć oraz pożegnanie, któremu towarzyszy wezwanie „nie zapomnij o mnie”. Kwiat ten w takiej właśnie roli funkcjonuje w wielu językach. Pojawia się w wierszach i pieśniach. Była częstym motywem wykorzystywanym w romantyzmie niemieckim jako synonim tęsknoty i miłości. Z jej pomocą wyrażano m.in. dążenie do ideału, ale także daremność ludzkiej pogoni za szczęściem. Dlatego kwiaty te są doskonałym dodatkiem do Veritaserum, aby pijący ten eliksir nie był w stanie o czymś zapomnieć podczas ewentualnego przesłuchania.
Śnieżna Bawełna - Bawełna to roślina uprawna, występująca w gorącym klimacie wszystkich kontynentów, z której włókno, zebrane z torebek nasiennych, jest szeroko wykorzystywane, przede wszystkim w przemyśle włókienniczym. Używa się go do produkcji przędzy, nici, dzianin i tkanin. Włókno, które zbiera się z tych roślin znalazło również zastosowanie w medycynie w produkcji wacików. Natomiast czarodzieje używają włókien bawełny również do różnego rodzaju eliksirów. Na przykład dodaje się ją do eliksirów, który pozwala zrozumieć mowę zwierząt.
Aloes - Aloes zwyczajny to najpopularniejszy gatunek aloesu, wykorzystywany w medycynie i kosmetyce, uprawiany na szeroką skalę w celu uzyskania surowca do wytwarzania różnych produktów leczniczych i kosmetycznych. Tworzy rozetę liści: grubych, mięsistych, o mieczowatym kształcie. Na brzegach liści wyrastają kolce. Po przekrojeniu liścia w poprzek widoczny jest galaretowaty, zielonawy miąższ i sącząca się z kanalików skóry żółta ciecz - aloina. Roślina dorasta do około 60 cm wysokości. Żel aloesowy otrzymywany z aloesu zwyczajnego posiada właściwości antyoksydacyjne,
ochronne na wątrobę, obniżające ciśnienie krwi oraz poziom lipidów. W aloesie zawarte są egzogenne aminokwasy (oprócz tryptofanu) oraz enzymy niezbędne do tworzenia nowych komórek. Jako środek wzmacniający w stanach osłabienia organizmu, w okresie rekonwalescencji po długich, wycieńczających chorobach oraz dla osób starszych. Między innymi dlatego aloes jest jednym ze składników eliksirów zmieniającego kolor włosów. Ma on na celu uchronić włosy przed ewentualnym zniszczeniem
Jarzębina - Jarzębina jest znana pod dwiema nazwami, jarząb pospolity oraz jarząb zwyczajny. Dobrze określają tę roślinę, bowiem występuje na całym terytorium naszego kraju. Można ją też spotkać w południowo-zachodniej Azji oraz zachodniej Syberii. To drzewo pochodzi z rodziny różowatych, maksymalnie dorasta do 15 metrów wysokości. Zazwyczaj jednak jest niższe, do 8-9 metrów. Ma owalną koronę i regularny, dekoracyjny pokrój. W okresie kwitnienia, w maju i czerwcu, jarząb pospolity pokrywa się drobnymi białymi kwiatami. Wydzielają charakterystyczny zapach gorzkich migdałów. Liść i owoc jarzębiny to najbardziej rozpoznawalne elementy tej rośliny. Liść jest ozdobnie piłkowany i poznaczony siecią nerwów. W początkowym okresie wegetacji jest ciemnozielony. Jesienią ładnie się przebarwia na czerwono, intensywnie pomarańczowo i złoto. Równie ważny jest owoc jarzębiny, wielu osobom doskonale znany. Pojawia się na drzewie w lipcu i utrzymuje aż do października. Jest niemal idealnie okrągły i zbiera się w gęste grona. Jarzębina oprócz wielu zastosowań leczniczych, w Wielkiej Brytanii była niegdyś uznawana za skuteczny sposób odstraszenia czarownic. Liść i owoc jarzębiny to najbardziej rozpoznawalne elementy tej rośliny. Liść jest ozdobnie piłkowany i poznaczony siecią nerwów. W początkowym okresie wegetacji jest ciemnozielony. Jesienią ładnie się przebarwia na czerwono, intensywnie pomarańczowo i złoto. Równie ważny jest owoc jarzębiny, wielu osobom doskonale znany. Pojawia się na drzewie w lipcu i utrzymuje aż do października. Jest niemal idealnie okrągły i zbiera się w gęste grona.
Biedrzeniec Anyż - Potocznie nazywany anyżem lub anyżkiem. To bardzo dobrze znana roślina lecznicza i przyprawowa, należąca do rodziny selerowatych, dawniej baldaszkowatych. Biedrzeniec anyż rzadko spotykany jest w uprawie jednak z powodzeniem można go posadzić w ogrodzie ziołowym. Biedrzeniec anyż dorasta do 50 cm wysokości, dolne liście są okrągławe, ząbkowane, górne pierzastodzielne. Białe kwiaty anyżu zebrane w baldachy pojawiają się w czerwcu i lipcu. Owoce rozpadające się na dwie rozłupki są surowcem zielarskim i znaną przyprawą. Anyż jest również cenioną rośliną przez wzgląd na jej magiczne właściwości. Uwalnia od koszmarów. Jeśli nosimy przy sobie to zapewni on szczęście, z kolei palony –wzmocni zdolności parapsychiczne.
Chmiel zwyczajny - Chmiel zwyczajny rośnie w Europie, w Ameryce Północnej i na Syberii. Głównie w wilgotnych zaroślach. Często uprawia się go na plantacjach, zwykle na potrzeby przemysłu piwowarskiego. Bardzo szybko rośnie i doskonale prezentuje się rozpięty na pergoli. W ciągu roku pędy dorastają nawet do 8 m długości i 3 m szerokości. Pędy chmielu są szorstkie, gęsto pokryte dużymi, klapowanymi, ciemnozielonymi liśćmi. Pędy chmielu zwyczajnego na zimę zamierają, na wiosnę odrastają z silnie zgrubiałego kłącza zwanego karpą. Chmiel w starych wierzeniach symbolizuje swobodę seksualną, płodność, oraz męską jurność. A regularne picie piwa, które było zrobione na bazie chmielu miało zwiększać libido.
Zimiejka - Jest to roślina polna występująca na terenie całej Europy. Najczęściej spotykana jest na polanach, ale czasami również potrafi sama się zasiać w przydomowych ogródkach. Utrzymanie jej nie jest trudne, a w czasie zakwitu może być śliczną ozdobą każdego domowego ogródka. Zimiejki bowiem są niewysokimi wiatkami, które posiadają rozłożyste płatki o fioletowej barwie. Jej płatków można używać jako barwni do ubrań, ale znacznie częściej wykorzystuje się je do eliksirów. Płatki zimiejki mogą stanowić wzmocnienie danej mikstury.
Babka Zwyczajna - Babka zwyczajna jest byliną o przyziemnej różyczce liści, charakteryzujących się długim ogonkiem i szeroko jajowatą blaszką liściową. Właśnie to charakterystyczne, szerokie liście odznaczają babkę zwyczajną na tle innych gatunków. Babka zwyczajna tworzy kwiatostan w postaci zbitego kłosa. W lecie obserwujemy obfite pylenie babki zwyczajnej, które dla alergików jest niezwykle dokuczliwe, gdyż jej pyłki należą do silnych alergenów. Babka zwyczajna wykazuje właściwości lecznicze, m. in. przeciwbakteryjne czy antyoksydacyjne, które wynikają z aktywności jej biologicznie czynnych składników. Liście babki można kłaść na ukąszenia owadów zarówno mugolskich jak i tych czarodziejskich, aby złagodzić ból. Roślina ta przydatna jest w leczeniu układu naczyniowego, oddechowego, pokarmowego oraz moczowego, a także w różnorodnych schorzeniach skóry, w chorobach oczu czy nowotworach. Oprócz tego babka działa oczyszczająco, ochronnie i wspomagająco, wykazuje wpływ równoważący i harmonizujący zarówno otoczenie, jak i wnętrze człowieka.
Jemioła - Najczęściej spotkać ją można na topolach, brzozach, sosnach, rzadziej na dębach, jodłach, jabłoniach, śliwach, głogach, świerkach i jarząbach. Późną jesienią i w zimie na końcach pędów jemioły dojrzewają kuliste jagody, wielkości grochu w kolorze białym. Są wypełnione kleistą mazią, która przywiera do ptasich piór i w ten sposób ptaki przenoszą nasiona jemioły z drzewa na drzewo. Przypuszcza się, że jemioła najbujniej rośnie w miejscach o dużym promieniowaniu żył wodnych, które wprawdzie lubi, ale i skutecznie neutralizuje. Niegdyś przy pomocy tej rośliny leczono niepłodność kobiet. Między innymi dlatego, iż w wierze celtyckiej jemioła symbolizowała właśnie płodność. W innych wierzeniach jemioła była symbolem życia, lub była fizycznym uosobieniem słońca i księżyca. Niegdyś gałązki jemioły można było zobaczyć w każdym domu, gdyż miała ona przyciągać szczęście, miłość i dobrobyt.
Szałwia - Nazwa tej rośliny wywodzi się od łacińskiego słowa „salvere”, które oznacza być w dobrym zdrowiu. Szałwia ma podłużne szarozielone, pokryte od spodu meszkiem liście. Poza kolorem szałwię można rozpoznać po specyficznym kamforowym zapachu, a także jasnofioletowych lub różowych kwiatach zebranych w kłosy. Szałwia oprócz wielu leczniczych właściwości jest uważana, za roślinę silnie oczyszczającą. Dlatego często używa się ususzonych, związanych ze sobą liści szałwii, które następnie się podpala i okadza się dymem domy, lub przestrzenie do wykonywania rytuałów.
Kosaciec - Roślina potocznie nazywana irysem. Są bylinami, których odmian jest niezliczona ilość, dlatego ceni się ją tak bardzo. Kwiaty najczęściej są zbudowane z sześciu płatków, które zaginają się w połowie do góry, a w połowie są spuszczone do dołu. Mówi się, że mają bródkę. Na jednym pędzie znajduje się kilka pąków. Kwiaty irys mają wiele pięknych i intensywnych kolorów. Najczęściej są dwubarwne i bardzo czyste. Irysy bardzo często są utożsamiane z Grecką boginią o tym samym imieniu, która swą obecność objawiała przez pojawienie się tęczy na niebie. Irysy zawsze symbolizują pamięć, nie mniej ich znaczenie może zmieniać się w zależności od koloru kwiatu. Niebieski irys oznacza oziębłość. Natomiast fiolet sugeruje, że ktoś o nas już nie pamięta.
Arnika górska - Znana też jako górska stokrotka. Arnika górska to bylina z rodziny astrowatych, rosnąca dziko na terenie Europy i Ameryki Północnej. Arnika wytwarza krótkie pełzające kłącza, zakończone rozetami przyziemnych delikatnych, lancetowatych, zielonych, krótko owłosionych liści. Arnika górska kwitnie od czerwca do sierpnia. Delikatnie pachnące żółte kwiaty są podobne do kwiatów stokrotki. Kwiaty są zebrane w dość duże koszyczki. Arnika górska (Arnica montana) to roślina o niezwykłych właściwościach – plemiona germańskie czciły arnikę wierząc, że chroni przed uderzeniami pioruna oraz gradobiciem. Przypisywano jej magiczną moc, a pierwsze ślady stosowania arniki w celach leczniczych pochodzą z XII wieku. Jej właściwości opisywała znakomita średniowieczna zielarka – Hildegarda z Bingen w swoim dziele Physica. Wywary z arniki wcierano w obolałe mięśnie i stawy, sińce, krwiaki i czyraki.
Lipa - Lipa drobnolistna osiąga wielkość około 25-40 m. i średnicę do ponad 100 cm. Pień jest prosty do połowy wysokości wolny od gałęzi. Kora w młodości gładka, zielonkawoszara, z wiekiem płytko i podłużnie spękana, ciemnoszara do czarniawej. Liście małe 6-7 cm długości, skośne, sercowate z piłkowanym brzegiem. Pod spodem liści charakterystyczne rudawe włoski w kącikach nerwów. Kwiaty żółtawe w luźnych baldachach na długich szypułach. Owoce to małe, okrągłe i gładkie orzeszki, łatwo pękające pod naciskiem. W wielu kulturach uważa się lipę za drzewo święte, być może ze względu na jej długowieczność. Uznawana była za drzewo miłości i rodziny, to właśnie to drzewo proszono także o urodzaj plonów. Lipowy kołek miał być też świetną bronią na wampiry, a lipowe łyko unieszkodliwiało upiory i diabły.
