Zwierzęta i magiczne stworzenia

Człekokształtne

• Bahanka -  Bahanki często są mylone z elfami, chociaż tak naprawdę stanowią oddzielny gatunek. Spowodowane jest to tym, że zarówno elf tak samo i bahanka swoim wyglądem przypomina miniaturowego człowieka, jednak w odróżnieniu od elfów ciało bahanki pokryte jest futrem, czyli bardzo grubymi twardymi włosami. Posiadają dwie pary rąk i nóg, i błyszczące skrzydła, przypominające skrzydełka żuka.
  Bahanki uważane są za pasożyty. Chętnie gnieżdżą się m.in. w starych zasłonach. Stworzenia te składają do pięciuset czarnych jaj, z których po upływie od dwóch do trzech tygodni wykluwają się młode. Chociaż sama bahanki mogą wydawać się małe i niegroźne, to w rzeczywistości są wyposażone w dwa rzędy ostrych i jadowitych zębów. W przypadku ugryzienia, należy jak najszybciej podać antidotum. Stworzenia te można spotkać na terenie Północnej Europie i Ameryce.
   Bahanki wedle klasyfikacji ministerstwa są uznawane za stworzenia, które nie powinny sprawiać problemu doświadczonym czarodziejom. Sposób na pozbycie się Bahanek jest niezwykle prosty. Wystarczy spryskać je niewielką ilością Bahanocytu, który unieruchamia je na pewien czas, a to pozwoli czarodziejowi na wyłapanie ich.
  

• Chochlik Kornwalijski - Są to małe i niezwykle denerwujące istotki. Chochliki wyglądem podobnie jak bahanki przypominają małego człowieka. Być może to właśnie przez nie w mugolskich baśniach pojawił się obraz wróżki ze skrzydełkami. Chochliki posiadają jasnoniebieską barwę skóry. Posiadają długie, podobne do ważki skrzydła, dzięki którym są w stanie wzlatywać w powietrze, gdzie z resztą najlepiej się czują. Nie są pokryte żadnym owłosieniem. Uszy Chochlików są długie, a na czubku ich głowy wyrastają średniej długości czułki. Stworzonka te charakteryzują się wielką siłą, wystarczą dwa Chochliki, aby były w stanie podnieść dorosłego czarodzieja. Wydają one ciche piskliwe odgłosy, które są zrozumiałe tylko dla innych przedstawicieli ich gatunku.
  Chochliki żywią się drobnymi owadami przez co dla czarodziejów nie stanowią absolutnie żadnego zagrożenia, nie mniej ich skłonna do figli i psot natura sprawia problem wielu czarodziejom i nie raz doprowadza ich do szewskiej pasji. Wszystko przez to, iż Chochliki przez swoją niewielką budowę ciałka są bardzo szybkie i złapanie ich nie należy do najprostszych zadań. Skuteczne w walce z nimi okazuje się być zaklęcie “Immobulus” czyli zaklęcie zamrażające.
  

• Druzgotek - Jest to demon wodny spotykany najczęściej w irlandzkich i brytyjskich jeziorach, lecz obecnie można je go spotkać w jeziorach i rzekach całego świata. Druzgotek swoim wyglądem przypomina niewielką dziwnie zmutowaną ośmiornicę o bladozielonym kolorze ciała. Druzgotki są wyposażone w sześć macek, które służą im do poruszanie się w wodzie, oraz to one zapewniają im szybkość i niezwykłą zwinność. Posiadają również “ręce” które zakończone są długimi palcami, które potrafią chwycić swoją ofiarę na tyle mocno, że doprowadza do jej uduszenia. Oprócz tego w ich jamie gębowej znajduje się szereg ostrych kłów, które ułatwiają im pochwycenie i oderwanie mięsa ofiary. Chociaż żywią się głównie glonami i małymi rybami, zdarzały się również przypadki zabicia przez Druzgotki czarodzieja. Wszystko dlatego, że Druzgotki są z natury bardzo agresywnie nastawione do ludzi, i większości zwierząt. Wyjątkiem są tutaj trytony, które są w stanie je udomowić.
  

• Erkling - Jest to stwór, który swoim wyglądem bardzo przypomina elfa i występuje tylko na terenie Niemiec. Erklingi mają spiczaste uszy i twarz, i długi wąski nos. Sięgają około trzech stóp wzrostu, a więc są większe od gnoma ogrodowego. Wydają z siebie cichy chichot, który niezwykle podoba się dzieciom, i skłania je tym samym do oddalenia się od opiekuna. Erklingi niestety bowiem żywią się często małymi dziećmi. Całe szczęście nie jest to ich jedyny pokarm. Oprócz dzieci te stworzenia zjadają również leśne kręgowce. Erklinga nie jest trudno pokonać gdyż nie są one odporne na zaklęcia. A to sprawia, że większość zaklęć na nie podziała.  
  Niemieckie Ministerstwo Magii wprowadziło ścisły nadzór nad tymi stworzeniami, chcąc zmniejszyć ilość zgonów wśród dzieci. Przyniosło to oczekiwany rezultat, gdyż ostatni znany atak Erklinga na dziecko zakończył się śmiercią zwierzęcia, kiedy ojciec ofiary cisnął w elfa składanym kociołkiem.
  

• Ghul - Jest to człekokształtne, głupie i niezwykle brzydkie stworzenie, mocno przygarbione o szarej skórze. Posiadają duże, krzywe, często pożółkłe zębiska, a na jego twarzy możemy zaobserwować liczną ilość krost, nasrośli i innych mało przyjemnych defektów. Ghule nie są w stanie posługiwać się ludzką mową, za to często pojękują oraz rzucają różnymi przedmiotami. Z natury jest naiwny, a co za tym idzie zupełnie nieszkodliwy dla czarodziejów. Najwyższą oznakę braku sympatii dla danego czarodzieja Ghul wyraża poprzez powarkiwanie. Ghule zamieszkują często strychy lub stodoły czarodziejów (najlepiej gdyby takowa również miała piętro) Ich pożywieniem są krety, pająki, myszy i inne zwierzęta uważane za domowe szkodniki. Dlatego czarodzieje raczej nie pozbywają się Ghuli ze swoich domów, gdyż są pożyteczne a poza tym nie są uciążliwe. Stworzenia te wydają się być również bardzo lubiane przez dzieci. Nie mniej Departament Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami utworzył specjalną brygadę, która zajmuje się usuwaniem Ghuli z domów, które mają przejść w posiadanie mugoli.
  

• Gobliny -  Są nie wysokimi człekokształtnymi istotami, które posiadają długie palce oraz stopy. Gobliny są bardzo niskie i niskie, gdyż nie często wychodzą na zewnątrz. Ich głowy są kopułowate, ze szpiczastymi uszami, i długimi wąskimi nosami. Niektóre Gobliny posiadają niewielką ilość włosów, a inne są zupełnie łyse. Nie mniej większość posiada brązowe lub ciemnobrązowe oczy.
  Gobliny oprócz specyficznego wyglądu posiadają również niezwykła inteligencje, wrodzony talent do kowalstwa, czy do wydobywania cennych kruszców. Na całym świecie znane jest podejście goblinów do tematu własności. Jest ono zupełnie odmienne niż czarodziejów. Gobliny uważają, że właścicielem staje się ten kto wykonał dany przedmiot, a nie ten kto go kupił. Po śmierci czarodzieja rodzinna powinna była zwrócić przedmiot temu, kto go wykonał, w przeciwnym wypadku Gobliny uznają to za kradzież. Natomiast jeżeli wytwórca zmarł przed kupującym, wówczas przedmiot staje się ogólną własnością wszystkich goblinów. Przez to Gobliny są jednymi z lepszych pracowników Banku Gringotta. Wszystko przez to, iż każdy galeon, sykl czy knut został wykuty przez Goblina. Dowodem na to jest numer seryjny na odwrocie monety, który odpowiada numerowi Goblina, który go stworzył.
  Chociaż Gobliny nie są groźne dla czarodziejów, nie można powiedzieć, że te dwa światy żyją ze sobą w zgodzie. Gobliny często wyrażały swój sprzeciw co do wywyższania czarodziejów. Największe rebelie miały miejsce w osiemnastym wieku, kiedy wprowadzono ustawę, która zezwalała tylko czarodziejom na używanie różdżek.
  