Rumianek - Znakiem rozpoznawczym rumianku są kwiaty, które pojawiają się od maja do października. One także stanowią cenny surowiec zielarski. Podczas zbierania ich trzeba jednak pamiętać, że w naturze, a nawet na plantacjach, można spotkać wiele roślin wyglądem przypominających rumianek, ale pozbawianych leczniczych właściwości. By nie doszło do pomyłki, należy przyjrzeć się koszyczkom, które powinny być puste w środku, a roztarte przyjemnie pachnieć. Rumianek pospolity jest rośliną jednoroczną, która w sposób dziki rośnie na polach, przydrożach, terenach przyleśnych, w parkach, ogrodach i siedliskach ruderalnych. Wszędzie poza celowymi uprawami zielarskimi, rumianek jest uważany i traktowany jako chwast. Rumianek posiada nagie i silnie rozgałęzione łodygi, na końcach których zawiązują się koszyczki kwiatowe. Łodygi tej rośliny są przy tym wewnątrz puste, wzniesione i dorastające do ok. 15-50 cm wysokości. Cała roślina wydziela silny zapach o charakterystycznym aromacie. Liście rumianku są osadzone na łodygach skrętolegle i siedząco. Kwiaty tej rośliny są zebrane we wspomniane koszyczki, przy czym kwiaty są białe. Rumianek w starych wierzeniach symbolizuje bezgraniczne oddanie, czy to drugiej osobie, czy jakiejś sprawie.
Dzika róża - To kwitnący krzew, powszechnie występujący w całej Europie, północnej Afryce i zachodniej Azji. Znana jest ze swoich delikatnych, różowych bądź białych kwiatów, które przekształcają się w charakterystyczne czerwone, kuliste owoce pełne nasion. Róża dzika zakwita pod koniec maja i kwitnie do czerwca na dwuletnich pędach. Pachnące lekko, białe lub różowe kwiaty są pojedyncze, pięciopłatkowe, średniej wielkości, osadzone pojedynczo lub po kilka w kwiatostanie. Po przekwitnięciu, działki kielicha są przeważnie odgięte w dół i dość szybko opadają. Dość duże, jajowate owoce szupinkowe są wydłużone, o barwie od pomarańczowej do czerwonej. Owoce są surowcem zielarskim. Róże w wszelakich odmianach symbolizowały czystość, i kobiecość, i urodę. Nie mniej jej kolce przypominały o tym, iż podążenie za pięknem może być bolesnym i niebezpiecznym doświadczeniem.
Grubosz - Grubosz jest sukulentem z rodziny gruboszowatych. Pochodzi z Afryki Południowej. Liście grubosza magazynują wodę, są mięsiste, błyszczące, jajowatego kształtu, żywo zielone. Przy dużej ilości promieni słonecznych obrzeża liści stają się czerwone. Kora jest dość jasna, błyszcząca, o ciekawej fakturze z charakterystycznymi pierścieniami, nie łuszcząca się. Drobne, białe kwiaty grubosza pojawiają się na końcach pędów starszych egzemplarzy i tylko wtedy, gdy rosną one w dobrze oświetlonym miejscu. Podobnie jak drzewko bonsai, tak samo grubosz jest uznawane za drzewo szczęścia. Posadzone gdzieś w ogródku, lub zasadzenie tej rośliny w doniczce i postawienie w domu ma przyciągać szczęście i pieniądze.
Melisa - pochodzi z południowej Europy i północnej Afryki, a jej uprawa sięga 2000 lat. Od wielu lat znana jest jako lecznicze zioło, a także jako składnik napoju, zapewniającego długowieczność. Szekspir w "Wesołych kumoszkach z Windsoru" opisuje sytuację, w której gałązki melisy rozrzucone są po podłodze w celu odświeżenia zapachu w pokoju. Melisa jest ziołem o świeżym cytrusowym zapachu, bardzo łatwym w uprawie. Wykorzystuje się zarówno świeże jak i suszone liście. Melisa z wyglądu przypomina miętę, jest od niej mniej inwazyjna i łatwiejsza do opanowania. Jest wieloletnią rośliną zielną z liśćmi w kształcie serca, pokrytymi sztywnymi włoskami. Melisa symbolizuje odnowienie, lub odrodzenie. Prowadzi tych, którzy dostrzegają błędy w swoim życiu i chcą je naprawić. Patronuje również wszystkim tym, którzy pragną rozpocząć nowe życie.
Mak lekarski - Szybko rosnąca roślina roczna o wzniesionych, mięsistych, nagich pędach z lekkim sinawym nalotem Liście wyłącznie osadzone na łodydze gładkie, szarozielone, o nierównym karbowaniu. Kwiaty dość duże powyżej 10 cm średnicy o czterech płatkach i jak wszystkie maki o dwóch działkach kielicha odpadających po otwarciu się kwiatu. Oprócz zastosowań leczniczych maku na przestrzeni czasów odkryto jego narkotyzujące właściwości, bowiem z maku zaczęto tworzyć opium. Chociaż mak ma wiele leczniczych właściwości jego symbolika wcale nie przyciągała ludzi. Już od starożytności mak był symbolem śmierci, dlatego w tamtych czasach często przystrajano groby zmarłych kwiatami maku.
Piołun - bardzo charakterystyczny pokrój, trudno nie rozpoznać go na łącze. Jest to dość wysoka roślina, która tworzy kępy – tworząc bardzo wiele rozetek liściowych ułożonych jedna obok drugiej. Później wyrastają z nich drewniejące łodygi kwiatostanowe, które od lipca do września pokryte są drobnymi koszyczkami kwiatów. Kwiatostan ma ok. 2-4 mm średnice, jest żółty i ma kulisty kształt. Piołun wytwarza koszyczki o tendencji do zwieszania się, składające się wyłącznie z kwiatów rurkowatych. Piołun przez swój gorzkawy posmak symbolizuje wszelki życiowy ból, symbolizuje nasze straty, oraz żal.
Pokrzywa - to roślina wieloletnia, rozłogowa, mało wymagająca. Osiąga wysokość od 0,5 m do nawet 2 m. Kwitnie od czerwca do października, kwiaty mają zielony kolor. Łodyga pokrzywy jest czterokanciasta, łykowata. Liście pokrzywy są ząbkowane, ciemnozielone, pokryte od spodu parzącymi włoskami, powodującymi podrażnienia skóry ludzi i zwierząt. Korzenie pokrzywy sięgają nawet do 45 centymetrów głębokości. Pokrzywie od wieków przypisywane są właściwości magiczne. Wykorzystywana była w postaci naparu o właściwościach eterycznych, którym należało skropić ubranie i pomieszczenia mieszkalne. Ma przywracać spokój ludziom i domowi, oczyścić ze złej energii nieprzyjemnych uczuć. Obyczaj ten był jedną z metod egzorcyzmu.
Stokrotka pospolita - Stokrotka jest byliną. Ma nagą, wyrastającą z kłącza łodygę o wysokości dochodzącej maksymalnie do 20 cm. Wytwarza podziemne rozłogi. Jej liście są zebrane w różyczkę, mają kształt łopatki albo jajka.
Kwiaty to pojedyncze koszyczki. Płatki kwiatów ułożone są w dwa szeregi. Jej płatki mają biały kolor. Stokrotki to bezdyskusyjny symbol wiosny we wszystkich krajach. Oprócz tego kojarzona jest z czystością i niewinnością. Z tego powodu są bardzo popularnymi kwiatami na wianki ślubne. Należy jednak pamiętać, że po zerwaniu nie utrzymają się zbyt długo – jako typowe polne kwiaty nie są najlepszym materiałem na bukiety.
Lawenda wąskolistna - Zwana po prostu lawendą - to zimozielona krzewinka dorastająca do około 50 cm wysokości. Tworzy zwarte, regularne kępy. Posiada wąskie, srebrzyste liście i drobne fioletowe kwiaty. Lawenda wąskolistna jest bardzo popularna na południu Europy i w krajach anglosaskich, gdzie wykorzystywana jest nie tylko jako roślina ozdobna. Jej kwiaty i liście są używane do saszetek zapachowych oraz w kuchni do aromatyzowania potraw. Kąpiele z dodatkiem olejku lawendowego lub wywaru z liści działają uspokajająco i nasennie. Lawenda przewodniczy wszystkim tym, którzy są żarliwi, a ich uczucie skierowane do drugiej osoby płonie gorącym płomieniem. I chociaż ich uczucia są głębokie i zażyłe, to brakuje im zaufania.
Lubczyk - Lubczyk ogrodowy to wieloletnia roślina dorastająca do 2 m wysokości. W pierwszym roku wytwarza rozetę podwójnie pierzastych liści, w drugim pędy kwiatostanowe. To zioło kwitnie od czerwca do sierpnia, kwiaty są niepozorne żółto-zielone, zebrane w baldachy. Owocem lubczyku jest lekko jajowata rozłupnia.
Jak to mawia stare przysłowie "Lubczyk - wmałżeństwie rozterki i niezgody równa” przyznał niechętnie XVI-wieczny lekarz Syreniusz. Bo choć zwalczał on wszelkie przesądy i zabobony, nie mógł przecież zaprzeczyć, że lubczyk wzmaga popęd płciowy; podał więc tę informację w sposób zgodny z obyczajnością. Syreniusz dodaje, że lubczyk jest jednym z atrybutów dobrych czarownic, które potrafiły na życzenie naparzyć z niego napój miłosny. Zyskał więc renomę afrodyzjaku i zasadniczego składnika miłosnych receptur.
Warzucha - Występuje jedynie na górzystych terenach. Roślina dwuletnia, czasem wieloletnia, wysokości do 30 cm, naga, o gałęzistej łodydze. Gałązki pokładające się lub łukowato wzniesione. Liście mięsiste; odziomkowe zebrane w różyczkę, długoogonkowe, szeroko jajowato-sercowate, prawie całobrzegie; łodygowe siedzące, obejmujące łodygę szeroką nasadą, brzegiem odlegle zatokowo-ząbkowane. Kwiaty białe lub żółtawe, 4-płatkowe, zebrane na dość grubych szypułkach w grono na szczycie łodygi.
Mięta - Roślina niezwykle często mylona przez niedoświadczonych zielarzy z melisą. Mięta to bylina o zielonych, aromatycznych liściach, wytwarzająca kłącze. Kwiaty drobne, białe, liliowe lub różowe. W uprawie mamy kilkadziesiąt odmian mięty różniących się wyglądem i aromatem. Wśród tych wielu gatunków najpopularniejsza jest mięta pieprzowa o orzeźwiającym zapachu i lekko piekącym smaku. Mięta doskonale oczyszczała domy ze złej energii, ale również symbolizowały miłość. W końcu nie bez powodu w naszej mowie pojawiło się stwierdzenie "czuć do kogoś miętę"
Ślaz - Większość egzemplarzy ślazu dzikiego to rośliny dwuletnie, ale zdarza się, że mogą przezimować i przetrwać jeszcze kilka lat. Najbardziej charakterystyczną cechą rośliny, wspólną dla wszystkich ślazów, są kwiaty. Mają purpurowe, różowe lub biało-różowe płatki o bardzo wyraźnych, ciemniejszych prążkach, głęboko wcięte. Wyrastają z kątów liści, umieszczone są na długich szypułkach. Kwiaty pojawiają się dopiero w lipcu, ale kwitnienie trwa aż do września. Owocem ślazu dzikiego są owłosione rozłupki, które zawierają w sobie brunatne nasiona z szarym lub srebrzystym nalotem. Ślaz jest również znany mugolom. Ci, którzy bardziej znają się na ziołach, i wiedzą jak należy je przerabiać wytwarzają ze ślazu pastylki, które ssie się przy zapaleniu gardła, lub górnych dróg oddechowych. Natomiast w eliksirach ślaz jest jednym ze składników eliksiru wielosokowego.
Akebia pięciolistkowa - to wieloletnie pnącze, osiągające wysokość 5-10 m, należące do rodziny krępieniowatych (Lardizabalaceae). Roślina pochodzi z Azji - porasta tereny Chin, Japonii i Korei. Wytwarza dekoracyjne, palczaste liście na długich ogonkach i słodko pachnące, gwiazdkowate kwiaty, zebrane po kilka w gronach - męskie jasnoróżowe, żeńskie ciemnopurpurowe - u innych odmian mogą być również białe. Akebia symbolizuje wytrwałość i niezłomność. Jest często kwiatem wiodącym tych, którzy twardo stoją przy swoim i bez względu na wszystko nie zmienią swojego zdania.
Wawrzyn szlachetny - Znane również pod nazwą drzewa laurowego. Ma liście lancetowate, błyszczące, w kolorze ciemnozielonym, o długości 10 cm i szerokości 3 cm. Po zgnieceniu wydzielają charakterystyczny, słodki zapach. Wiosną na jego drzewku pojawiają się małe, jasnożółte kwiaty, które z czasem zawiązują się w owalne jagody. Na początku przybierają kolor zielony, następnie stają się czarne. Magiczną mocą wawrzyna jest ochrona domu, zwiększa również moce psychiczne, potrafi oczyścić zarówno duszę jak i umysł. Liść laurowy był również utożsamiany z siłą i zwycięstwem.