• Wodnik Kappa - Trudno nazwać to zwierzę człekokształtnym, gdyż wielu przychodzi na myśl skrzyżowanie ryby z małpą, co w efekcie daje stosunkowo dziwny obraz. Wodniki Kappa są japońskimi demonami, które żywią się ludzką krwią. Ich ciała są pokryte rybimi łuskami (niestety wydziela również silnie rybny zapach), oraz posiadają długie płetwiaste łapy, które służą im nie tylko do pływania, ale również do pochwytania ofiar i ich duszenia. Na głowie Kappy znajduje się lej wypełniony wodą. Jeżeli doprowadzimy do wylania się tej wody stworzenie traci swoją moc. Kappy nie są dużymi stworzeniami. Swoim wzrostem przypominają zaledwie kilkuletnie dziecko. Póki co istnieją trzy najskuteczniejsze metody na walkę z tym stworzeniem. Po pierwsze można zmusić ją do ukłonu (np. kłaniając się jej) Tym samym woda z jej leja się wyleje. Można również rzucić w nią kawałkiem ogórka (Kappy mają słabość do ogórków) na którym wyryte jest nasze imię. Kappy boją się ognia, przez co po  wywołaniu małego pożaru można je przepłoszyć.
  Ale nie taki diabeł straszny jak go malują. Japońscy czarodzieje często dokarmiają Kappy ogórkiem, a te w zamian pomagają w irygacji pól ryżowych, oraz leczą chorych, gdyż znają się dobrze na ziołach. Zaprzyjaźniony Kappa jest dobrym towarzyszem do rozmów, no i może stanowić kompana do gry w shōgi (rodzaj szachów). Wodnik Kappa jest bardzo honorowym stworzeniem. Zawsze wywiązuje się ze złożonej obietnicy.
  

• Kudłoń - Jest strażnikiem koni spotykanym w Anglii i na południu Irlandii. Kudłoń...jak sama nazwa wskazuje jest kudłaty. Głowę porasta mu bujna, długa i zmierzwiona czupryna, ma również wyjątkowo długi nos. Jest parzystokopytnym zwierzęciem i porusza się na dwóch nogach. Ma krótkie ramiona zakończone dwupalczastymi dłońmi. Kudłonie zamieszkują stodoły, i ukrywają się pośród stada. Są roślinożerne i nie stanowią żadnego zagrożenia dla czarodziejów, gdyż są nieśmiałe i płochliwe. Unikają kontaktu z człowiekiem. Niemniej możliwe jest ich oswojenie, ale nie jest to łatwe.
  

• Leprokonus - Istoty, które pochodzą z Irlandii. Są to niezwykle małe człowieczki całe ubrane na zielono. Wedle tradycji elegancki leprokonus może nosić również czerwoną kurteczkę z błyszczącymi guzikami. Ich buty są wysokie i szpiczaste ozdobione często złotą lub srebrną sprzączką. Ich kapelusze najczęściej są trójgraniaste z wetkniętą koniczyną. Sięgają zazwyczaj od piętnastu do centymetrów. Wielu z nich nosi brodę oraz pali fajkę. Skrzaty te często zajmują się krawiectwem lub szyciem butów.
  Leprokonusy przeważnie zachowują się przyjaźnie w stosunku do czarodziejów i nie stanowią dla nich zagrożenia. Nie mniej podjudzony pytaniem o to gdzie przechowuje swoje złoto, może dostać szału, oraz zaprzeczać jakoby taki skarb posiadał. Czasami Leprokonusy mogą okazać niezwykle hojne i obdarować czarodzieja sakwą wypchaną złotem. Niestety radość z bogactwa nie trwa długo, gdyż złoto Leprokonusów bardzo szybko zmienia się w pył lub całkowicie znika. Prawdą jest, że Leprokonusy strzegą skarbów, nie mniej istnieje jedynie legenda, która mówi, iż aby dobrać się do ich skarbu należy uwięzić elfa, a w zamian za wolność zażądać zdradzenia miejsca w którym znajduje się skarb. Niestety Leprokonusy są niezwykle inteligentne i często udaje się im przechytrzyć człowieka.
  

• Nieśmiałek - Zamieszkują tereny zachodniej Anglii, południowych Niemczech. Można je spotkać również w niektórych lasach Skandynawii. Stworzonka te mieszkają w koronach drzew sprawując rolę ich opiekunów. Najczęściej można spotkać je na drzewach Wiggen, których to gałęzie są wykorzystywane do tworzenia różdżek.
  Nieśmiałki są stworzeniami, które osiągają tylko do ośmiu cali przez co niezwykle łatwo jest je przeoczyć. Sprawiają wrażenie jakby składały się tylko z kory, gałązek i pary brązowych oczków. Jest to ich naturalny kamuflaż chroniący je przed ewentualnymi drapieżnikami. Posiadają długie i szpiczaste oraz ostro zakończone palce, które służą im do wspinania się po drzewie, oraz do wygrzebywania korników z kory. Korniki są naturalnym pokarmem Nieśmiałków, ale zdecydowanym ich przysmakiem są jajeczka elfów. Niesmiałki żyją w niewielkich grupach na jednym drzewie, i są bardzo przywiązane do swojego “stada” Chociaż z pozoru niegroźne w chwili kiedy ich drzewo jest zagrożone potrafią stać się bardzo agresywne, do tego stopnia, iż zdarzały się przypadki wydrapania oczu intruza. Jeżeli czarodziej chce uszczknąć coś z drzewa na którym zamieszkują Nieśmiałki, warto je przekupić kornikami lub jajeczkami elfów. Nieśmiałki można oswoić, chociaż przez ich płochliwą naturę jest to bardzo trudne.
  

Gady

• Fumi- Latający wąż, pochodzący z zachodniej Japonii, wyewoluował stosunkowo niedawno i ledwie przed kilkoma laty spisano jego całkowitą definicję w odpowiednich księgach. Najprawdopodobniej powstał z podrzucenia jaja węża któremuś ze ssaków, ale te najprawdopodobniej by się nim nie zajęły, dlatego nadal toczy się o to wielki spór. Niemniej wiadomo już, że stworzenie zawdzięcza pochodzenie od ssaków specyficznemu owłosieniu (jaki pokrywa jego ciało pojawiając się między rzadziej niż u zwykłych węży rozstawionymi łuskami), który gęstnieje w miarę zbliżania się do łba w końcu tworząc długą grzywę. Dodatkowo wąż ma coś na kształt włochatych czułek o złoto-pomarańczowym kolorze. Poza tym zamiast jednej ma dwie pary zębów jadowych z trucizną, która wywołuje objawy jak przy ostrym ataku grypy (osłabienie, gorączka, bóle mięśniowe, nierzadko wymioty), im więcej ugryzień, tym coraz bardziej nasilone objawy. Następstwa trucizny również leczy się jak grypę. Ponad to Fumi potrafi przetransmutować fakturę swojego ciała w kilka minut ze stałego na niebieskawy dym, który trzyma się nieco rozmytego kształtu stworzenia, ale jest trudny do pochwycenia lub ataku. Jest również wysoce łatwopalny, co czyni stworzenie mało odporne na zaklęcia z użyciem ognia. Wąż ten żywi się różnego rodzaju owadami, i ptakami. Nie jest zainteresowany atakowaniem ludzi, oraz unika z nimi kontaktu.
  

• Salamandra - Jest to mała ognista jaszczurka, która żywi się płomieniami. Salamandry rodzą się w ogniu, ale w takim zwykłym. Musi być to specjalny ogień salamandrowy. Salamandra ma biały kolor, ale zmienia kolor na niebieski lub szkarłatny w zależności od panującej aktualnie temperatury. Salamandra bez ognia może przeżyć do sześciu godzin. Pod warunkiem, że będzie karmiona pieprzem. Ogólnie salamandry żyją tak długo jak pali się ognisko z którego wyszły. Jeżeli ich ogień wygaśnie zwierzę bez względu na to czy było karmione pieprzem czy nie po prostu umrze. Krew salamandry ma niezwykłe właściwości lecznicze i regeneracyjne. Dlatego używa się jej do różnego rodzaju eliksirów.
  Salamandry nie są mocno agresywne w stosunku do czarodziejów, można je oswoić. Nie mniej przy niewłaściwym postępowaniu salamandra może poważnie poparzyć właściciela.
  

• Wąż morski - Ze względu na swoje olbrzymie gabaryty, które potrafią sięgać do stu stóp, a to więcej niż mierzy Bazyliszek. Węże morskie mają końską głowę i ciało węża, którego pętle wystają ponad wodę. Zwierzęta te budziły popłoch wśród mugolskich żeglarzy, którzy masowo chcieli na nie polować, na podstawie innych histerycznych historii o agresji tych zwierząt. W rzeczywistości Węże morskie nie są agresywne. Co więcej często pomagają na przykład topielcom.
  

• Widłowąż - Trójgłowy wąż, który pochodzi z Burkina Faso, małego afrykańskiego kraju. Osiąga przeważnie długość od sześciu do siedmiu stóp. Jego łuski są wściekle pomarańczowej barwy z czarnymi pasami. Dlatego strasznie łatwo je zauważyć. Z racji tego, aby jakiś mugol niechcący nie natknął się na to zwierzę Ministerstwo Magii z Burkina Faso utworzyło specjalny rezerwat nienanoszalny rezerwat dla tych zwierząt.
  Widłowęże nie należą do typu agresywnych zwierząt. Dlatego swego czasu były ulubioną “maskotką” czarnoksiężników. Najpewniej dlatego, iż zwierzęta te swoim wyglądem budzą respekt. Każda głowa widłowęża ma inne zadanie: lewa głowa zajmuje się planowaniem, decyduje gdzie widłowąż pójdzie i co będzie robić. Środkowa głowa jest marzycielem, dzięki niej widłowęże potrafią leżeć nieruchomo przez kilka dni, i zatracać się w pięknych wizjach i marzeniach. Prawa głowa pełni funkcję sędzi. Ocenia pomysły lewej i środkowej głowy, co wyraża częstym głośnym syczeniem. Kły prawej głowy są wyjątkowo jadowite. Rzadko się zdarza, aby widłowęże dożywały sędziwego wieku, gdyż głowy mają w zwyczaju atakować siebie wzajemnie. Często można spotkać widłowęża bez prawej głowy, a pozostałe dwie zazwyczaj są splątane. Zwierzęta te są objęte ochroną, na ich posiadanie wymagana jest licencja, jednakże ze względu na cenność ich jaj, czarny rynek cieszy się ich wykorzystaniem i zarobkiem już od kilku wieków.  
  

• Wsiąkiweka - Są to srebrno-zielone jaszczurki o bardzo ciekawych magicznych zdolnościach. Sama jaszczurka może się kurczyć kiedy chce (przeważnie czyni tak kiedy wyczuwa zagrożenie) dzięki czemu może być niezauważalna dla mugoli, i dla innych drapieżników. Sama jaszczurka nie jest duża i sięga około 10 cali długości. Wsiąkiewki żywią się głównie drobnymi owadami.
  Dużą popularnością wśród czarodziejów cieszą się torebki i portmonetki ze skóry wsiąkiewki. Posiada ona bowiem dokładnie taką samą zdolność kurczenia się jak zwierze za życia. Wśród przestępców sakiewki ze skóry wsiąkiewki są istnym utrapieniem. Istnieją również w świecie czarodziejów ruchy, które mają zapobiec wytwarzaniu torebek z tych pięknych jaszczurek. Na chwilę obecną, nie przynosi to zbyt wielkich efektów.
  

Mięczaki

• Toksyczek - Toksyczki są olbrzymi ślimakami, których skorupy co chwila zmieniają kolor. Tak samo jak zwykłe ślimaki toksyczki pełzają, ale śluz który pozostawiają jest niezwykle jadowity do tego stopnia, iż wypala wszelką roślinność po której toksyczek przepełznął. Do naturalnego środowiska toksyczka zalicza się kilka afrykańskich krajów, ale z powodzeniem można je hodować w Europie, Azji oraz w obydwu Amerykach. Ślimaki te nie są agresywne w stosunku do czarodziejów, dlatego też często traktowane są jako zwierzątka domowe. Najprawdopodobniej zawdzięczają to zmieniającym kolorom.

parzystno i nieparzystnokopytne

• Buchorożec - Są to duże, szare oraz niezwykle silne stworzenia zamieszkujące głównie tereny Afryki. Przez afrykańskich czarodziejów są traktowane z niezwykłą ostrożnością, gdyż ich populacja jest niewielka. Buchorożce osiągają wagę jednej tony. Z dużej odległości niezwykle często jest mylony z nosorożcem. Skóra Buchorożców jest gruba i twarda, i stanowi dla nich świetną obronę przed zaklęciami, potrafi również odbić rzucone zaklęcie. Na nosie ma gruby róg, w którym znajduje się bardzo niebezpieczny wybuchowy płyn. Róg Buchorożca potrafi przebić nawet metal. Zwierzęta te przeważnie nie atakują, jeśli nie są sprowokowane, ale gdy zaczynały szarże ich efekt był przerażający.
  Rogi, ogony i naturalnie wybuchający płyn są wykorzystywane do wielu eliksirów i uznawane są za przedmioty klasy B, czyli niebezpieczne i podlegają surowej kontroli.
  

• Centaur - Są to stworzenia o mieszanej budowie. Od pasa w dół mają ciała koni, a od pasa w górę ludzki tułów i głowę. Ich uszy są bardzo długie i przypominają bardziej uszy końskie niż ludzkie, podobnie jak nosy. Przypuszcza się, że centaury pochodzą z Grecji, chociaż obecnie kolonie centaurów można spotkać w wielu miejscach w Europie. Wszędzie tam gdzie żyją centaury, czarodzieje wyznaczyli im specjalne tereny, gdzie nie będą nachodzone przez mugoli. Centaury są waleczne i niezwykle honorowe. Bardzo łatwo jest je urazić. Nie przepadają zarówno za czarodziejami jak i za mugolami. Prawdopodobnie dla nich nie ma żadnej różnicy pomiędzy nimi. Dlatego też nie często się zdarza, aby jakiś Centaur pomógł człowiekowi. Natomiast przekazywanie sekretów Centaurów inne Centaury traktują jako zdradę i wykluczają takiego osobnika ze stada, bez możliwośi powrotu. Można powiedzieć, że Centaury wytworzyły swój własny system działania społeczeństwa, mają własne prawa, i sposoby osądów, jednak prawo Centaurów znacznie różni się od prawa czarodziejów, którego nie akceptują. Istoty te są świetnymi łucznikami, znają się na wróżeniu z gwiazd, dymu lub płomieni. Posiadają również rozległą wiedzę z dziedziny astronomii oraz magicznej medycyny.
  Centaury podobnie jak Trytony dobrowolnie zrezygnowały z klasyfikacji “zwierzęta” na rzecz istot, uznając, że ludzie nie są im do niczego potrzebni.
  

• Dwurożec - Jest to niebezpieczne zwierzę, wyglądem przypominający krowę z dwoma rogami, jednym dłuższym, drugim krótszym. Rogi te służą im do ataku, i przebijania skóry swojej ofiary. Posiadają również ostre zęby, które służą do odrywania mięsa od kości. Dwurożce chociaż na pierwszy rzut oka nie wyglądają na wyjątkowo groźne, to posiadają stosunkowo narwaną naturę, i potrafią zaatakować bez wyraźnego powodu. Naturalnie najlepsza linia obrony jest szybka ucieczka, nie mniej zwykłe zaklęcia obronne również mogą podziałać.
  Dwurożce zrzucają rogi raz na rok. Są one wyjątkowo cenne dla czarodziejów, gdyż wykonuje się z nich wiele eliksirów
  

• Hipokampus - Stworzenie, które  pochodzi z Grecji. Hipokampusy mają głowę i pierś konia, i wielki ogon ryby i naturalnie są stworzeniami wodnymi. Zazwyczaj można spotkać je w morzach śródziemnych, ale w 1949 roku jeden z okazów został schwytany przez Trytony zamieszkujące w Szkockich wodach. Hipokampus został przez nie udomowiony. Hipokampusy nie należą do zwierząt agresywnych, unikają raczej kontaktu z człowiekiem, a kiedy zobaczą coś co je zaniepokoi częściej wybierają ucieczkę niż walkę. Sytuacja nie mniej zmienia się kiedy złożą jaja. W obronie swoich młodych są w stanie zaatakować każdego intruza.
  Zwierzęta te żywią się przeważnie glonami, jeżeli zabijają to tylko w obronie własnej, a nie w celach zdobycia pokarmu. Hipokampusy składają duże jaja o przezroczystej skorupie, przez którą prześwitują uśpione kijanki.
  

• Jednorożec - Mityczne stworzenia, z wyglądu przypominające zwykłe konie, z tym, że z ich głowy wyrast jeden długi i ostry róg. Dorosłe okazy mają śnieżnobiałą sierść, złote kopyta, smukłe nogi i perłowo-białą bujną grzywę i ogon. Jednorożce są wielkości zwykłego konia arabskiego. Potrafią również rozsiewać wokół siebie księżycową poświatę. Lubią gęste i ciemne miejsca, dlatego Zakazany Las jest idealnym miejscem. Warto wspomnieć, że jednorożce lgnęły bardziej do kobiet niż do mężczyzn. Chociaż młodsze okazy nie miały takich uprzedzeń.
  Krew jednorożca jest gęsta, świetlista i ma błękitno-srebrny kolor. Krew jednorożca miała wyjątkowe magiczne działanie. Potrafiła ocalić każdego, kto był nawet cal od śmierci. Naturalnie jak wszystko miało to swoje konsekwencje. Dlatego na czarnym rynku często można spotkać czarodziejów, którzy na specjalne zamówienie zabijają jednorożce i dostarczają ich krew.
  Ministerstwo określiło jednorożce jako groźne i wymagające specjalistycznej opieki. Nie mniej zrobili tego ponieważ zwierzęta te są groźne. Jednorożce z natury są raczej płochliwe i unikają kontaktu z ludźmi. Po prostu bardzo dużo czarodziejów darzy te stworzenia wielkim szacunkiem.
  

• Kelpie - Są to koniowate demony wodne, w zależności od podgatunku albo przypominające szkielety, albo bardziej umięśnione, porośnięte wodorostami w różnych, przedziwnych barwach. Kiedy Kelpia zwabiła niczego nie świadomego nieszczęśnika na swój grzbiet, porywała go prosto na samo dno, gdzie zjadała pozwalając, aby wnętrzności wypłynęły na powierzchnię. Prowadzą samotniczy tryb życia, łącząc się tylko na czas godów. Potrafią przybierać różne kształty, oprócz swego podstawowego, koniowatego. Największa znana Kelpia żyje w jeziorze Loch Ness. Mugolmo jest bliżej znana jako potwór z Loch Ness, gdyż akurat ten okaz najchętniej przybierał postać olbrzymiego węża morskiego.
  Chociaż Kelpie są niebezpiecznymi stworzeniami niezwykle łatwo jest nad nimi zapanować. Wystarczy im przy pomocy zaklęcia wyczarować magiczne wędzidło, a wówczas stworzenie stanie się spokojne i posłuszne.
  