Jaśmin - Gatunków jaśminu można spotkać około 300 gatunków. Większość gatunków z rodzaju Jasminum to delikatne pnącza, jedynie kilka ma formę krzewiastą. Przykładem krzewu jest jaśmin nagokwiatowy, który wyróżnia się czterokanciastymi pędami i żółtymi kwiatami. Wykształcanie kwiatów u tego gatunku przypada w okresie zimowym : mniej więcej od końca listopada do połowy kwietnia, z przerwami w okresie mrozów. W tym czasie łodygi pozostają bezlistne, co czyni jaśmin nagokwiatowy podobnym z wyglądu do forsycji. Jednak najbardziej znany i najczęstszy w uprawie jest jaśmin kwiecisty. Jest to zimozielone, wijące się pnącze. Późną zimą i wczesną wiosną wytwarza różowe pąki kwiatowe, które następnie rozwijają się w silnie pachnące, pięciopłatkowe i podobne do gwiazdek, białe kwiaty o średnicy około 2 cm. Zapach jaśminu uspokaja, pomaga się zrelaksować, działa lekko nasennie. Usuwa zmęczenie i napięcie. Kadzidełka przyciągają duchową miłość, bogactwo i prorocze wizje.
Dziurawiec zwyczajny - zakwita zawsze przed 25 czerwca, stąd jego nazwy ludowe – świętojańskie ziele i ziele św. Jana. Żółte kwiaty średnicy 1–1,5 cm są zebrane w wielokwiatowe podbaldachy na wierzchołkach pędów kwiatostanowych. Dziurawiec jest rośliną samopylną, jego pyłek i znamiona słupka dojrzewają równocześnie. Kwiaty są chętnie odwiedzane przez pszczoły, które zaopatrują się tu w atrakcyjny dla nich pyłek. Okres kwitnienia dziurawca kończy się zazwyczaj w sierpniu.
Ginatia - Krzew ten niezwykle często jest spotykany w niewielkich wsiach. Krzew ten najczęściej dorasta do około 10m i zakwita zaraz na początku wiosny. Jego kwiaty mają różowawą barwę i wykorzystywane są do różnego rodzaju eliksirów. Mugole niezwykle często omijają ten krzew nie zdając sobie nawet sprawy z tego jakie magiczne właściwości ma ta roślina. Już odrobina zasuszonej ginatii zawieszonej gdzieś w domu chroni go przed pasożytami i innymi magicznymi jak i zwykłymi mugolskimi szkodnikami. Jest również doskonałą ochroną przed molami.
Wiciokrzew przewiercień - To pnącze z rodziny przewiertniowatych, o dekoracyjnych, intensywnie pachnących kwiatach. Jego pędy dorastają do 3 m długości (przyrost roczny około 1 m). Kwitnie w maju i czerwcu, kwiaty są kremowobiałe, czasem z różowym odcieniem. Pomarańczowe owoce dojrzewają od lipca do października.
Zielone (na stronie spodniej niebieskawozielonawe) liście są szerokoeliptyczne, krótkoogonkowe, najwyższe z nich zrośnięte nasadami tworzą jakby talerzyk obejmujący łodygę. Roślina trująca.
Kulczyba - powszechniej znane jako wronie oko. Jest krzewem a czasem drzewem dorastającym do 13 metrów.
Liście ma okrągławe, jajowate które zrzuca okresowo. Kwiaty ma zebrane w dwuramienne wierzchołki na szczycie pędów. Kwiaty maja pięciodzielny kielich , biało-zielonkawą rurkowatą pięcio-ząbkowaną koronę, jeden słupek i pięć pręcików osadzonych u wylotu gardzieli kielich. Owocem jest żółta jagoda zawierając od 2 do 8 dużych krążkowatych nasion. Ze strychniny zawartej w nasionach otrzymuje się trutkę na gryzonie. W znacznie mniejszych dawkach (nie więcej jak 5 mg) strychnina działa pobudzająco - wyostrza też zmysły. Mimo tego, jest obecnie rzadko stosowana jako lekarstwo, ze względu na to, że dawki lecznicze są bliskie dawek trujących.
Kalina koralowa - to popularny krzew ozdobny. Znane są też formy uprawiane na małe drzewa. Ma nieregularny, rozłożysty pokrój. Rośnie powoli, a ostatecznie dorasta do 3-4 m wysokości. Kora ma jasno szary odcień. Liście rośliny są duże, naprzeciwległe, około 10 cm długości i 8 cm szerokości. Ich kolor jest soczysto zielony, jesienią przebarwiają się na kolor intensywnie czerwony. Kalina koralowa 'Roseum' kwitnie na przełomie maja i czerwca. Obsypywana jest wtedy białymi kwiatami zebranymi na szczycie pędów w duże baldachogrona. Wszystkie kwiaty są płonne. Właśnie od kwiatów wzięła się inna nazwa tej odmiany kaliny – śnieżna kula. Nie zawiązuje owoców. W mitologii słowiańskiej kalina jest związana z symboliką słońca i dlatego jest nietykalna, święta. W jej gałęziach chronili się ludzie zaskoczeni burzą, bo w nią piorun nigdy nie uderzył. Kalina uważana była też za symbol dziewczyny – życiodajnej siły i płodności, pojawia się w pieśniach wielu narodów słowiańskich, gdzie symbolizuje młodość i niewinność. Jej owoce przypominające krople krwi kojarzyły się ludziom z narodzinami i życiem – stała się więc symbolem nieśmiertelności. Łączyła dwa światy – życia i śmierci, dlatego też uważano ją za skuteczny środek ochronny przed demonami, sadzono na granicach posesji
Trawiak - Okazała kłączowa bylina przybrzeżna. Pochodzi z Północnej Ameryki, Azji, występuje w Europie jest rośliną pospolitą. Dorasta do dwóch metrów i wygląda imponująco. Liście są szarozielone, wzniesione, płaskie, obejmujące łodygę. Pałka szerokolistna kwitnie od czerwca do sierpnia. Kwiaty zebrane w grube, puszyste, brązowe kolby, w górnej części kwiaty męskie, w dolnej żeńskie, zrośnięte ze sobą. Nasiona zawiązuje w dużej ilości, w postaci puchu są przenoszone przez wiatr, dlatego trzeba przycinać roślinę, jeszcze przed wysianiem się nasion – wczesną wiosną. Roślina ma silne i szybko rozrastające się, płożące kłącza. Jest stosowana do obsadzania i wzmacniania brzegów zbiorników wodnych, jako roślina natleniająca wodę, również na kwiat cięty.
Jaskółcze ziele - Znane również pod nazwą glistnik. Glistnik jaskółcze ziele, to roślina o dorastająca nawet do metra wysokości. Zielone liście rośliny składają się z wielu części. Charakterystyczną cechą glistnika, są również kwiaty. Kwitnące na żółto, drobne, występujące w niewielkiej ilości, kontrastują z wyglądem rośliny i sprawiają, że jest nie do pomylenia z innymi roślinami. Glistnik jaskółcze ziele, po przełamaniu łodygi, a nawet liścia, wydziela z siebie żółty, gęsty sok. Sok wydzielany przez glistnik, jest trujący, jednak odpowiednio stosowany jest również doskonałym środkiem leczniczym. W medycynie ludowej glistnik był niezwykle cenioną rośliną. Leczono nim poważne zakażenia bakteryjne i wirusowe, między innymi wirus brodawczaka ludzkiego, który jest odpowiedzialny za powstawanie brodawek. Stąd powszechne przekonanie, że glistnik leczy kurzajki, i słuszne, jednak wykorzystywano do tego przede wszystkim świeży sok, rzadziej surowce suszone. Preparaty z suszonych części glistnika stosowano w leczeniu bólów brzucha, bolesnych miesiączek i dolegliwości trawiennych. Polecano je również na nerwowość i bezsenność.
Blekot pospolity - ażdy z nas zapewne kojarzy powiedzenie „najeść się szaleju”, odnoszące się do dziwnego i nietypowego zachowania. Pod tajemniczą nazwą szaleju kryje się blekot pospolity ‒ roślina trująca, powszechnie występująca na łąkach i zachwaszczająca pola uprawne. Potocznie zwana także psią pietruszką. Wschodzi od wiosny do jesieni. Osiąga wysokość od 10 do 50 cm, czasem nawet do 70 cm, w zależności od warunków glebowych. Ma palowy korzeń i prostą, pustą w środku łodygę, delikatnie kreskowaną, rozgałęzioną u góry, w kolorze ciemnozielonym. Liście szaleju są połyskujące, podwójnie lub potrójnie pierzaste. Małe kwiaty zebrane są w baldachy, mają kolor biały, a pod spodem zielony. Liście przykwiatowe są lancetowate, z białym obrzeżem. Fonetycznie kojarzy się z "bełkotem" i taki też może być jego skutek - osoba, która spożyła wywar z tej rośliny, wygaduje brednie i poddaje się niekontrolowanemu słowotokowi.
Szalej jadowity - Bliżej znany jako cykuta. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Nasiona dojrzewają od połowy sierpnia przez wrzesień. Roznoszone są przez wodę. Występuje w miejscach podmokłych, na brzegach stawów, przy rowach, na torfowiskach, w szuwarach. Roślina bardzo silnie trująca: Cała roślina jest trująca, a szczególnie łodyga i kłącze. Zawiera trujący wielonienasycony alkohol – cykutoksynę bardzo silnie toksyczny; już spożycie niewielkich ilości powoduje silne zatrucie. Objawy zatrucia występują szybko, do 20 minut po spożyciu. Są to: ślinotok, pieczenie w jamie ustnej, mdłości, wymioty, rozszerzenie źrenic, drgawki, utrata świadomości, trudności w oddychaniu. Śmierć może nastąpić wskutek porażenia ośrodka oddechowego.
Plangentinka - Roślina, która przez wielu jest nazywana "małą mandragorą". Plengentinka podobnie jak mandragora zakończona jest bulwą, która płacze i krzyczy, ale jej krzyk w żadnym stadium rozwoju rośliny nie jest niebezpieczny dla tego, kto go usłyszy. Jedyne co to może wzbudzić w zbieraczu rozdrażnienie, lub w skrajnych przypadkach narastające uczucie lęku i chęć ucieczki. Właściwości tej małej mandragory również są znacznie słabsze. Nie można z niej wykonać eliksiru, który wybudzi spetryfikowanych. Nie mniej, przez właściwości tej rośliny niezwykle często używa się jej do tworzenia eliksiru lęku.
Przywrotnik - Przywrotnik pospolity to wieloletnia roślina, rosnąca dziko na łąkach, pastwiskach i polanach. Przywrotnik pospolity znany jest także jako lwia łapa, nawrotnik, gęsie łapki lub gwiazdosz. Łodyga przywrotnika pospolitego jest lekko wzniesiona. Ułożone w rozetę liście są niebieskozielone lub szarozielone, okrągławe, 7-9-klapowane, z ząbkowanym brzegiem, owłosione. Często występują na nich kropelki wody. Kwiaty przywrotnika pospolitego są małe, niepozorne, zebrane w gęste pączki. Surowcem zielarskim przywrotnika pospolitego jest ziele. Od maja do sierpnia ścina się liście wraz z kwiatami, a następnie suszy. Liście często są pożerane przez mączniaka – nie nadają się wtedy do zbioru. Susz zalewa się wrzątkiem, przyrządzając z niego napary i odwary.
Rdest ptasi - Łodyga rdestu ptasiego jest twarda, czasem półzdrewniała, silnie rozgałęziona, rozesłana, a pędy ścielą się po ziemi nawet na 50 cm, są walcowate, podzielone na międzywęźla. Liście są małe, eliptyczne, ułożone naprzeciwlegle, u nasady mają charakterystyczne pochwiaste przylistki. Kwiaty są drobne, niepozorne, biało-zielone lub czerwono-zielone, wyrastają w kątach liści, pojawiają się od czerwca do października. Owocem jest trójkanciasty orzeszek, chętnie zjadany przez ptaki – kury, gęsi, kaczki, a także makolągwy, dzwońce i wróble Rdest ptasi charakteryzuje się działaniem moczopędnym. Napary z suszonego ziela stosuje się w celu wyeliminowania z organizmu toksyn, mocznika, a także nadmiaru sodu. Dodatkowo właściwości chwastu zapobiegają krystalizacji związków mineralnych, co w efekcie chroni przed powstawaniem kamieni w drogach moczowych. Zaleca się stosowanie rdestu także przy niewydolności wątroby, gdyż roślina chroni przed produktami, które szkodą prawidłowej przemianie materii. Regularne spożywanie naparu polecane jest także przy wielu chorobach, między innymi: miażdżycy, dnie moczanowej, schorzeniach dróg oddechowym i reumatyzmie.
Dyptam jesionolistny - To wysoka roślina o pokroju krzaczastym, tworząca kępy. Ma ciemnozielone, pierzaste liście i atrakcyjne kwiatostany-grona o kwiatach białych lub różowych. Kwitnie od czerwca do lipca. Jej owocem jest torebka zawierająca czarne nasiona. W upalne dni olejki dyptamu można zapalić, nie czyniąc roślinie krzywdy. Powstanie chwilowy, błękitny płomień. Zapewne z tego powodu bylinę nazywano "gorejącym krzewem" lub "krzewem Mojżesza". Czarodzieje wykorzystują dyptam do różnego rodzaju eliksirów uzdrawiających, a esencja z dyptamu potrafi zagoić bardzo szybko otwarte rany. Często esencję z dyptamu mają egzaminatorzy podczas zdawania licencji na teleportację. Wykorzystują wówczas tę esencję, aby wyleczyć rany tych, którzy niechcący się rozszczepili.