• Kołkogonek - Jest to kolejny demon spotykany najczęściej w rolniczych okolicach Europy, Rosji i Ameryki. Zwierzę przypomina karłowatą świnię na długich i chudych nogach, ma serdelkowaty ogonek i wąskie czarne oczy. Kołkogonek wkrada się do chlewu i ssie zwykłą maciorę razem z jej młodymi. Im dłużej będzie przebywać w zagrodzie, i im większy urośnie, tym dłużej rolnika będzie się trzymała zła passa. Kołokogonek jest niezwykle szybki, a złapanie go gołymi rękami jest równoznaczne z cudem, ale jeżeli zostanie przegonione z terenu gospodarstwa przez zupełnie białego kota lub psa nigdy więcej nie powróci. Nawet Sekcja Szkodników w Departamencie Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami trzyma specjalnie w tym celu dwanaście ogarów albinosów.
  

• Testral - Są to niezwykle rzadkie magiczne stworzenia. Przypominają skórzastego i bardzo wychudzonego czarnego konia z dużymi skrzydłami zupełnie jak u nietoperza. Ich oczy są białe i pozbawione źrenic. Ci którzy widzieli te stworzenia często przyrównują ich łeb to smoczych głów. Głównym pożywieniem Testrali jest mięso, ale z natury są raczej dość łagodne. Nigdy nie odnotowano żadnej śmierci czarodzieja, którą spowodowałby Testral. Ci, którzy dokładniej studiowali naturę tych zwierząt ujawnili, że Testrale należą do bardzo inteligentnych stworzeń. Najprawdopodobniej są w stanie zrozumieć polecenia swojego właściciela. Posiadają również bardzo dobrą orientację w terenie. Niestety większość czarodziejów woli ich unikać, lub w ogóle nie myśleć, iż takie zwierzęta błąkają się gdzieś po magicznym świecie. Niektórzy czarodzieje są przekonani, że Testrale przynoszą nieszczęście. Wzięło to z faktu, iż zwierze staje się widoczne dla czarodzieja dopiero w momencie kiedy ten zobaczy czyjąś śmierć i fakt ten do niego dotrze. Prawdą z tego jest tylko to, iż dla niektórych konie te są niewidzialne. Nie przynoszą wcale nieszczęścia. Ludzie po prostu się ich boją, gdyż uciekają od wszystkiego co ma jakikolwiek związek ze śmiercią.
  

• Reem - Niezwykle rzadko występujący olbrzymi wół o złotej sierści. Można spotkać go na dzikich terenach Ameryki Północnej i Dalekiego Wschodu. Chociaż zwierzęta te nie są agresywne bez powodu. Natomiast zdecydowanie lepiej jest ich nie drażnić. Krew Reem ma niezwykłe właściwości, gdyż daje siły każdemu kto ją wypije. Dlatego substancja ta jest niedostępna na legalnym rynku. Chociaż i na czarnym rynku jest raczej rzadkością.
  

• Tebo - Popielate guźce, których skóra jest bardzo wytrzymała, przez co równocześnie stała się cenionym materiałem na ubrania i ochraniacze. Potrafią stać się niewidzialne, przez co stanowią poważne niebezpieczeństwo. Tebo niezwykle szybko biegają, a kiedy się wystraszą (co zdarza się często) biegną na oślep tratując wszystko co spotkają na swojej drodze.
  

Pasożyty

• Chrobotek -  Chociaż na pierwszy rzut oka nie doświadczony czarodziej lub co gorsza mugol może pomyśleć, że jest to wyjątkowo obleśny mięsisty różowy grzyb porośnięty sztywną szczeciną, w rzeczywistości jest to zwierzę. Pochodzi ono ze Skandynawii, ale obecnie można go spotkać w całej Europie. Chrobotki bardzo szybko się rozmnażają i w kilka dni potrafią zająć połowę średniej wielkości ogrodu. Żywią się dżdżownicami. Wpuszczają swoje macki głęboko pod ziemię w poszukiwaniu ich przysmaku. Przez tempo rozmnażania czarodzieje uważają Chrobotki za coś w rodzaju chwastu, którego pozbywają się najszybciej jak to tylko możliwe. Na pewno stałą ochroną przed Chrobotkiem jest hodowanie gnomów ogrodowych, które to kochają zjadać Chrobotki. Jeżeli nie możemy sobie pozwolić na gnoma śluz tkosyczka powinien być równie skuteczny.
  

• Chropianek - Jest to pasożyt, który jest zmorą wielu czarodziejskich domów. Chropianek wyglądem przypomina kraba z wielkimi kłami. Stworzenia te bardzo lubią magię, dlatego też często atakują inne magiczne stworzenia takie jak psidwak lub lelek wróżebnik. Jeżeli Chropianek zadomowi się w domu czarodzieja istnieje ryzyko, że za cel obierze sobie różdżkę leżącą gdzieś samotnie na stole. Wgryzie się w nią i wyje rdzeń. Nie są to groźne stworzenia, a na rynku istnieje wiele skutecznych środków które pozwalają pozbyć się tych pasożytów. Nie mniej kiedy inwazja jest zbyt wielka koniecznie trzeba powiadomić Biuro Doradztwa Zwalczania Szkodników.
  

• Korniczak - Kolejny pasożyt, który może zagnieździć się w domu lub ogródku. Korniczak w spoczynku przypomina skupisko niewielkich grzybów i purchawek. Dopiero w ruchu można dostrzec jego małe nóżki. Korniczaki żywią się nieczystościami, co na pierwszy rzut oka może wydawać się być nawet pożyteczne. Niestety, jeżeli takowe zwierze zagnieści się pod podłogą domu, zacznie rozsiewać mało przyjemny gnilny zapach, a jego zjadanie nieczystości może prowadzić do niszczenia domu. Jeżeli wykryje się tego pasożyta stosunkowo szybko łatwo się jest go pozbyć prostymi zaklęciami, jednak im dłużej będzie żerować na naszej posiadłości istnieje szansa, że żadne zaklęcia mu nie dadzą rady. W takim wypadku najlepiej zgłosić się do Biura Doradztwa Zwalczania Szkodników.
  

Ptaki

• Dirikrak - Jest to ptak o pulchnym wyglądzie i dużym dziobie. Niestety jest nielotem. Jego naturalnym środowiskiem jest Mauritius czyli państwo wyspiarskie położone w południowo-zachodniej części Oceanu Indyjskiego. Dirikrak nigdy nie podejmuje walki. Przeważnie spłoszone ucieka, a dzięki zdolnościom znikania ucieczka jest dla niego znacznie łatwiejsza. Ptak po prostu znika w kłębowisku piór i pojawia się w zupełnie innym miejscu. Dirikraki żywią się głównie roślinami różnego rodzaju. Nie należą też do rodzaju wyjątkowo inteligentnych zwierząt. Może je udomowić, co w wykonaniu nie jest wcale trudne.
  Co ciekawsze mugole również znają to zwierzę. Kryło się ono pod nazwą “dodo” Mugole są przekonani, że stworzenie to już dawno temu wyginęło. Nie zdają sobie sprawy z tego, że Dirikrak potrafi znikać, i stąd wzięło się ich błędne myślenie. Dzięki temu mugole uświadomili sobie, że nadmierne polowanie na zwierzęta jest niezwykle niebezpieczne dla środowiska, a Międzynarodowa Konfederacja Czarodziejów uznała, że lepiej nie wyprowadzać mugoli z błędu.
  

• Feniks - Feniksy są niezwykle szlachetnymi i pięknymi stworzeniami. Są mniej więcej wielkości łabędzia. Posiadają złoty ogon, dziób oraz szpony. Feniksy posiadają również olbrzymią moc magiczną. Piór feniksa używa się jako rdzeni do różdżek, a pieśń tych cudownych stworzeń potrafi pokrzepić każde dobre serce. Na dodatek potrafią przenieść ładunki znacznie cięższe od nich samych, a łzy feniksa mogą uleczyć niemal każdą ranę.
  Feniksy zakładają gniazda na szczytach gór. Naturalnie występują na terenie Egiptu, Indii oraz Chin. Ptaki te jako jedne z nielicznych stworzeń mogą żyć wiecznie. Wszystko za sprawą zdolności reinkarnacji. Kiedy feniks osiągnie odpowiedni wiek staje w płomieniach po to, aby odrodzić się jako pisklę. Feniksy są niezwykle łagodnymi stworzeniami. Nigdy nie zabijają i żywią się głównie ziołami. Oswojenie feniksa jest niezwykle trudne, ale jeżeli komuś już to się uda może liczyć, że zyska wspaniałego i wiernego kompana do końca swoich dni.
  