Tojad - czyli inaczej wilcze ziele jest uważane za jedną z bardziej (zaraz po cykucie) roślin jakie można spotkać. Łodyga jest naga, wzniesiona i zwykle nierozgałęziająca się. Jest gruba, sztywna, naga i pusta w środku. Osiąga wysokość do 150 cm. Liście Ulistnienie skrętoległe. Liście duże, dłoniaste, głęboko podzielone na kilka odcinków, 5-7 sieczne, głęboko ząbkowane kwiaty. Kwiatostan znajdujący się na górnej części łodygi składa sie z grona lub kilku gron o fioletowo-granatowej barwie. Tkanki tojadu wysycone są alkaloidami dwuterpenowymi, z których najsilniejsza jest akonityna. Ta neurotoksyna w szybkim czasie powoduje paraliż całego układu nerwowego i może doprowadzić do niewydolności wielonarządowej czy zatrzymania pracy serca. Co więcej, do naszego organizmu toksyna ta może wnikać również przez zranienia czy pory w skórze. Wczesnymi objawami zatrucia są mrowienie i odrętwienie w miejscu kontaktu skóry z rośliną a w przypadku jej spożycia biegunka, nudności i wymioty, które pojawiają się niemal natychmiast od zjedzenia. Potocznie tojad nazywano kiedyś wilczym zielem lub zmorą wilków, ponieważ roślinę stosowano do trucia drapieżnych zwierząt. Surowym mięsem owijano ziele tojadu i podrzucano w lesie lub w pobliżu pastwisk, lub wyciągiem z rośliny nacierano groty strzał służące do polowania na te zwierzęta. Niektórzy czarodzieje pracują nad tym, aby stworzyć z tojadu specjalny wywar, który miałby łagodzić objawy wilkołactwa.
Krwawnik kichawiec - Pęd kwiatowy jest sztywny, wzniesiony, aczkolwiek ma tendencję do pokładania się na wietrznych stanowiskach. Cały pęd jest ulistniony. Liście są wąskolancetowate o bardzo drobno lecz ostro piłkowanym brzegu. Na szczycie łodygi oraz w kątach górnych liści wyrastają na długich szypułkach kwiatostany złożone z niewielkich lecz mocno wypełnionych płatkami kwiatków. W zależności od odmiany kwiatki są pełnokwiatowe albo o zwiększonej liczbie płatków lecz środek wypełniony jest kwiatkami rurkowatymi. Wywar z krwawnika kichawca ma działanie moczopędne, wiatropędne oraz przeczyszczające. Działa również, jako środek przeciwbólowy. Z uwagi na działanie moczopędne, wywar stosowany jest w przewlekłych chorobach nerek i układu moczowo-płciowego. Krwawnik kichawiec pomaga pozbyć się ciężkich, nawracających infekcji.
Rechotek - magiczna roślina, z której pozyskiwany jest wyciąg, będący składnikiem magicznych alkoholi zwanych gigglewater. Wyciąg ma prawdopodobnie własności euforyczne, dlatego czarodzieje pijący alkohole, które go zawierają, w sposób niekontrolowany chichoczą lub parskają śmiechem.
Ciemiernik - bardzo ciekawa i rzadka roślina, gdyż kwitnie na przełomie listopada i grudnia. Trująca - wywołuje podrażnienie błon śluzowych, zawroty głowy, duszności. Przyspiesza proces fermentacji. Roślina jest dosyć duża, ma czarną łodygę i biały, pojedynczy kwiat na szczycie. roślina wykorzystywana do warzenia eliksirów. Syrop z ciemiernika czarnego jest ważnym składnikiem m.in. Eliksiru Spokoju.
Han - magiczna roślina polna z białymi lub fioletowymi kwiatami. Włókno han dodaje się do wywarów silnie uspakajających, leczą śmiechotkę i płakotkę. Nigdy nie rośnie w tym samym miejscu przez więcej niż dwa sezony.
Cynamonowiec cejloński - gatunek drzewa należący do rodziny wawrzynowatych. Pochodzi z obszarów o tropikalnym klimacie w Indiach, Sri Lance i Birmie, introdukowany został w Afryce, na wyspach Pacyfiku, Karaibach. Jest uprawiany w Azji, Afryce, Ameryce Południowej i Środkowej. Drzewo osiągające 10 m wysokości. Egzemplarze uprawne nie przekraczają trzech metrów ze względu na ciągłe przycinanie trzyletnich pędów, z których uzyskuje się przyprawę, bliżej znaną jako cynamon. Ten niepozorny brązowy proszek potrafi sprawić, że poczujemy się ciepło i bezpiecznie. Dobrze działa na nasza psychikę, ale też na nasze ciało. Ma właściwości przeciwgrzybiczne i anty-alergiczne. Stymuluje organy i działa dobrze na trawienie. est naturalnym antyoksydantem: wspomaga zwalczanie działania wolnych rodników, przez co opóźnia proces starzenia się komórek, zapobiega nowotworom i chorobom układu krwionośnego. Dzięki swoim właściwościom antybakteryjnym jest też doskonałym i wypełni naturalnym środkiem do walki z trądzikiem.
Arcydzięgiel - jest rośliną dwuletnią, dorastającą do 150 cm wysokości. Łodygę ma bruzdowaną, mocną, dętą, a jego liście są dwu, trzykrotnie pierzaste, o listkach sercowato-jajowatych. Kwiaty zebrane są w baldachy białawo-zielone lub żółtawozielone. Drobny owoc to rozłupnia rozpadająca się na dwie rozłupki. Cała roślina przyjemnie pachnie. Liście dolne są bardzo duże. Arcydzięgiel rośnie przy wodach, na glebach wilgotnych lub podmokłych, głównie na pogórzu i w górach. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Arcydzięgiel rozgrzewa, pobudza krążenie, ożywia. Polecany jest do stosowania również zewnętrznie, w formie nalewki lub odwaru jako środek do nacierania lub kąpieli rozgrzewającej dla osób borykających się z problemem zimnych dłoni i stóp. Okłady, nacieranie i kąpiele z wywarem z arcydzięgla pomagają uporać się z bólami mięśni, reumatyzmem, pomagają w zapaleniach korzonków, a nawet grzybicy stóp oraz przy atopowym zapaleniu skóry, owrzodzeniach i innych uszkodzeniach naskórka.
Asfodelus - znany też jako złotowłos, śródziemnomorska roślina liliowata o wąskich liściach i białych lub żółtych kwiatach, w starożytności znana jako kwiat cmentarny, poświęcony królowej Hadesu Persefonie. Asfodelus ma wiele zastosowań, również w świecie mugoli. Czarodzieje jednak wykorzystują go głównie do wykonywania różnych eliksirów. Z asfodelusa można wykonać wywar żywej śmierci.
Figa Absyńska - Kwiaty figi rosną wewnątrz owoców. Zarówno owoce jak i kwiaty są koloru purpurowego. Roślina liściasta, która zrzuca liście jesienią, aby zimę przetrwać bezlistnie. Jednak dzięki jej agresywnie rosnącym korzeniom, roślina może ciągle przetrwać w ciężkich zimowych warunkach. Liście mają właściwości lecznicze. Gdy skórki owoców, które są faktycznie kwiatem rozkwitającym w środku, produkują fioletowy płyn, można go zebrać. Płyn jest wykorzystywany przy sporządzaniu eliksirów.
Fruwokwiat - magiczna roślina ozdobna popularna w świecie magii. Czarodzieje chętnie hodowali ją w swoich ogrodach i domach. Prawdopodobnie ma długie, kołyszące się wąsy. Fruwokwiat ma cechy i wygląd podobny do diabelskich sideł, ale w przeciwieństwie do nich, jest w zupełności niegroźny i bezpieczny.
Krwiowiec - wieloletnia roślina kwitnąca, znana także jako sangwinaria kanadyjska lub krwiowiec kanadyjski. Spotkać ją można w Ameryce Północnej. Jej kwiaty mają delikatne białe płatki i żółte pręciki. Krwiowiec i jego ekstrakty są zdolne zabić zwierzęta, więc stosowanie wewnętrzne jest niewskazane.
Kozłek lekarski - Bliżej znany pod pospolitą nazwą waleriany. Bylina z rodziny kozłkowatych, występująca w Europie, Azji i Ameryce Płn., w Japonii i Mandżurii; w Polsce na wilgotnych łąkach i niskich torfowiskach, w zaroślach, ale źródłem surowca stosowanego w lecznictwie są uprawy. Kłącze jajowate lub odwrotnie stożkowate z b. licznymi, cienkimi korzeniami. Łodyga wys. Do 2 m, wzniesiona nierozgałęziona , wewnątrz pusta, sina, bruzdowana, dołem krótko owłosiona, górą naga. Liście odziomkowe i łodygowe, górne siedzące, dolne ogonkowe. Kwiatostan wielokwiatowy, baldachokształtny, szczytowy; kwiaty drobne dzwonkowato lejkowate, białe, bladoróżowe lub bladolila. Gatunek zbiorowy, wielopostaciowy. Roślina aromatyczna. Waleriana ma silne właściwości uspokajające, oraz ułatwia zażywającemu szybciej zasnąć.
Mandragora - Bulwa przypominała kształtem noworodka – posiadała usta, oczy i nos. Jej podłużne liście przypominały włosy. Mandragora była już dojrzała, gdy zaczynała poruszać się w swojej doniczce. Krzyk dojrzałej mandragory był zabójczy dla ludzi, sadzonki zaś mogły jedynie ogłuszyć na kilkanaście godzin. Była silnym środkiem pobudzającym. Używało się jej, aby przywrócić pierwotną postać ludziom, którzy zostali poddani złemu urokowi. Z dojrzałej Mandragory można było uwarzyć eliksir, który ożywiał spetryfikowanych.
Miesięcznik - Miesięczniki są pnączami o cienkich pędach owijających się gęsto wokół podpór. Dorastają do 3-5 m. Główną ich ozdobą są liście. Miesięczniki mogą wspinać się po ogrodzeniach, różnego rodzaju siatkach czy kratkach tworząc świetne osłony lub jednolite tło dla roślin o jaskrawych kwiatach. Ładnie wyglądają wspinając się po niedużych drzewach. Rozrastają się przez odrosty korzeniowe, dlatego nie powinny być sadzone bardzo blisko rabat bylinowych i innych małych roślin. Miesięczniki są roślinami dwupiennymi, mają kwiaty niepozorne, zielonożółte, zebrane w grona w szczytowych częściach rośliny. Rozwijają się w czerwcu lipcu. Na egzemplarzach żeńskich, rosnących w pobliżu roślin męskich, zawiązywane są jesienią interesująco wyglądające, fioletowoczarne, nieduże, kuliste owoce, zebrane w luźnych gronach. Owoce są trujące.
Berberys zwyczajny - Jest to gatunek krzewu zwany również pod bardziej pospolitą nazwą jako kwaśnica pospolita lub kwaśniec. W stanie dzikim występuje na terenie całej Europy, Skandynawii oraz Wielkiej Brytanii. Berberys rośnie maksymalnie do 3m wysokości. Podczas zbierania jego owoców, bądź liści należy uważać, gdyż krzew posiada długie i ostre kolce, które z łatwością mogą przebić powłokę skórną. Liście Berberki są lekko ząbkowane i mają jajowaty kształt. Krzew ten kwitnie w maju i czerwcu, a jego kwiaty mają żółtą barwę. Owoce Berberki, chociaż należą do jadalnych, nie są najsmaczniejsze. Mają one lekko kwaśnawy posmak i są bardzo twarde.
Berberkę od zarania dziejów stosowano w celach leczniczych, a w średniowieczu odkryto jej pozytywne działanie na malarie oraz żółtaczkę. Jako, że berberka jest jednym z naturalnych antybiotyków, w eliksirach często używa się jej do tworzenia nie tyle co leczniczych mikstur, ale również tych ochronnych.
Do uzyskiwania eliksirów wykorzystuje się korzeń, liści, owoców oraz rzadziej kory
Ruta Zwyczajna - Przez niedoświadczonych zielarzy może być często mylona z jaskółczym zielem. Pochodzi z południowo-wschodniej i wschodniej Europy (Bałkany, Bułgaria, Krym), ale rozprzestrzenił się także na afrykańskim wybrzeżu Morza Śródziemnego i w Europie Południowej. Uprawiana również jest w wielu krajach. Ruta chociaż sama w sobie jest pojedynczym długim kwiatem, który osiąga 1m wysokości, najczęściej spotykana jest w dużych skupiskach. Jej liście maja zaokrąglony kształt. W miesiącach letnich pojawiają się bardzo ciekawe, chociaż nieduże kwiaty w kolorze żółtym. Są promieniste i w zależności od usytuowania mogą być pięciokrotne (szczytowe) lub czterokrotne (boczne). Po przekwitnieniu pojawia się torebka, zawierająca w sobie bardzo małe nasionka.
Ruta podobnie jak wiele innych ziół była stosowana od zarania dziejów. Już dawno temu odkryto jej różne właściwości lecznicze oraz uspokajające. Dlatego okazała się być idealnym dodatkiem do Felix Felicis, ale czarodzieje często suszą jej liście i parzą z niej herbatę, która działa rozkurczowo. Z ruty wykorzystuje się jedynie liście. Oprócz tego wierzono, iż Ruta ma zdolności odwracania czarów i odpędzania zła. Dlatego Często nad drzwiami domostw wieszano pęczek ususzonej Ruty, aby zapewniała ochronę domostwu
Krwiściąg lekarski - Występuje w stanie dzikim na terenie prawie całej Europy z wyjątkiem północy. Roślina ta często spotykana jest również w Azji oraz w Ameryce Północnej. Krwiściąg lekarski jest dość okazałą, kępiastą byliną, której pędy mogą dorastać do wysokości ok. 1,2-1,5 m. Wiosną z podziemnego kłącza roślina rozwija rozetę złożonych, zielonych, pierzastych liści z wyraźnie zaznaczonym unerwieniem. Wczesnym latem zaczynają pojawiać się wiotkie, cienkie i lekko rozgałęzione pędy kwiatostanowe, na szczycie których od czerwca do jesieni rozwijają się małe, zwykle obupłciowe, ciemnoczerwone lub ciemnoróżowe kwiaty zebrane w niewielkie, wydłużone, kłosowate kwiatostany. Surowcem zielarskim jest na ogół wysuszony korzeń, zbierany wiosną lub latem i suszony w ciemnym, przewiewnym i ciepłym pomieszczeniu. Krwiściąg ma wiele leczniczych właściwości. Działa przeciwobrzękowo, przeciwkrwotoczne, ale może wykorzystywać go również w walce z alergią.
Mirt Pospolity - Mirt, to jedna z najstarszych roślin jaką znają mugole i czarodzieje. Często nazywany również mirtem panny młodej. Ta nazwa ma swoje korzenie w symbolice, ponieważ mirt jest symbolem płodności i czystości, dlatego często można było spotkać pannę młodą z wiązanką tego krzewu. Mirt jest wiecznie zielonym krzewem delikatnym, luźno rozgałęzionym o skórzastych, małych i owalnych liściach, które po roztarciu użyczą nas przyjemnym zapachem. Oprócz tego od maja do lipca, zachwyca licznym, białym lub zróżnicowanym kwieciem, wyrastającym z kątów liści. Z czasem kwiaty przemienią się na niebieskie lub białe jagody, które są jadalne. Kwiaty mirtu już od zarania dziejów były używane jako środek rozkurczowy lub przeciwbólowy. Mirt działa również wykrztuśnie, co przydaje się przy leczeniu uciążliwego kaszlu i jest skuteczny w leczeniu zatok.
Niezapominajka - Od kwietnia do maja niezapominajki oczarowują dywanikami kwiatów kolorze błękitu nieba, bieli albo różu. Każdy pojedynczy kwiatek składa się z płasko ułożonych pięciu płatków. Niezapominajki spotykane są na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy. Niezapominajka symbolizuje pamięć oraz pożegnanie, któremu towarzyszy wezwanie „nie zapomnij o mnie”. Kwiat ten w takiej właśnie roli funkcjonuje w wielu językach. Pojawia się w wierszach i pieśniach. Była częstym motywem wykorzystywanym w romantyzmie niemieckim jako synonim tęsknoty i miłości. Z jej pomocą wyrażano m.in. dążenie do ideału, ale także daremność ludzkiej pogoni za szczęściem. Dlatego kwiaty te są doskonałym dodatkiem do Veritaserum, aby pijący ten eliksir nie był w stanie o czymś zapomnieć podczas ewentualnego przesłuchania.
Śnieżna Bawełna - Bawełna to roślina uprawna, występująca w gorącym klimacie wszystkich kontynentów, z której włókno, zebrane z torebek nasiennych, jest szeroko wykorzystywane, przede wszystkim w przemyśle włókienniczym. Używa się go do produkcji przędzy, nici, dzianin i tkanin. Włókno, które zbiera się z tych roślin znalazło również zastosowanie w medycynie w produkcji wacików. Natomiast czarodzieje używają włókien bawełny również do różnego rodzaju eliksirów. Na przykład dodaje się ją do eliksirów, który pozwala zrozumieć mowę zwierząt.
Aloes - Aloes zwyczajny to najpopularniejszy gatunek aloesu, wykorzystywany w medycynie i kosmetyce, uprawiany na szeroką skalę w celu uzyskania surowca do wytwarzania różnych produktów leczniczych i kosmetycznych. Tworzy rozetę liści: grubych, mięsistych, o mieczowatym kształcie. Na brzegach liści wyrastają kolce. Po przekrojeniu liścia w poprzek widoczny jest galaretowaty, zielonawy miąższ i sącząca się z kanalików skóry żółta ciecz - aloina. Roślina dorasta do około 60 cm wysokości. Żel aloesowy otrzymywany z aloesu zwyczajnego posiada właściwości antyoksydacyjne,
ochronne na wątrobę, obniżające ciśnienie krwi oraz poziom lipidów. W aloesie zawarte są egzogenne aminokwasy (oprócz tryptofanu) oraz enzymy niezbędne do tworzenia nowych komórek. Jako środek wzmacniający w stanach osłabienia organizmu, w okresie rekonwalescencji po długich, wycieńczających chorobach oraz dla osób starszych. Między innymi dlatego aloes jest jednym ze składników eliksirów zmieniającego kolor włosów. Ma on na celu uchronić włosy przed ewentualnym zniszczeniem
Jarzębina - Jarzębina jest znana pod dwiema nazwami, jarząb pospolity oraz jarząb zwyczajny. Dobrze określają tę roślinę, bowiem występuje na całym terytorium naszego kraju. Można ją też spotkać w południowo-zachodniej Azji oraz zachodniej Syberii. To drzewo pochodzi z rodziny różowatych, maksymalnie dorasta do 15 metrów wysokości. Zazwyczaj jednak jest niższe, do 8-9 metrów. Ma owalną koronę i regularny, dekoracyjny pokrój. W okresie kwitnienia, w maju i czerwcu, jarząb pospolity pokrywa się drobnymi białymi kwiatami. Wydzielają charakterystyczny zapach gorzkich migdałów. Liść i owoc jarzębiny to najbardziej rozpoznawalne elementy tej rośliny. Liść jest ozdobnie piłkowany i poznaczony siecią nerwów. W początkowym okresie wegetacji jest ciemnozielony. Jesienią ładnie się przebarwia na czerwono, intensywnie pomarańczowo i złoto. Równie ważny jest owoc jarzębiny, wielu osobom doskonale znany. Pojawia się na drzewie w lipcu i utrzymuje aż do października. Jest niemal idealnie okrągły i zbiera się w gęste grona. Jarzębina oprócz wielu zastosowań leczniczych, w Wielkiej Brytanii była niegdyś uznawana za skuteczny sposób odstraszenia czarownic. Liść i owoc jarzębiny to najbardziej rozpoznawalne elementy tej rośliny. Liść jest ozdobnie piłkowany i poznaczony siecią nerwów. W początkowym okresie wegetacji jest ciemnozielony. Jesienią ładnie się przebarwia na czerwono, intensywnie pomarańczowo i złoto. Równie ważny jest owoc jarzębiny, wielu osobom doskonale znany. Pojawia się na drzewie w lipcu i utrzymuje aż do października. Jest niemal idealnie okrągły i zbiera się w gęste grona.
Biedrzeniec Anyż - Potocznie nazywany anyżem lub anyżkiem. To bardzo dobrze znana roślina lecznicza i przyprawowa, należąca do rodziny selerowatych, dawniej baldaszkowatych. Biedrzeniec anyż rzadko spotykany jest w uprawie jednak z powodzeniem można go posadzić w ogrodzie ziołowym. Biedrzeniec anyż dorasta do 50 cm wysokości, dolne liście są okrągławe, ząbkowane, górne pierzastodzielne. Białe kwiaty anyżu zebrane w baldachy pojawiają się w czerwcu i lipcu. Owoce rozpadające się na dwie rozłupki są surowcem zielarskim i znaną przyprawą. Anyż jest również cenioną rośliną przez wzgląd na jej magiczne właściwości. Uwalnia od koszmarów. Jeśli nosimy przy sobie to zapewni on szczęście, z kolei palony –wzmocni zdolności parapsychiczne.
Chmiel zwyczajny - Chmiel zwyczajny rośnie w Europie, w Ameryce Północnej i na Syberii. Głównie w wilgotnych zaroślach. Często uprawia się go na plantacjach, zwykle na potrzeby przemysłu piwowarskiego. Bardzo szybko rośnie i doskonale prezentuje się rozpięty na pergoli. W ciągu roku pędy dorastają nawet do 8 m długości i 3 m szerokości. Pędy chmielu są szorstkie, gęsto pokryte dużymi, klapowanymi, ciemnozielonymi liśćmi. Pędy chmielu zwyczajnego na zimę zamierają, na wiosnę odrastają z silnie zgrubiałego kłącza zwanego karpą. Chmiel w starych wierzeniach symbolizuje swobodę seksualną, płodność, oraz męską jurność. A regularne picie piwa, które było zrobione na bazie chmielu miało zwiększać libido.
Zimiejka - Jest to roślina polna występująca na terenie całej Europy. Najczęściej spotykana jest na polanach, ale czasami również potrafi sama się zasiać w przydomowych ogródkach. Utrzymanie jej nie jest trudne, a w czasie zakwitu może być śliczną ozdobą każdego domowego ogródka. Zimiejki bowiem są niewysokimi wiatkami, które posiadają rozłożyste płatki o fioletowej barwie. Jej płatków można używać jako barwni do ubrań, ale znacznie częściej wykorzystuje się je do eliksirów. Płatki zimiejki mogą stanowić wzmocnienie danej mikstury.
Babka Zwyczajna - Babka zwyczajna jest byliną o przyziemnej różyczce liści, charakteryzujących się długim ogonkiem i szeroko jajowatą blaszką liściową. Właśnie to charakterystyczne, szerokie liście odznaczają babkę zwyczajną na tle innych gatunków. Babka zwyczajna tworzy kwiatostan w postaci zbitego kłosa. W lecie obserwujemy obfite pylenie babki zwyczajnej, które dla alergików jest niezwykle dokuczliwe, gdyż jej pyłki należą do silnych alergenów. Babka zwyczajna wykazuje właściwości lecznicze, m. in. przeciwbakteryjne czy antyoksydacyjne, które wynikają z aktywności jej biologicznie czynnych składników. Liście babki można kłaść na ukąszenia owadów zarówno mugolskich jak i tych czarodziejskich, aby złagodzić ból. Roślina ta przydatna jest w leczeniu układu naczyniowego, oddechowego, pokarmowego oraz moczowego, a także w różnorodnych schorzeniach skóry, w chorobach oczu czy nowotworach. Oprócz tego babka działa oczyszczająco, ochronnie i wspomagająco, wykazuje wpływ równoważący i harmonizujący zarówno otoczenie, jak i wnętrze człowieka.
Jemioła - Najczęściej spotkać ją można na topolach, brzozach, sosnach, rzadziej na dębach, jodłach, jabłoniach, śliwach, głogach, świerkach i jarząbach. Późną jesienią i w zimie na końcach pędów jemioły dojrzewają kuliste jagody, wielkości grochu w kolorze białym. Są wypełnione kleistą mazią, która przywiera do ptasich piór i w ten sposób ptaki przenoszą nasiona jemioły z drzewa na drzewo. Przypuszcza się, że jemioła najbujniej rośnie w miejscach o dużym promieniowaniu żył wodnych, które wprawdzie lubi, ale i skutecznie neutralizuje. Niegdyś przy pomocy tej rośliny leczono niepłodność kobiet. Między innymi dlatego, iż w wierze celtyckiej jemioła symbolizowała właśnie płodność. W innych wierzeniach jemioła była symbolem życia, lub była fizycznym uosobieniem słońca i księżyca. Niegdyś gałązki jemioły można było zobaczyć w każdym domu, gdyż miała ona przyciągać szczęście, miłość i dobrobyt.
Szałwia - Nazwa tej rośliny wywodzi się od łacińskiego słowa „salvere”, które oznacza być w dobrym zdrowiu. Szałwia ma podłużne szarozielone, pokryte od spodu meszkiem liście. Poza kolorem szałwię można rozpoznać po specyficznym kamforowym zapachu, a także jasnofioletowych lub różowych kwiatach zebranych w kłosy. Szałwia oprócz wielu leczniczych właściwości jest uważana, za roślinę silnie oczyszczającą. Dlatego często używa się ususzonych, związanych ze sobą liści szałwii, które następnie się podpala i okadza się dymem domy, lub przestrzenie do wykonywania rytuałów.
Kosaciec - Roślina potocznie nazywana irysem. Są bylinami, których odmian jest niezliczona ilość, dlatego ceni się ją tak bardzo. Kwiaty najczęściej są zbudowane z sześciu płatków, które zaginają się w połowie do góry, a w połowie są spuszczone do dołu. Mówi się, że mają bródkę. Na jednym pędzie znajduje się kilka pąków. Kwiaty irys mają wiele pięknych i intensywnych kolorów. Najczęściej są dwubarwne i bardzo czyste. Irysy bardzo często są utożsamiane z Grecką boginią o tym samym imieniu, która swą obecność objawiała przez pojawienie się tęczy na niebie. Irysy zawsze symbolizują pamięć, nie mniej ich znaczenie może zmieniać się w zależności od koloru kwiatu. Niebieski irys oznacza oziębłość. Natomiast fiolet sugeruje, że ktoś o nas już nie pamięta.