• Lelek Wróżebnik - Ptak ten często nazywany jest Irlandzkim Feniksem (chociaż nie jest nawet w połowie tak piękny i majestatyczny jak feniks) Wyglądem przypomina małego, chudego sępa. Posiada zielono-czarne pióra, które zupełnie nie nadają się do pisania. Odrzucają jakikolwiek atrament. Lelki są niezwykle nieśmiałe. Żywią się dużymi owadami podczas deszczu. Ich gniazda mają kształt łzy, i najczęściej znajdują się na krzakach jeżyn. Lelka charakteryzują niskie i drgające dźwięki, które wydaje. Wedle starych wierzeń usłyszenie śpiewu Lelka wróżyło rychłą śmierć. Przez to czarodzieje przez długi czas omijali ich gniazda, oraz niejeden mag dostawał ataku serca, kiedy tylko usłyszał świergot lelka. W dzisiejszych czasach zupełnie inaczej podchodzi się do tych ptaków. Wszystko za sprawą czarodzieja, który udowodnił, że lelki wcale nie zapowiadają śmierć tylko deszcz. Od tego momentu ptaki stały się popularnym zwierzęciem domowym, które miały przepowiadać pogodę. Chociaż zwierzę najbardziej uciążliwe jest zimą - jęczy bez przerwy po nocach.
  

• Memorek - Niewielki ptaszek o ciemno-niebieskim upierzeniu w cętki, który słynie z tego, że nie wydaje z siebie żadnych odgłosów, nawet podczas godów - okres godowy sprowadza się do zachwycania partnerki swym tańcem i stroszeniem piór - bardzo cennych piór, ponieważ są one składnikiem wielu eliksirów. Memortek wydaje z siebie krzyk jedynie przed śmiercią.
  

• Świergotnik - Średniej wielkości afrykański ptak, który charakteryzuje się jaskrawym upierzeniem, Pióra jego mogą przybierać barwę wściekłego fioletu, pomarańczu, różu, żółci, zdarzył się też egzemplarze o cytrynowo-zielonym upierzeniu. Są też dostarczycielami niezwykle luksusowych piór do pisania. Świergotniki żywią się ziarnem i roślinami, nie są agresywne, ale aby móc się nimi opiekować należy posiadać specjalną licencję gdyż wymagają dużo uwagi i specjalnej opieki.
  Śpiew świergotnika choć na początku niezwykle przyjemny dla ucha, po dłuższym słuchaniu może zaczynać doprowadzać do szału a w ostateczności do postradania zmysłów. Dlatego na sprzedawane ptaki specjalnie rzucano zaklęcia uciszające, które co miesiąc należało odnawiać.
  

• Znikacz - Złote, maleńkie, okrąglutkie ptaki o długich, wąskich dziobach oraz o lśniących jak kamienie szlachetne, ciemnych oczach, bardzo rzadko spotykane; ptaki te są pod ochroną. Potrafią niesamowicie szybko latać, tak jak i zmieniać niespodziewanie kierunek tego lotu dzięki obrotowym stawom skrzydeł. Kiedyś były one używane w quidditchu zamiast zniczy, jednak pojawił się problem, gdyż zauważono gwałtowny spadek ich populacji - swojego czasu przez popyt na ich oczy i pióra bardzo wielu czarodziei na niego polowało, na szczęście w porę zauważono ten błąd i objęto je ochroną. Bowman Wright zastąpił je złotym zniczem. Znikacze żywią się nektarem kwiatów i ziarnami. Są również niezwykle płochliwe.
  

• Żmijoptak - Stworzenie te można spotkać na Dalekim Wschodzie oraz Indiach. Jest upierzonym i uskrzydlonym dwunogim stworzeniem o ciele węża, które potrafi powiększać się lub zmniejszać w zależności w jakim miejscu aktualnie się znajdował. Nie mniej maksymalnie może osiągnąć 15 stóp długości. Zwierzę żywi się głównie szczurami i ptakami, ale zdarzało się, że również porywał małpy. Żmijoptaki są agresywne w stosnku do wszystkich, którzy próbują się do nich zbliżyć. Ich agresja wzrasta szczególnie, kiedy pilnują swoich młodych. Jaja żmijoptaka są cenne dlatego, iż zrobione one z najczystszego i najdelikatniejszego srebra.
  

Ryby

• Jeżanka - Jeżanki są barwnymi rybami z kolcami, które zostały stworzone w XIX wieku w zemście czarodziejów na mugolskich żeglarzy, którzy obrazili oni magicznych marynarzy. Stworzenia te są niegroźne - jedyne, co robią, to porywają rybakom sieci, jednak w bezpośrednim kontakcie płochliwie chowają się w rafach. Żyją w ławicach. Najczęściej można spotkać je w wodach Oceanu Atlantyckiego, żywią się głównie drobnoustrojami i są płochliwe.
  

• Plumpka - Jest to okrągła ryba, która swoim wyglądem mugolom może przypominać rozdymkę. Od rozdymki odróżnia ją to, iż posiada długie nogi zakończone płetwiastymi stopami. Ich ulubionym pokarmem są drobnoustroje, oraz ślimaki wodne. Plumpki nie należą do groźnych zwierząt, ale potrafią podskubywać stopy oraz ubrania nurków. Trytony uważają je za szkodniki, których niezwykle chętnie się pozbywają. Zawiązują im ich długie i wiotkie odnóża na supeł przez co plumpka odpływa i nie może wrócić tak długo, aż nie rozplącze swoich nóg. Zajmuje jej przeważnie to kilka godzin.
  

• Ramora -  Srebrne, podłużne, smukły ryby, kształtem ciała przypominające miniaturowego rekina z bardziej wytwornymi i ozdobnikowymi płetwami, długości przedramienia dorosłego mężczyzny, czasem nieco większe. Mają bardzo silne właściwości magiczne - pomimo niewielkich rozmiarów potrafią zakotwiczać statki i ratować żeglarzy od utonięcia. Są samotnikami. Jedynie w okresie godowym zbierają się w grupę. Ze względu na ich białomagiczną naturę są bardzo cenione i ustawiono dla nich wiele praw chroniących. Opiekują się żeglarzami. Ramory można spotka na Oceanie Indyjskim i żywią się drobnoustrojami.
  

Ssaki

• Błotoryj - Magiczne stworzenie żyjące głównie na podmokłych terenach Europy i obydwu Ameryk. Błotoryj posiada bardzo ostre zęby oraz płetwiaste łapy. Gdy zwierzę pozostaje w bezruchu, swoim wyglądem może przypominać zwykłą kłodę. I chociaż jego głównym pożywieniem są małe ssaki zdarza się, iż atakuje nogi przechodniów, którzy postanowili przedrzeć się przez bagno. Niekwestionowanym przysmakiem błotoryji są mandragory. Często zdarza się, że czarodziej, który postanawia wyrwać mandragorę, którą udało mu się zlokalizować, zamiast płaczącej dorodnej bulwy, znajduje...no w sumie nic bo błotoryj już zdążył ją zjeść.
  

• Chimera - Niezwykle niebezpieczne i krwiożercze zwierzę, które pochodzi z Grecji. Chimera posiada głowę lwa, ciało kozy, i ogon smoka. Zaatakuje wszystko co stanie na jej drodze, co oczywiście nie oznacza, że oswojenie jej jest niemożliwe. Nie mniej jedynie wyspecjalizowani w opiece nad magicznymi stworzeniami czarodzieje mogą sobie poradzić z nią, a i nawet im nie zawsze to się udaje, gdyż chimery potrafią być niezwykle złośliwe i kapryśne.
  

• Ciurek - Niesamowicie mały gryzoń, który posiada trzy pary odnóży: dwie górne i jedną tylną. Ma krótką, szorstką sierść w odcieniach beżu z białym brzuchem oraz łysy, długi ogon, niesamowicie wrażliwy na dotyk. Ponadto, w odróżnieniu od reszty gryzoni, kryje w paszczy aż parę podwójnych rzędów krótkich ząbków, ostrych jak igły - jest mięsożerny; żywi się małymi ptakami, owadami, skorupiakami, a nawet padliną. Mimo tego, iż największe okazy nie przekraczają smukłym ciałem zaledwie 30 centymetrów, potrafią być w dużej grupie prawdziwym utrapieniem: atakują nawet dużo większe stworzenia od nich, są trochę jak lądowe piranie. Pojedynczy Ciurek zwykle jest jednak w większości nieszkodliwy. Ciurki występują na terenie całej Europy, oraz są spotykane również w Azji.
  

• Czerwony kapturek -  Ich nazwa wzięła się od charakterystycznej czerwonej czapeczki które zawsze noszą na głowie. Są to karłowate stworzenia, które osiągają ok. 3-4 stóp wzrostu. Żyją w miejscach w których została przelana krew, dlatego najczęściej można spotkać je tam gdzie odbywały się największe i najbardziej krwawe bitwy lub wojny. Czerwone kapturki żyją w jamach i stanowią bardzo poważne zagrożenie dla nic nieświadomych mugoli. Stworzenia te bowiem mają brzydki zwyczaj atakowania każdego swoją pałką, którą zawsze dzierżą przy sobie. Biją tak długo, aż ich przeciwnik nie umrze. Naturalnie czarodzieje są w stanie bardzo szybko poradzić sobie z tymi stworzeniami kilkoma prostymi zaklęciami, lub wykorzystują do tego celu eliksir upiększający.
  