Arnika górska - Znana też jako górska stokrotka. Arnika górska to bylina z rodziny astrowatych, rosnąca dziko na terenie Europy i Ameryki Północnej. Arnika wytwarza krótkie pełzające kłącza, zakończone rozetami przyziemnych delikatnych, lancetowatych, zielonych, krótko owłosionych liści. Arnika górska kwitnie od czerwca do sierpnia. Delikatnie pachnące żółte kwiaty są podobne do kwiatów stokrotki. Kwiaty są zebrane w dość duże koszyczki. Arnika górska (Arnica montana) to roślina o niezwykłych właściwościach – plemiona germańskie czciły arnikę wierząc, że chroni przed uderzeniami pioruna oraz gradobiciem. Przypisywano jej magiczną moc, a pierwsze ślady stosowania arniki w celach leczniczych pochodzą z XII wieku. Jej właściwości opisywała znakomita średniowieczna zielarka – Hildegarda z Bingen w swoim dziele Physica. Wywary z arniki wcierano w obolałe mięśnie i stawy, sińce, krwiaki i czyraki.
Lipa - Lipa drobnolistna osiąga wielkość około 25-40 m. i średnicę do ponad 100 cm. Pień jest prosty do połowy wysokości wolny od gałęzi. Kora w młodości gładka, zielonkawoszara, z wiekiem płytko i podłużnie spękana, ciemnoszara do czarniawej. Liście małe 6-7 cm długości, skośne, sercowate z piłkowanym brzegiem. Pod spodem liści charakterystyczne rudawe włoski w kącikach nerwów. Kwiaty żółtawe w luźnych baldachach na długich szypułach. Owoce to małe, okrągłe i gładkie orzeszki, łatwo pękające pod naciskiem. W wielu kulturach uważa się lipę za drzewo święte, być może ze względu na jej długowieczność. Uznawana była za drzewo miłości i rodziny, to właśnie to drzewo proszono także o urodzaj plonów. Lipowy kołek miał być też świetną bronią na wampiry, a lipowe łyko unieszkodliwiało upiory i diabły.
Rumianek - Znakiem rozpoznawczym rumianku są kwiaty, które pojawiają się od maja do października. One także stanowią cenny surowiec zielarski. Podczas zbierania ich trzeba jednak pamiętać, że w naturze, a nawet na plantacjach, można spotkać wiele roślin wyglądem przypominających rumianek, ale pozbawianych leczniczych właściwości. By nie doszło do pomyłki, należy przyjrzeć się koszyczkom, które powinny być puste w środku, a roztarte przyjemnie pachnieć. Rumianek pospolity jest rośliną jednoroczną, która w sposób dziki rośnie na polach, przydrożach, terenach przyleśnych, w parkach, ogrodach i siedliskach ruderalnych. Wszędzie poza celowymi uprawami zielarskimi, rumianek jest uważany i traktowany jako chwast. Rumianek posiada nagie i silnie rozgałęzione łodygi, na końcach których zawiązują się koszyczki kwiatowe. Łodygi tej rośliny są przy tym wewnątrz puste, wzniesione i dorastające do ok. 15-50 cm wysokości. Cała roślina wydziela silny zapach o charakterystycznym aromacie. Liście rumianku są osadzone na łodygach skrętolegle i siedząco. Kwiaty tej rośliny są zebrane we wspomniane koszyczki, przy czym kwiaty są białe. Rumianek w starych wierzeniach symbolizuje bezgraniczne oddanie, czy to drugiej osobie, czy jakiejś sprawie.
Dzika róża - To kwitnący krzew, powszechnie występujący w całej Europie, północnej Afryce i zachodniej Azji. Znana jest ze swoich delikatnych, różowych bądź białych kwiatów, które przekształcają się w charakterystyczne czerwone, kuliste owoce pełne nasion. Róża dzika zakwita pod koniec maja i kwitnie do czerwca na dwuletnich pędach. Pachnące lekko, białe lub różowe kwiaty są pojedyncze, pięciopłatkowe, średniej wielkości, osadzone pojedynczo lub po kilka w kwiatostanie. Po przekwitnięciu, działki kielicha są przeważnie odgięte w dół i dość szybko opadają. Dość duże, jajowate owoce szupinkowe są wydłużone, o barwie od pomarańczowej do czerwonej. Owoce są surowcem zielarskim. Róże w wszelakich odmianach symbolizowały czystość, i kobiecość, i urodę. Nie mniej jej kolce przypominały o tym, iż podążenie za pięknem może być bolesnym i niebezpiecznym doświadczeniem.
Grubosz - Grubosz jest sukulentem z rodziny gruboszowatych. Pochodzi z Afryki Południowej. Liście grubosza magazynują wodę, są mięsiste, błyszczące, jajowatego kształtu, żywo zielone. Przy dużej ilości promieni słonecznych obrzeża liści stają się czerwone. Kora jest dość jasna, błyszcząca, o ciekawej fakturze z charakterystycznymi pierścieniami, nie łuszcząca się. Drobne, białe kwiaty grubosza pojawiają się na końcach pędów starszych egzemplarzy i tylko wtedy, gdy rosną one w dobrze oświetlonym miejscu. Podobnie jak drzewko bonsai, tak samo grubosz jest uznawane za drzewo szczęścia. Posadzone gdzieś w ogródku, lub zasadzenie tej rośliny w doniczce i postawienie w domu ma przyciągać szczęście i pieniądze.
Melisa - pochodzi z południowej Europy i północnej Afryki, a jej uprawa sięga 2000 lat. Od wielu lat znana jest jako lecznicze zioło, a także jako składnik napoju, zapewniającego długowieczność. Szekspir w "Wesołych kumoszkach z Windsoru" opisuje sytuację, w której gałązki melisy rozrzucone są po podłodze w celu odświeżenia zapachu w pokoju. Melisa jest ziołem o świeżym cytrusowym zapachu, bardzo łatwym w uprawie. Wykorzystuje się zarówno świeże jak i suszone liście. Melisa z wyglądu przypomina miętę, jest od niej mniej inwazyjna i łatwiejsza do opanowania. Jest wieloletnią rośliną zielną z liśćmi w kształcie serca, pokrytymi sztywnymi włoskami. Melisa symbolizuje odnowienie, lub odrodzenie. Prowadzi tych, którzy dostrzegają błędy w swoim życiu i chcą je naprawić. Patronuje również wszystkim tym, którzy pragną rozpocząć nowe życie.
Mak lekarski - Szybko rosnąca roślina roczna o wzniesionych, mięsistych, nagich pędach z lekkim sinawym nalotem Liście wyłącznie osadzone na łodydze gładkie, szarozielone, o nierównym karbowaniu. Kwiaty dość duże powyżej 10 cm średnicy o czterech płatkach i jak wszystkie maki o dwóch działkach kielicha odpadających po otwarciu się kwiatu. Oprócz zastosowań leczniczych maku na przestrzeni czasów odkryto jego narkotyzujące właściwości, bowiem z maku zaczęto tworzyć opium. Chociaż mak ma wiele leczniczych właściwości jego symbolika wcale nie przyciągała ludzi. Już od starożytności mak był symbolem śmierci, dlatego w tamtych czasach często przystrajano groby zmarłych kwiatami maku.
Piołun - bardzo charakterystyczny pokrój, trudno nie rozpoznać go na łącze. Jest to dość wysoka roślina, która tworzy kępy – tworząc bardzo wiele rozetek liściowych ułożonych jedna obok drugiej. Później wyrastają z nich drewniejące łodygi kwiatostanowe, które od lipca do września pokryte są drobnymi koszyczkami kwiatów. Kwiatostan ma ok. 2-4 mm średnice, jest żółty i ma kulisty kształt. Piołun wytwarza koszyczki o tendencji do zwieszania się, składające się wyłącznie z kwiatów rurkowatych. Piołun przez swój gorzkawy posmak symbolizuje wszelki życiowy ból, symbolizuje nasze straty, oraz żal.
Pokrzywa - to roślina wieloletnia, rozłogowa, mało wymagająca. Osiąga wysokość od 0,5 m do nawet 2 m. Kwitnie od czerwca do października, kwiaty mają zielony kolor. Łodyga pokrzywy jest czterokanciasta, łykowata. Liście pokrzywy są ząbkowane, ciemnozielone, pokryte od spodu parzącymi włoskami, powodującymi podrażnienia skóry ludzi i zwierząt. Korzenie pokrzywy sięgają nawet do 45 centymetrów głębokości. Pokrzywie od wieków przypisywane są właściwości magiczne. Wykorzystywana była w postaci naparu o właściwościach eterycznych, którym należało skropić ubranie i pomieszczenia mieszkalne. Ma przywracać spokój ludziom i domowi, oczyścić ze złej energii nieprzyjemnych uczuć. Obyczaj ten był jedną z metod egzorcyzmu.
Stokrotka pospolita - Stokrotka jest byliną. Ma nagą, wyrastającą z kłącza łodygę o wysokości dochodzącej maksymalnie do 20 cm. Wytwarza podziemne rozłogi. Jej liście są zebrane w różyczkę, mają kształt łopatki albo jajka.
Kwiaty to pojedyncze koszyczki. Płatki kwiatów ułożone są w dwa szeregi. Jej płatki mają biały kolor. Stokrotki to bezdyskusyjny symbol wiosny we wszystkich krajach. Oprócz tego kojarzona jest z czystością i niewinnością. Z tego powodu są bardzo popularnymi kwiatami na wianki ślubne. Należy jednak pamiętać, że po zerwaniu nie utrzymają się zbyt długo – jako typowe polne kwiaty nie są najlepszym materiałem na bukiety.
Lawenda wąskolistna - Zwana po prostu lawendą - to zimozielona krzewinka dorastająca do około 50 cm wysokości. Tworzy zwarte, regularne kępy. Posiada wąskie, srebrzyste liście i drobne fioletowe kwiaty. Lawenda wąskolistna jest bardzo popularna na południu Europy i w krajach anglosaskich, gdzie wykorzystywana jest nie tylko jako roślina ozdobna. Jej kwiaty i liście są używane do saszetek zapachowych oraz w kuchni do aromatyzowania potraw. Kąpiele z dodatkiem olejku lawendowego lub wywaru z liści działają uspokajająco i nasennie. Lawenda przewodniczy wszystkim tym, którzy są żarliwi, a ich uczucie skierowane do drugiej osoby płonie gorącym płomieniem. I chociaż ich uczucia są głębokie i zażyłe, to brakuje im zaufania.
Lubczyk - Lubczyk ogrodowy to wieloletnia roślina dorastająca do 2 m wysokości. W pierwszym roku wytwarza rozetę podwójnie pierzastych liści, w drugim pędy kwiatostanowe. To zioło kwitnie od czerwca do sierpnia, kwiaty są niepozorne żółto-zielone, zebrane w baldachy. Owocem lubczyku jest lekko jajowata rozłupnia.
Jak to mawia stare przysłowie "Lubczyk - wmałżeństwie rozterki i niezgody równa” przyznał niechętnie XVI-wieczny lekarz Syreniusz. Bo choć zwalczał on wszelkie przesądy i zabobony, nie mógł przecież zaprzeczyć, że lubczyk wzmaga popęd płciowy; podał więc tę informację w sposób zgodny z obyczajnością. Syreniusz dodaje, że lubczyk jest jednym z atrybutów dobrych czarownic, które potrafiły na życzenie naparzyć z niego napój miłosny. Zyskał więc renomę afrodyzjaku i zasadniczego składnika miłosnych receptur.
Warzucha - Występuje jedynie na górzystych terenach. Roślina dwuletnia, czasem wieloletnia, wysokości do 30 cm, naga, o gałęzistej łodydze. Gałązki pokładające się lub łukowato wzniesione. Liście mięsiste; odziomkowe zebrane w różyczkę, długoogonkowe, szeroko jajowato-sercowate, prawie całobrzegie; łodygowe siedzące, obejmujące łodygę szeroką nasadą, brzegiem odlegle zatokowo-ząbkowane. Kwiaty białe lub żółtawe, 4-płatkowe, zebrane na dość grubych szypułkach w grono na szczycie łodygi.
Mięta - Roślina niezwykle często mylona przez niedoświadczonych zielarzy z melisą. Mięta to bylina o zielonych, aromatycznych liściach, wytwarzająca kłącze. Kwiaty drobne, białe, liliowe lub różowe. W uprawie mamy kilkadziesiąt odmian mięty różniących się wyglądem i aromatem. Wśród tych wielu gatunków najpopularniejsza jest mięta pieprzowa o orzeźwiającym zapachu i lekko piekącym smaku. Mięta doskonale oczyszczała domy ze złej energii, ale również symbolizowały miłość. W końcu nie bez powodu w naszej mowie pojawiło się stwierdzenie "czuć do kogoś miętę"
Ślaz - Większość egzemplarzy ślazu dzikiego to rośliny dwuletnie, ale zdarza się, że mogą przezimować i przetrwać jeszcze kilka lat. Najbardziej charakterystyczną cechą rośliny, wspólną dla wszystkich ślazów, są kwiaty. Mają purpurowe, różowe lub biało-różowe płatki o bardzo wyraźnych, ciemniejszych prążkach, głęboko wcięte. Wyrastają z kątów liści, umieszczone są na długich szypułkach. Kwiaty pojawiają się dopiero w lipcu, ale kwitnienie trwa aż do września. Owocem ślazu dzikiego są owłosione rozłupki, które zawierają w sobie brunatne nasiona z szarym lub srebrzystym nalotem. Ślaz jest również znany mugolom. Ci, którzy bardziej znają się na ziołach, i wiedzą jak należy je przerabiać wytwarzają ze ślazu pastylki, które ssie się przy zapaleniu gardła, lub górnych dróg oddechowych. Natomiast w eliksirach ślaz jest jednym ze składników eliksiru wielosokowego.
Akebia pięciolistkowa - to wieloletnie pnącze, osiągające wysokość 5-10 m, należące do rodziny krępieniowatych (Lardizabalaceae). Roślina pochodzi z Azji - porasta tereny Chin, Japonii i Korei. Wytwarza dekoracyjne, palczaste liście na długich ogonkach i słodko pachnące, gwiazdkowate kwiaty, zebrane po kilka w gronach - męskie jasnoróżowe, żeńskie ciemnopurpurowe - u innych odmian mogą być również białe. Akebia symbolizuje wytrwałość i niezłomność. Jest często kwiatem wiodącym tych, którzy twardo stoją przy swoim i bez względu na wszystko nie zmienią swojego zdania.
Wawrzyn szlachetny - Znane również pod nazwą drzewa laurowego. Ma liście lancetowate, błyszczące, w kolorze ciemnozielonym, o długości 10 cm i szerokości 3 cm. Po zgnieceniu wydzielają charakterystyczny, słodki zapach. Wiosną na jego drzewku pojawiają się małe, jasnożółte kwiaty, które z czasem zawiązują się w owalne jagody. Na początku przybierają kolor zielony, następnie stają się czarne. Magiczną mocą wawrzyna jest ochrona domu, zwiększa również moce psychiczne, potrafi oczyścić zarówno duszę jak i umysł. Liść laurowy był również utożsamiany z siłą i zwycięstwem.
Jaśmin - Gatunków jaśminu można spotkać około 300 gatunków. Większość gatunków z rodzaju Jasminum to delikatne pnącza, jedynie kilka ma formę krzewiastą. Przykładem krzewu jest jaśmin nagokwiatowy, który wyróżnia się czterokanciastymi pędami i żółtymi kwiatami. Wykształcanie kwiatów u tego gatunku przypada w okresie zimowym : mniej więcej od końca listopada do połowy kwietnia, z przerwami w okresie mrozów. W tym czasie łodygi pozostają bezlistne, co czyni jaśmin nagokwiatowy podobnym z wyglądu do forsycji. Jednak najbardziej znany i najczęstszy w uprawie jest jaśmin kwiecisty. Jest to zimozielone, wijące się pnącze. Późną zimą i wczesną wiosną wytwarza różowe pąki kwiatowe, które następnie rozwijają się w silnie pachnące, pięciopłatkowe i podobne do gwiazdek, białe kwiaty o średnicy około 2 cm. Zapach jaśminu uspokaja, pomaga się zrelaksować, działa lekko nasennie. Usuwa zmęczenie i napięcie. Kadzidełka przyciągają duchową miłość, bogactwo i prorocze wizje.
Dziurawiec zwyczajny - zakwita zawsze przed 25 czerwca, stąd jego nazwy ludowe – świętojańskie ziele i ziele św. Jana. Żółte kwiaty średnicy 1–1,5 cm są zebrane w wielokwiatowe podbaldachy na wierzchołkach pędów kwiatostanowych. Dziurawiec jest rośliną samopylną, jego pyłek i znamiona słupka dojrzewają równocześnie. Kwiaty są chętnie odwiedzane przez pszczoły, które zaopatrują się tu w atrakcyjny dla nich pyłek. Okres kwitnienia dziurawca kończy się zazwyczaj w sierpniu.
Ginatia - Krzew ten niezwykle często jest spotykany w niewielkich wsiach. Krzew ten najczęściej dorasta do około 10m i zakwita zaraz na początku wiosny. Jego kwiaty mają różowawą barwę i wykorzystywane są do różnego rodzaju eliksirów. Mugole niezwykle często omijają ten krzew nie zdając sobie nawet sprawy z tego jakie magiczne właściwości ma ta roślina. Już odrobina zasuszonej ginatii zawieszonej gdzieś w domu chroni go przed pasożytami i innymi magicznymi jak i zwykłymi mugolskimi szkodnikami. Jest również doskonałą ochroną przed molami.
Wiciokrzew przewiercień - To pnącze z rodziny przewiertniowatych, o dekoracyjnych, intensywnie pachnących kwiatach. Jego pędy dorastają do 3 m długości (przyrost roczny około 1 m). Kwitnie w maju i czerwcu, kwiaty są kremowobiałe, czasem z różowym odcieniem. Pomarańczowe owoce dojrzewają od lipca do października.
Zielone (na stronie spodniej niebieskawozielonawe) liście są szerokoeliptyczne, krótkoogonkowe, najwyższe z nich zrośnięte nasadami tworzą jakby talerzyk obejmujący łodygę. Roślina trująca.
Kulczyba - powszechniej znane jako wronie oko. Jest krzewem a czasem drzewem dorastającym do 13 metrów.
Liście ma okrągławe, jajowate które zrzuca okresowo. Kwiaty ma zebrane w dwuramienne wierzchołki na szczycie pędów. Kwiaty maja pięciodzielny kielich , biało-zielonkawą rurkowatą pięcio-ząbkowaną koronę, jeden słupek i pięć pręcików osadzonych u wylotu gardzieli kielich. Owocem jest żółta jagoda zawierając od 2 do 8 dużych krążkowatych nasion. Ze strychniny zawartej w nasionach otrzymuje się trutkę na gryzonie. W znacznie mniejszych dawkach (nie więcej jak 5 mg) strychnina działa pobudzająco - wyostrza też zmysły. Mimo tego, jest obecnie rzadko stosowana jako lekarstwo, ze względu na to, że dawki lecznicze są bliskie dawek trujących.
Kalina koralowa - to popularny krzew ozdobny. Znane są też formy uprawiane na małe drzewa. Ma nieregularny, rozłożysty pokrój. Rośnie powoli, a ostatecznie dorasta do 3-4 m wysokości. Kora ma jasno szary odcień. Liście rośliny są duże, naprzeciwległe, około 10 cm długości i 8 cm szerokości. Ich kolor jest soczysto zielony, jesienią przebarwiają się na kolor intensywnie czerwony. Kalina koralowa 'Roseum' kwitnie na przełomie maja i czerwca. Obsypywana jest wtedy białymi kwiatami zebranymi na szczycie pędów w duże baldachogrona. Wszystkie kwiaty są płonne. Właśnie od kwiatów wzięła się inna nazwa tej odmiany kaliny – śnieżna kula. Nie zawiązuje owoców. W mitologii słowiańskiej kalina jest związana z symboliką słońca i dlatego jest nietykalna, święta. W jej gałęziach chronili się ludzie zaskoczeni burzą, bo w nią piorun nigdy nie uderzył. Kalina uważana była też za symbol dziewczyny – życiodajnej siły i płodności, pojawia się w pieśniach wielu narodów słowiańskich, gdzie symbolizuje młodość i niewinność. Jej owoce przypominające krople krwi kojarzyły się ludziom z narodzinami i życiem – stała się więc symbolem nieśmiertelności. Łączyła dwa światy – życia i śmierci, dlatego też uważano ją za skuteczny środek ochronny przed demonami, sadzono na granicach posesji
Trawiak - Okazała kłączowa bylina przybrzeżna. Pochodzi z Północnej Ameryki, Azji, występuje w Europie jest rośliną pospolitą. Dorasta do dwóch metrów i wygląda imponująco. Liście są szarozielone, wzniesione, płaskie, obejmujące łodygę. Pałka szerokolistna kwitnie od czerwca do sierpnia. Kwiaty zebrane w grube, puszyste, brązowe kolby, w górnej części kwiaty męskie, w dolnej żeńskie, zrośnięte ze sobą. Nasiona zawiązuje w dużej ilości, w postaci puchu są przenoszone przez wiatr, dlatego trzeba przycinać roślinę, jeszcze przed wysianiem się nasion – wczesną wiosną. Roślina ma silne i szybko rozrastające się, płożące kłącza. Jest stosowana do obsadzania i wzmacniania brzegów zbiorników wodnych, jako roślina natleniająca wodę, również na kwiat cięty.
Jaskółcze ziele - Znane również pod nazwą glistnik. Glistnik jaskółcze ziele, to roślina o dorastająca nawet do metra wysokości. Zielone liście rośliny składają się z wielu części. Charakterystyczną cechą glistnika, są również kwiaty. Kwitnące na żółto, drobne, występujące w niewielkiej ilości, kontrastują z wyglądem rośliny i sprawiają, że jest nie do pomylenia z innymi roślinami. Glistnik jaskółcze ziele, po przełamaniu łodygi, a nawet liścia, wydziela z siebie żółty, gęsty sok. Sok wydzielany przez glistnik, jest trujący, jednak odpowiednio stosowany jest również doskonałym środkiem leczniczym. W medycynie ludowej glistnik był niezwykle cenioną rośliną. Leczono nim poważne zakażenia bakteryjne i wirusowe, między innymi wirus brodawczaka ludzkiego, który jest odpowiedzialny za powstawanie brodawek. Stąd powszechne przekonanie, że glistnik leczy kurzajki, i słuszne, jednak wykorzystywano do tego przede wszystkim świeży sok, rzadziej surowce suszone. Preparaty z suszonych części glistnika stosowano w leczeniu bólów brzucha, bolesnych miesiączek i dolegliwości trawiennych. Polecano je również na nerwowość i bezsenność.
Blekot pospolity - ażdy z nas zapewne kojarzy powiedzenie „najeść się szaleju”, odnoszące się do dziwnego i nietypowego zachowania. Pod tajemniczą nazwą szaleju kryje się blekot pospolity ‒ roślina trująca, powszechnie występująca na łąkach i zachwaszczająca pola uprawne. Potocznie zwana także psią pietruszką. Wschodzi od wiosny do jesieni. Osiąga wysokość od 10 do 50 cm, czasem nawet do 70 cm, w zależności od warunków glebowych. Ma palowy korzeń i prostą, pustą w środku łodygę, delikatnie kreskowaną, rozgałęzioną u góry, w kolorze ciemnozielonym. Liście szaleju są połyskujące, podwójnie lub potrójnie pierzaste. Małe kwiaty zebrane są w baldachy, mają kolor biały, a pod spodem zielony. Liście przykwiatowe są lancetowate, z białym obrzeżem. Fonetycznie kojarzy się z "bełkotem" i taki też może być jego skutek - osoba, która spożyła wywar z tej rośliny, wygaduje brednie i poddaje się niekontrolowanemu słowotokowi.
Szalej jadowity - Bliżej znany jako cykuta. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Nasiona dojrzewają od połowy sierpnia przez wrzesień. Roznoszone są przez wodę. Występuje w miejscach podmokłych, na brzegach stawów, przy rowach, na torfowiskach, w szuwarach. Roślina bardzo silnie trująca: Cała roślina jest trująca, a szczególnie łodyga i kłącze. Zawiera trujący wielonienasycony alkohol – cykutoksynę bardzo silnie toksyczny; już spożycie niewielkich ilości powoduje silne zatrucie. Objawy zatrucia występują szybko, do 20 minut po spożyciu. Są to: ślinotok, pieczenie w jamie ustnej, mdłości, wymioty, rozszerzenie źrenic, drgawki, utrata świadomości, trudności w oddychaniu. Śmierć może nastąpić wskutek porażenia ośrodka oddechowego.
Plangentinka - Roślina, która przez wielu jest nazywana "małą mandragorą". Plengentinka podobnie jak mandragora zakończona jest bulwą, która płacze i krzyczy, ale jej krzyk w żadnym stadium rozwoju rośliny nie jest niebezpieczny dla tego, kto go usłyszy. Jedyne co to może wzbudzić w zbieraczu rozdrażnienie, lub w skrajnych przypadkach narastające uczucie lęku i chęć ucieczki. Właściwości tej małej mandragory również są znacznie słabsze. Nie można z niej wykonać eliksiru, który wybudzi spetryfikowanych. Nie mniej, przez właściwości tej rośliny niezwykle często używa się jej do tworzenia eliksiru lęku.
Przywrotnik - Przywrotnik pospolity to wieloletnia roślina, rosnąca dziko na łąkach, pastwiskach i polanach. Przywrotnik pospolity znany jest także jako lwia łapa, nawrotnik, gęsie łapki lub gwiazdosz. Łodyga przywrotnika pospolitego jest lekko wzniesiona. Ułożone w rozetę liście są niebieskozielone lub szarozielone, okrągławe, 7-9-klapowane, z ząbkowanym brzegiem, owłosione. Często występują na nich kropelki wody. Kwiaty przywrotnika pospolitego są małe, niepozorne, zebrane w gęste pączki. Surowcem zielarskim przywrotnika pospolitego jest ziele. Od maja do sierpnia ścina się liście wraz z kwiatami, a następnie suszy. Liście często są pożerane przez mączniaka – nie nadają się wtedy do zbioru. Susz zalewa się wrzątkiem, przyrządzając z niego napary i odwary.