• Demimoz -  Są to wyjątkowe stworzenia, które można spotkać na Dalekim Wschodzie, a i nawet tam szansa na spotkanie demimoza jest mała. Są to zwierzęta wyglądem przypominające szympansa, którego całe ciało pokryte jest długimi i niezwykle delikatnymi srebrzystymi włosami. Trudność spotkania demimoza wynika z tego, iż posiada wyjątkową zdolność stawania się niewidzialnym. Jest to dla niego niezwykle przydatna umiejętność, gdyż demimozy z natury są pokojowo nastawione, oraz niezwykle płochliwe. Przy próbie pochwycenia demimoza przydaje się również nieszablonowe działanie, gdyż zwierzęta te potrafią mniej więcej przewidzieć najbliższą przyszłość.  Żywią się roślinami, oraz opiekują się żmijoptakami.
  Warto wspomnieć, że z włosów demimoza wykonuje się peleryny niewidki. Ich rzadkość wiąże się z tym, iż tylko specjalnie wyszkolony czarodziej będzie w stanie odszukać i pochwycić demimoza, a takich czarodziejów jest niestety niewielu.
  

• Garboróg -  Duże, szarofioletowe stworzenie, z garbem na grzbiecie i dwoma ostrymi rogami. Garboroki występują na górzystych terenach Europy przez co są czasami oswajane przez trolle, które ich dosiadają, przypominają nieco połączenie dzika i nosorożca, jednak częściej trolle i Garborogi mają w zwyczaju walczyć między sobą o terytorium. Garborogi, chociaż agresywne nie są mięśożerne. Lubują się w różnego rodzaju trawach i roślinach.  Jego róg jest częścią wielu eliksirów, jednak jest on też bardzo drogi - choć populacja tych stworzeń nie jest mała, to ich skóra jest solidniejsza od smoczej, przez co są odporne na większość czarów.
  

• Gryf - Jest to stworzenie które pochodzi z Grecji. Ma głowę i szpony ogromnego orła, a ciało i tylne łapy lwa. Gryfy posiadają również skrzydła dzięki którym są w stanie latać, co z resztą chętnie czynią. Podobnie jak sfinksy stworzenia te są wynajmowane przez czarodziejów do pilnowania skarbów, lub innych cennych przedmiotów. Gryfy mają bardzo niespokojny charakter, a co za tym idzie stanowią realne zagrożenie dla czarodzieja. Trudno jest je obłaskawić, ale doświadczony czarodziej powinien był sobie z tym poradzić. Gryfy są mięsożerne.
  

• Hipogryf - Hipogryfy są dziwnymi hybrydami, która powstała w wyniku zmieszania orła i konia. Przedni tułów z łbem i nogami należy do orła, reszta jest końska. Ich wielkie, zakrzywione dzioby mają stalowoszarą barwę, oczy są duże, błyszczące, pomarańczowezaś ich pazury mierzą sobie nawet 20cm u dojrzałych, dorodnych osobników. Sierść i pióra stwora potrafią przyjmować różne barwy od ciemnoszarych lub różowawych do kasztanowych i kruczoczarnych, a kończąc na brązowych. Hipogryfy dzięki swoim wielkim i umięśnionym skrzydłom są w stanie wzbić się w powietrze i latać z dość dużą prędkością. Zwierzęta te raczej nie atakują bez powodu, ale niezwykle łatwo urazić hipogryfa. Wówczas stwór może zaatakować. Aby go obłaskawić nie można okazywać strachu, oraz należy pokazać zwierzowi swój szacunek do niego - najlepiej przez ukłon. Jeżeli hipogryf się odkłonił można było do niego podejść, pogłaskać, lub nawet dosiąść -
  Hipogryfy żywią się mięsem, najlepiej surowym. Nie mniej zdecydowanym ich przysmakiem są fretki.
  

• Kuguchar - Jest to magiczne zwierzę, a konkretniej pewna odmiana kota, która pierwotnie występuje w Wielkiej Brytanii, ale aktualnie kuguchary można spotkać na całym świecie. Kuguchar przypomina dużego perskiego kota. Ma nakrapiane, lub cętkowane futro, olbrzymie szpiczaste uszy, i ogon zakończony pędzelkiem jak u lwa. Są to zwierzęta inteligentne i bardzo często niezależne. Nie można im również odmówić pewnej dozy złośliwości. Zdarza się również, że Kuguchar może być agresywny. Cóż...jak na prawdziwego kota przystało. Natomiast jeżeli zwierzakowi przypadnie do gustu jakaś czarownica lub czarodziej, bez wątpienia stanie się doskonałym towarzyszem. Kuguchary mają wyjątkową zdolność wykrywania osób zakłamanych, lub niegodnych zaufania, potrafi również doprowadzić swojego właściciela prosto do domu, gdy ten zabłądzi.
  Samica kuguchara rodzi do ośmiu młodych w jednym miocie. Co ciekawsze stworzenia te mogą bez problemu mieszać się ze zwykłymi kotami. Ministerstwo zarejestrowało kuguchara jako zwierzę z którym odpowiedzialny czarodziej powinien sobie poradzić. Nie mniej na posiadanie tego zwierzęcia należy mieć specjalne pozwolenie, gdyż swoim odmiennym wyglądem może budzić zainteresowanie mugoli. Kuguchary są mięsożercami.
  

• Lunaballa -  Są to niezwykle nieśmiałe, ale jednocześnie urocze stworzenia. Mają one gładkie blado-szare ciała, oraz  długą szyję. Na czubku głowy znajdują się wielkie wyłupiaste niebieskie oczy, a ich wrzecionowe nogi zakończone są płaskimi stopami (trochę przypominają stopy kacze) Lunaballa opuszcza swoją norę tylko podczas pełni księżyca przy której wykonywały dziwne tańce tylnymi nogami. Podejrzewa się, że jest to pewien rodzaj zalotów. Owe tańce niezwykle często pozostawiają dziwne ślady w postaci geometrycznych wzorów, które do tej pory są wielką tajemnicą dla mugoli. Jak było wcześniej wspomniane Lunaballe są bardzo nieśmiałe, ale można jak najbardziej je oswoić, tylko trzeba uzbroić się w cierpliwość, i odwiedzać je regularnie, najlepiej z jakąś smaczną rośliną, gdyż są to stworzenia roślinożerne.
  

• Mantykora - Jest jednym z najbardziej niebezpiecznych zwierząt dla czarodziejów. Mantykora posiada ciało lwa, skrzydła smoka, i długi ogon skorpiona zakończony oczywiście kolcem jadowym. Śmierć można było ponieść na dwa sposoby. Można było zostać rozerwanym na strzępy przez mantykorę, lub można było zostać ukutym jej żądłem, które zawiera w sobie tak silną truciznę iż śmierć następuje natychmiastowo. Mantykora potrafi posługiwać się ludzką mową, co więcej nawet nuci sobie cicho podczas zjadania swojej ofiary. Niestety pomimo umiejętności porozumiewania się z innymi ludźmi zwierzę to ulega swoim instynktom i bardziej od rozmowy woli wgryzienie się w tętnice swojej ofiary. Świat czarodziejów nie zna przypadków oswojenia mantykory, bo nikt nie próbował się do niej zbliżyć. Większość spotkań czarodziejów z tym stworem był zbiegiem nieszczęśliwego przypadku.
  

• Niuchacz - Niuchacze są to czarne i puchate stworzonka z długim ryjkiem. Przypominają trochę krzyżówkę kreta oraz dziobaka. Gobliny wykorzystują je do poszukiwania cennych ukrytych skarbów, gdyż zwierzęta te mają wielką słabość do wszystkiego co się błyszczy. Na swoim brzuchu posiadają pojemną skórną torbę, do której chowają wszystkie swoje zdobycze. Odzyskanie utraconych rzeczy jest w miarę proste. Wystarczy niuchacza pochwycić za tylne łapki i kilka razy potrząsnąć, aby rzeczy zaczęły wypadać z jego torby. Nie mniej problemy zaczynają się już przy samym procesie łapania złodziejaszka. Niuchacze są szybkie i zwinne, na dodatek z łatwością potrafią przecisnąć się przez bardzo małe szczeliny. Stworzenia te chociaż z natury są łagodne i przymilne nie zaleca się trzymania ich w domu. Wszystko przez to, iż w poszukiwaniu skarbów niuchacze nie będą zwracać uwagi czy właśnie nie zbiły pamiątkowej wazy. Niuchacze nie są trudne w utrzymaniu, oraz w oswojeniu, a żywią się głównie mlekiem.
  

• Nundu -  Jest to kolejne niezwykle niebezpieczne zwierzę w magicznym świecie. Jest to wschodnioafrykański lampart. Jest gigantycznych wręcz rozmiarów, a jego umaszczenie jest brązowo-szare. Posiada on nadmiar skóry w okolicy szyi, która nadyma się za każdym razem kiedy Nundu chce rykną. Skóra ta pokryta jest olbrzymią ilością niezwykle ostrych kolców. Nie wiadomo zbyt wiele o tym zwierzęciu. Jedne z nielicznych źródeł donoszą, iż dorosły nundu jeszcze nigdy nie został pokonany przez grupę, która liczyła mniej niż stu czarodziejów, a jego toksyczny oddech był w stanie sprowadzić zarazę na całą wioskę.
  

• Psidwak - Zwierze to pochodzi z południowo-wschodniej Anglii i swoim wyglądem przypomina teriera. Psidwaki zostały wychodowane najprawdopodobniej przez czarodziejów, gdyż stworzenia te są niezwykle wobec nich lojalne, natomiast są niezwykle negatywnie nastawione do mugoli.Psidwaki są w stanie pochłonąć wszystko, od jakiś odpadów po gnomy, a na oponach kończąc, dlatego utrzymanie takiego zwierzaka nie jest trudne. Jedyny poważny prawny obowiązek jaki spada na właściciela to usunięcia mu przy pomocy bezbolesnego zaklęcia drugiego ogona. Natomiast na posiadanie tego zwierzęcia potrzebna jest specjalna licencja.
  

• Pufek -  Jest to kolejne stworzonko, które znalazło sobie miejsce w domu czarodziejów, jako zwierzak domowy. Pufki są malutkie, okrągłe i bardzo mięciutkie. Kochają być przytulane, głaskane, oraz lubią delikatne podrzucanie. Kiedy pufek jest zadowolony cicho mruczy, a kiedy jest głodny wyciąga swój cieniutki języczek i spacerując po domu szukając jedzenia. Pufki są w stanie zjeść prawie wszystko. Nie pogardzą odpadami lub pająkami. Stworzonka t wręcz uwielbiają przyklejać swoje języki do nosa śpiącego czarodzieja i jeść jego smarki. Najpewniej dlatego pufki są tak uwielbiane przez dzieci, i bardzo często można spotkać je w czarodziejskich domach.
  

• Sfinks - Jest to stworzenie posiadające ludzką głowę i ciało lwa. Pochodzą z egiptu, a na transport ich do innego kraju wymagana jest specjalna zgoda ministerstwa. W przeciwnym razie za nielegalny transport, lub nielegalną hodowlę można trafić do Azkabanu. O samych sfinksach czarodzieje nie wiedzą zbyt wiele. Wiadomo, że od wieków wykorzystywano je do pilnowania skarbów, lub w egipcie grobowców. Sfinksy potrafią posługiwać się ludzką mową, oraz są niezwykle inteligentne. Co ochoczo wykorzystują do układania zagadek i rebusów, które tak uwielbiają. Stworzenia te nie są raczej agresywne, chyba, że skarb którego strzegą będzie zagrożony.
  

• Szpiczak - Do złudzenia przypomina zwykłego jeża. Mugole na pewno również spotkali się z tym stworzeniem, nie mniej przez brak świadomości o istnieniu magii nie byli w stanie rozróżnić szpiczaka od zwykłego jeża. Z resztą różnica jest bardzo subtelna. Jeśli wystawi się jeżowi jedzenie w ogródku, ten uzna to za zaproszenie, natomiast jeżeli zrobi się to samo w stosunku do szpiczaka, ten uzna, że chce się go zwabić w pułapkę i w ramach odwetu zniszczy ogród. Przez to bardzo często o wandalizm były oskarżone mugolskie dzieci, kiedy w rzeczywistości cała winę ponosił szpiczak. Czarodzieje często wystawiają jedzenie w swoich ogródkach, aby upewnić się z czym mają do czynienia, gdyż nawet oni mają problem z rozróżnieniem tego stworzenia. Szpiczaki na ogół nie są agresywne, czy niebezpieczne, nie mniej bardzo lubią stokrotki, dlatego twórcy eliksirów cały czas zmagają się z tym zwierzęciem w chwili kiedy chcą pobrać ten kwiat do eliksirów. Na szczęście na szpiczaka niezwykle działa zaklęcie oszałamiające, które nie wyrządzi stworzeniu żadnej krzywdy, a czarodziej będzie mógł bezpiecznie przenieść go w inne miejsce.
  

• Trójgłowy pies -  Ogromny pies przypominający Boksera o trzech głowach; mówiąc "olbrzymi" mamy na myśli naprawdę ogromne zwierzę, które w kłębie osiąga nawet 4-5 metrów. Zwierzęta te są hodowane przez nielicznych czarodziei, jedna na posiadanie go potrzebna jest specjalna licencja - o wiele inteligentniejsze od psów i wierne swoim właścicielom są jednak też bardzo agresywne wobec obcych, dlatego służą zazwyczaj jako stróże skarbców, chociaż zwierzęta te mają słabość do muzyki. Wystarczy im coś zagrać, a ten momentalnie zasypia. Najsłynniejszym trójgłowym psem był Cerberus z mitologii greckiej.
  

• Wozak - Wyglądem przypomina po prostu przerośniętą fretkę, przez co nawet czarodzieje mają poważne problemy, aby rozpoznać to stworzenie. Wszystko staje się jasne, kiedy wozak w końcu się odezwie, gdyż potrafi posługiwać się ludzką mową. Nie warto, jednak oczekiwać sensownej i pouczającej dyskusji, gdyż z pyszczków wozaków wydobywają się przeważnie bardzo krótkie i niezwykle obraźliwe zdania. Zwierzęta te można spotkać na terenie Wielkiej Brytanii, Irlandii, oraz Ameryki Północnej. I głównym pożywieniem są gnomy, ale nie pogardzą również kretami, szczurami, czy zwykłymi myszami polnymi. Wozaki nie są raczej agresywne, ale kiedy poczują się wyjątkowo zagrożone mogą pogryźć.
  

• Żabert - Są to nadrzewne zwierzęta, które swoim wyglądem przypominają żabę skrzyżowaną z małpą. Żaberty są łyse, a jego gładką, zielonkawą skórę pokrywają ciemne cętki. Pomiędzy palcami górnych i dolnych kończyn znajdują się błony pławne. Jego ręce i nogi są bardzo długie i niezwykle giętkie, co pozwala mu na swobodne poruszanie się po drzewie. Żaberty posiadają bardzo szerokie usta, przez co sprawiają wrażenie jakby się przez cały czas uśmiechał, odsłaniając tym samym swoje ostre kły. Zwierzęta te żywią się głównie małymi jaszczurkami oraz ptakami. Nie zdarzyło się jeszcze, aby któreś z nich zaatakowało człowieka, ponieważ żaberty należą do raczej płochliwych stworzeń.
  Najbardziej charakterystycznym punktem tego stworzenia jest duży bąbel na samym środku ich głowy. Bąbel ten pełni funkcję ostrzegania przed niebezpieczeństwem. Jeżeli zacznie przybierać szkarłatną barwę oznacza to, że żabert powinien był jak najszybciej uciekać. Dlatego swego czasu czarodzieje niezwykle chętnie trzymali żaberty w swoich domach. Ostrzegały wówczas czarodziejów przed zbliżającymi się mugolami, ale Międzynarodowa Konfederacja Czarodziejów wprowadziła potężne kary, które ukróciły ten proceder.
  Mugole również mogą natknąć się na te zwierzęta. Często zdarzało się, że ich świecące bąble przykuwały uwagę mugoli. Wówczas ci wypytywali się sąsiadów, dlaczego w czerwcu zapalili lampki choinkowe.
  

Stawonogi i inne robale

• Akromantula - Jest to ogromny ośmiooki pająk, który potrafi posługiwać się ludzką mową. Stworzenia te pochodzą z Borneo, gdzie przeważnie zamieszkują gęste dżungle. Obecnie można spotkać je również na terenie Wielkiej Brytanii. Dokładnie nie wiadomo kiedy, oraz przez kogo zostały sprowadzone, ale akromantule doskonale się zaaklimatyzowały w klimacie Wielkiej Brytanii, który przecież jest odmienny do klimatu dżungli. Przypuszcza się, że pierwsze akromantule zostały wyhodowane przez człowieka. Miały pilnować domostw lub skarbów.
  Rozstaw odnóży akromantuli może sięgać nawet do piętnastu stóp. Całe jej ciało pokryte jest grubymi, sztywnymi, czarnymi włoskami. Posiada również szczękoczułki, które służą jej do przeżuwania mięsa. Akromantule najchętniej zamieszkują gęste i ciemne lasy. Samica akromantuli jest w stanie złożyć do do stu miękkich białych jaj, wielkości piłki plażowej. Z jajek tych zazwyczaj po około sześciu lub ośmiu tygodni wylęgają się młode.
  Akromantule są bardzo inteligentnymi stworzeniami, jednak ich inteligencja ustępuje w momencie, kiedy na drodze akromantuli stanie potencjalny posiłek. Te olbrzymie pająki potrafią posługiwać się ludzką mową, nie mniej rozmowa jaką przeprowadzi czarodziej z akromantulą najpewniej będzie jego ostatnią. Akromantule należą również do bardzo agresywnych stworzeń, które stanowią olbrzymie zagrożenie nie tylko dla mugoli, ale również dla czarodziejów.
  