Rdest ptasi - Łodyga rdestu ptasiego jest twarda, czasem półzdrewniała, silnie rozgałęziona, rozesłana, a pędy ścielą się po ziemi nawet na 50 cm, są walcowate, podzielone na międzywęźla. Liście są małe, eliptyczne, ułożone naprzeciwlegle, u nasady mają charakterystyczne pochwiaste przylistki. Kwiaty są drobne, niepozorne, biało-zielone lub czerwono-zielone, wyrastają w kątach liści, pojawiają się od czerwca do października. Owocem jest trójkanciasty orzeszek, chętnie zjadany przez ptaki – kury, gęsi, kaczki, a także makolągwy, dzwońce i wróble Rdest ptasi charakteryzuje się działaniem moczopędnym. Napary z suszonego ziela stosuje się w celu wyeliminowania z organizmu toksyn, mocznika, a także nadmiaru sodu. Dodatkowo właściwości chwastu zapobiegają krystalizacji związków mineralnych, co w efekcie chroni przed powstawaniem kamieni w drogach moczowych. Zaleca się stosowanie rdestu także przy niewydolności wątroby, gdyż roślina chroni przed produktami, które szkodą prawidłowej przemianie materii. Regularne spożywanie naparu polecane jest także przy wielu chorobach, między innymi: miażdżycy, dnie moczanowej, schorzeniach dróg oddechowym i reumatyzmie.
Dyptam jesionolistny - To wysoka roślina o pokroju krzaczastym, tworząca kępy. Ma ciemnozielone, pierzaste liście i atrakcyjne kwiatostany-grona o kwiatach białych lub różowych. Kwitnie od czerwca do lipca. Jej owocem jest torebka zawierająca czarne nasiona. W upalne dni olejki dyptamu można zapalić, nie czyniąc roślinie krzywdy. Powstanie chwilowy, błękitny płomień. Zapewne z tego powodu bylinę nazywano "gorejącym krzewem" lub "krzewem Mojżesza". Czarodzieje wykorzystują dyptam do różnego rodzaju eliksirów uzdrawiających, a esencja z dyptamu potrafi zagoić bardzo szybko otwarte rany. Często esencję z dyptamu mają egzaminatorzy podczas zdawania licencji na teleportację. Wykorzystują wówczas tę esencję, aby wyleczyć rany tych, którzy niechcący się rozszczepili.
Tojad - czyli inaczej wilcze ziele jest uważane za jedną z bardziej (zaraz po cykucie) roślin jakie można spotkać. Łodyga jest naga, wzniesiona i zwykle nierozgałęziająca się. Jest gruba, sztywna, naga i pusta w środku. Osiąga wysokość do 150 cm. Liście Ulistnienie skrętoległe. Liście duże, dłoniaste, głęboko podzielone na kilka odcinków, 5-7 sieczne, głęboko ząbkowane kwiaty. Kwiatostan znajdujący się na górnej części łodygi składa sie z grona lub kilku gron o fioletowo-granatowej barwie. Tkanki tojadu wysycone są alkaloidami dwuterpenowymi, z których najsilniejsza jest akonityna. Ta neurotoksyna w szybkim czasie powoduje paraliż całego układu nerwowego i może doprowadzić do niewydolności wielonarządowej czy zatrzymania pracy serca. Co więcej, do naszego organizmu toksyna ta może wnikać również przez zranienia czy pory w skórze. Wczesnymi objawami zatrucia są mrowienie i odrętwienie w miejscu kontaktu skóry z rośliną a w przypadku jej spożycia biegunka, nudności i wymioty, które pojawiają się niemal natychmiast od zjedzenia. Potocznie tojad nazywano kiedyś wilczym zielem lub zmorą wilków, ponieważ roślinę stosowano do trucia drapieżnych zwierząt. Surowym mięsem owijano ziele tojadu i podrzucano w lesie lub w pobliżu pastwisk, lub wyciągiem z rośliny nacierano groty strzał służące do polowania na te zwierzęta. Niektórzy czarodzieje pracują nad tym, aby stworzyć z tojadu specjalny wywar, który miałby łagodzić objawy wilkołactwa.
Krwawnik kichawiec - Pęd kwiatowy jest sztywny, wzniesiony, aczkolwiek ma tendencję do pokładania się na wietrznych stanowiskach. Cały pęd jest ulistniony. Liście są wąskolancetowate o bardzo drobno lecz ostro piłkowanym brzegu. Na szczycie łodygi oraz w kątach górnych liści wyrastają na długich szypułkach kwiatostany złożone z niewielkich lecz mocno wypełnionych płatkami kwiatków. W zależności od odmiany kwiatki są pełnokwiatowe albo o zwiększonej liczbie płatków lecz środek wypełniony jest kwiatkami rurkowatymi. Wywar z krwawnika kichawca ma działanie moczopędne, wiatropędne oraz przeczyszczające. Działa również, jako środek przeciwbólowy. Z uwagi na działanie moczopędne, wywar stosowany jest w przewlekłych chorobach nerek i układu moczowo-płciowego. Krwawnik kichawiec pomaga pozbyć się ciężkich, nawracających infekcji.
Rechotek - magiczna roślina, z której pozyskiwany jest wyciąg, będący składnikiem magicznych alkoholi zwanych gigglewater. Wyciąg ma prawdopodobnie własności euforyczne, dlatego czarodzieje pijący alkohole, które go zawierają, w sposób niekontrolowany chichoczą lub parskają śmiechem.
Ciemiernik - bardzo ciekawa i rzadka roślina, gdyż kwitnie na przełomie listopada i grudnia. Trująca - wywołuje podrażnienie błon śluzowych, zawroty głowy, duszności. Przyspiesza proces fermentacji. Roślina jest dosyć duża, ma czarną łodygę i biały, pojedynczy kwiat na szczycie. roślina wykorzystywana do warzenia eliksirów. Syrop z ciemiernika czarnego jest ważnym składnikiem m.in. Eliksiru Spokoju.
Han - magiczna roślina polna z białymi lub fioletowymi kwiatami. Włókno han dodaje się do wywarów silnie uspakajających, leczą śmiechotkę i płakotkę. Nigdy nie rośnie w tym samym miejscu przez więcej niż dwa sezony.
Cynamonowiec cejloński - gatunek drzewa należący do rodziny wawrzynowatych. Pochodzi z obszarów o tropikalnym klimacie w Indiach, Sri Lance i Birmie, introdukowany został w Afryce, na wyspach Pacyfiku, Karaibach. Jest uprawiany w Azji, Afryce, Ameryce Południowej i Środkowej. Drzewo osiągające 10 m wysokości. Egzemplarze uprawne nie przekraczają trzech metrów ze względu na ciągłe przycinanie trzyletnich pędów, z których uzyskuje się przyprawę, bliżej znaną jako cynamon. Ten niepozorny brązowy proszek potrafi sprawić, że poczujemy się ciepło i bezpiecznie. Dobrze działa na nasza psychikę, ale też na nasze ciało. Ma właściwości przeciwgrzybiczne i anty-alergiczne. Stymuluje organy i działa dobrze na trawienie. est naturalnym antyoksydantem: wspomaga zwalczanie działania wolnych rodników, przez co opóźnia proces starzenia się komórek, zapobiega nowotworom i chorobom układu krwionośnego. Dzięki swoim właściwościom antybakteryjnym jest też doskonałym i wypełni naturalnym środkiem do walki z trądzikiem.
Arcydzięgiel - jest rośliną dwuletnią, dorastającą do 150 cm wysokości. Łodygę ma bruzdowaną, mocną, dętą, a jego liście są dwu, trzykrotnie pierzaste, o listkach sercowato-jajowatych. Kwiaty zebrane są w baldachy białawo-zielone lub żółtawozielone. Drobny owoc to rozłupnia rozpadająca się na dwie rozłupki. Cała roślina przyjemnie pachnie. Liście dolne są bardzo duże. Arcydzięgiel rośnie przy wodach, na glebach wilgotnych lub podmokłych, głównie na pogórzu i w górach. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Arcydzięgiel rozgrzewa, pobudza krążenie, ożywia. Polecany jest do stosowania również zewnętrznie, w formie nalewki lub odwaru jako środek do nacierania lub kąpieli rozgrzewającej dla osób borykających się z problemem zimnych dłoni i stóp. Okłady, nacieranie i kąpiele z wywarem z arcydzięgla pomagają uporać się z bólami mięśni, reumatyzmem, pomagają w zapaleniach korzonków, a nawet grzybicy stóp oraz przy atopowym zapaleniu skóry, owrzodzeniach i innych uszkodzeniach naskórka.
Asfodelus - znany też jako złotowłos, śródziemnomorska roślina liliowata o wąskich liściach i białych lub żółtych kwiatach, w starożytności znana jako kwiat cmentarny, poświęcony królowej Hadesu Persefonie. Asfodelus ma wiele zastosowań, również w świecie mugoli. Czarodzieje jednak wykorzystują go głównie do wykonywania różnych eliksirów. Z asfodelusa można wykonać wywar żywej śmierci.
Figa Absyńska - Kwiaty figi rosną wewnątrz owoców. Zarówno owoce jak i kwiaty są koloru purpurowego. Roślina liściasta, która zrzuca liście jesienią, aby zimę przetrwać bezlistnie. Jednak dzięki jej agresywnie rosnącym korzeniom, roślina może ciągle przetrwać w ciężkich zimowych warunkach. Liście mają właściwości lecznicze. Gdy skórki owoców, które są faktycznie kwiatem rozkwitającym w środku, produkują fioletowy płyn, można go zebrać. Płyn jest wykorzystywany przy sporządzaniu eliksirów.
Fruwokwiat - magiczna roślina ozdobna popularna w świecie magii. Czarodzieje chętnie hodowali ją w swoich ogrodach i domach. Prawdopodobnie ma długie, kołyszące się wąsy. Fruwokwiat ma cechy i wygląd podobny do diabelskich sideł, ale w przeciwieństwie do nich, jest w zupełności niegroźny i bezpieczny.
Krwiowiec - wieloletnia roślina kwitnąca, znana także jako sangwinaria kanadyjska lub krwiowiec kanadyjski. Spotkać ją można w Ameryce Północnej. Jej kwiaty mają delikatne białe płatki i żółte pręciki. Krwiowiec i jego ekstrakty są zdolne zabić zwierzęta, więc stosowanie wewnętrzne jest niewskazane.
Kozłek lekarski - Bliżej znany pod pospolitą nazwą waleriany. Bylina z rodziny kozłkowatych, występująca w Europie, Azji i Ameryce Płn., w Japonii i Mandżurii; w Polsce na wilgotnych łąkach i niskich torfowiskach, w zaroślach, ale źródłem surowca stosowanego w lecznictwie są uprawy. Kłącze jajowate lub odwrotnie stożkowate z b. licznymi, cienkimi korzeniami. Łodyga wys. Do 2 m, wzniesiona nierozgałęziona , wewnątrz pusta, sina, bruzdowana, dołem krótko owłosiona, górą naga. Liście odziomkowe i łodygowe, górne siedzące, dolne ogonkowe. Kwiatostan wielokwiatowy, baldachokształtny, szczytowy; kwiaty drobne dzwonkowato lejkowate, białe, bladoróżowe lub bladolila. Gatunek zbiorowy, wielopostaciowy. Roślina aromatyczna. Waleriana ma silne właściwości uspokajające, oraz ułatwia zażywającemu szybciej zasnąć.
Mandragora - Bulwa przypominała kształtem noworodka – posiadała usta, oczy i nos. Jej podłużne liście przypominały włosy. Mandragora była już dojrzała, gdy zaczynała poruszać się w swojej doniczce. Krzyk dojrzałej mandragory był zabójczy dla ludzi, sadzonki zaś mogły jedynie ogłuszyć na kilkanaście godzin. Była silnym środkiem pobudzającym. Używało się jej, aby przywrócić pierwotną postać ludziom, którzy zostali poddani złemu urokowi. Z dojrzałej Mandragory można było uwarzyć eliksir, który ożywiał spetryfikowanych.
Miesięcznik - Miesięczniki są pnączami o cienkich pędach owijających się gęsto wokół podpór. Dorastają do 3-5 m. Główną ich ozdobą są liście. Miesięczniki mogą wspinać się po ogrodzeniach, różnego rodzaju siatkach czy kratkach tworząc świetne osłony lub jednolite tło dla roślin o jaskrawych kwiatach. Ładnie wyglądają wspinając się po niedużych drzewach. Rozrastają się przez odrosty korzeniowe, dlatego nie powinny być sadzone bardzo blisko rabat bylinowych i innych małych roślin. Miesięczniki są roślinami dwupiennymi, mają kwiaty niepozorne, zielonożółte, zebrane w grona w szczytowych częściach rośliny. Rozwijają się w czerwcu lipcu. Na egzemplarzach żeńskich, rosnących w pobliżu roślin męskich, zawiązywane są jesienią interesująco wyglądające, fioletowoczarne, nieduże, kuliste owoce, zebrane w luźnych gronach. Owoce są trujące.
Permissions in this forum:
Nie możesz odpowiadać w tematach|
|
|