• Ciamarnica -  Chociaż jej nazwa może przywodzić na myśl, jakieś wyjątkowo niezdarne stworzenie, zdecydowanie odradza się niedoceniania tych zwierząt. Ciamarnice żyją na dnie Morza Północnego i osiagają długość około dziesięciu cali. Są wyposażone w otwór gębowy i woreczek, w którym znajduje się wyjątkowo silna trucizna, którą wystrzeliwuje prosto w przeciwnika. Trytony bardzo często wyłapują ciamarnice i używają ich jako broni, a czarodzieje z jej jadu wytwarzają różne eliksiry, ale musi być to nadzorowane przez ministerstwo.
  

• Gumochłon - Są to grube, brązowe robaki o długości około 10 cali. Prawie w ogóle się nie poruszają. Najczęściej można je znaleźć w zamokłych rowach, ale można je również spotkać w spróchniałych korach. Gumochłony w zasadzie mogą jeść wszystko, ale najbardziej preferują sałatę. Oba końce gumochłona wyglądają dokładnie tak samo, przez co czarodziejom trudno rozpoznać gdzie jest przód, a gdzie tył zwierzęcia. Na dodatek z obydwu końców gumochłona wydobywa się śluz, który jest używany często do zagęszczania eliksirów.
  Gumochłony nie są groźne dla czarodziejów, chociaż podczas nieuwagi przy karmieniu gumochłon może pomylić palec ze sałatą i ugryzie. Nie mniej ugryzienie to nie jest w żaden sposób szkodliwe czy wyjątkowo bolesne.
  

• Langustynik Ladaco - W skrócie nazywany po prostu ladaco. Jest to zwierzę lądowe spotykane najczęściej na skalistych wybrzeżach Europy. Swoim wyglądem przypomina homara, ale pod żadnym pozorem nie powinno się go zjadać, ponieważ zjedzenie jego mięsa może wywołać wysoką gorączkę wraz z nieprzyjemnym zielonkawym zabarwieniem twarzy. Langustynik osiąga długość mniej więcej dwunastu cali i jest jasnoszary w ciemnozielone plamki. Żywi się głównie małymi skorupiakami.
  Chociaż ladaco nie jest raczej wyjątkowo agresywne, to jego ugryzienie może nieść bardzo nieprzyjemne skutki. Czarodziej, którego ugryzł langustyniuk przez tydzień będzie mieć niesamowitego pecha. W tym okresie najlepiej jest się nie zakładać, nie spekulować, i nie planować ważnych przedsięwzięć, gdyż wszystko i tak skończy się totalną klapą.
  

• Ognisty Krab - Nazwa tego zwierzęcia jest niezwykle myląca, gdyż w rzeczywistości przypomina bardziej żółwia niż kraba. Zamieszkują one głównie Fidżi, gdzie został stworzony dla nich specjalny rezerwat, który na celu miał ich ochronę, nie tylko przed mugolami, ale czarodziejami, którzy pokusili by się na ich ozdobione diamentami skorupy.
  Ogniste kraby mają własny system ochronny. Kiedy czują się zagrożone z tylnej części skorupy wystrzeliwują płomienie, które mają na celu również odstraszenie napastnika. Stworzenia te można eksportować jako zwierzątka domowe, ale czarodziej wymaga do tego specjalnej licencji. W przeciwnym razie ministerstwo nakłada pieniężne kary.
  Dla czarodziejów ogniste kraby nie powinny stanowić trudnego przeciwnika. Proste zaklęcie rictusempra sprawia, iż te przewracają się na skorupę, co umożliwi czarodziejowi szybką ucieczkę.
  

• Sklątka tylnowybuchowa -  Przypominają one blade, zdeformowane stworzenia, które w późnym stadium rozwoju przypominają homara bez skorupy. Sklątki są właściwie połączeniem kraba ognistego z mantykorą tyle że nie mają głowy, ani oczu - przez ich podłużne ciało trudno stwierdzić, gdzie przód, a gdzie tył, które natura obdarzyła wieloma odnóżami odrastającymi z różnych miejsc. Osobniki męskie mają kolec jadowy, zaś żeńskie otwór gębowy. Rosną nawet do dwóch i pół metra, żywią się krwią, w późniejszym wieku wykształcają chitynowy pancerz, który odbija większość uroków. Rozmnażają się i rosną bardzo szybko, niewiele jedząc w początkowym stadium rozwoju, mają skłonność do zabijania siebie wzajem, nierozdzielone. Nie bardzo wiadomo czym się żywią, prawdopodobnie krwią.
  

• Trzminorek -  Jest to mały latający owad o szarej barwie i dużej ilości małych włosków. Zamieszkują one Północną Europę i przypominają trochę żuki. Trzminorki wytwarzają syrop, który wywołuje melancholie. Jest on składnikiem chociażby eliksiru który powstrzymuje histerie. Trzminorki nie są bezpośrednio niebezpieczna dla czarodziejów, nie atakują ich, ani nie są trujące. Nie mniej jeżeli trzminorek zagnieździ się w ulu może mieć to zgubny skutek  dla miodu. Natomiast w naturalnym środowisku gnieżdżą się w ciemnych miejscach. Szczególnie lubią dziuple i jaskinie.
  

• Żądlibąk -  Jest to australijski owad mierzący około pół cala długości. Barwa jego ciała jest mocno szafirowa. Na czubku głowy żadlibaka znajduje się para skrzydeł, która porusza się z taką prędkością, iż podczas lotu kręci się wokół własnej osi. Owad ten jest niezwykle szybki przez co mugole nie są w stanie go dostrzec, a i czarodziejom nie zawsze to się udaje.
  Użądlenie żądlibąka objawia się najpierw zawrotami głowy, a potem lewitacją. Australijscy czarodzieje i czarownice czasami specjalnie doprowadzają do użądlenia, aby na chwilę odczuć jego skutki. Niestety przy większej ilości użądleń, lewitacja może trwać kilka dni, a przy wyjątkowo silnych reakcjach alergicznych może wystąpić stała lewitacja.
  Żądlibąki nie są drapieżnikami, ale za to bardzo lubią różnego rodzaju nektary z kwiatów.
  

Stworzenia Czarnomagiczne

• Bazyliszek -  Nie bez powodu stwór ten nazywany jest “królem węży” Bazyliszek jest olbrzymim wężem, który potrafi sięgać 50 stóp długości. Jego skórę pokrywają gadzie łuski o brudnej szmaragdowej barwie. Posiada trójkątną głowę, oraz żółto-zielone ślepia. Jego szczęki rozwierają się niezwykle szeroko i są wyposażone w gęsto umieszczone długie i ostre kły. Bazyliszki posiadają również na głowie specyficzną narośl, która przypomina koronę. Stąd wziął się ich przydomek.
  Potwory te rodzą się z jaj kurzych, które zostały wysiedziane przez ropuchę. Są bezwzględnymi mordercami, a porozumieć się można z nimi jedynie przy pomocy mowy węży. Bazyliszki najczęściej uśmiercają na dwa sposoby. Posiadają bardzo silny jad, który po wstrzyknięciu w ciało ofiary zabija w przeciągu kilku minut. Nie jest to spokojna i przyjemna śmierć. Drugim sposobem jest spojrzenie prosto w ich gadzie ślepia. Każdy kto patrzy prosto w oczy tego wielkiego węża poniesie natychmiastową śmierć. Wyjątek stanowi tutaj spojrzenie mu w oczy nie bezpośrednio. Jeżeli czarodziej dostrzega wzrok bazyliszka w lustrze, lub tafli wody, albo poprzez inne obiekty zostanie jedynie spetryfikowany. Czyli zostanie zamrożony w swoim własnym ciele. Jedyny sposób na pomoc spetryfikowanym jest podanie im specjalnego eliksiru z mandragor. Bazyliszki są mięsożerne, i tak naprawdę zjedzą dosłownie wszystko co ma w sobie mięso, w tym również człowieka.
  Stwory te są często utożsamiane z czarną magią, gdyż swego czasu były zwierzętami hodowanymi przez czarnoksiężników. Już w średniowieczu zakazano hodowli tych zwierząt, i zakaz jest aktualny po dzień dzisiejszy.
  

• Dementor - Są strażnikami Azkabanu, uważane za naj plugawcze stworzenia w świecie magii. Przypominają kształtem ludzi, nie mierzą więcej niż 3 metry, a ich kaptur zakrywa coś, co jest odpowiednikiem twarzy – błonę w miejscu oczu oraz otwór w miejscu ust. Spod szaty wystają tylko wyschłe, szare dłonie, podobne do człowieczych. Charakterystyczny jest ich chrapliwy, świszczący oddech. Dementorzy rozmnażają się niczym grzyby, w ciemnych, wilgotnych miejscach, tworząc zimną gęstą mgłę. Ich pojawieniu towarzyszy zawsze oziębienie - w większej ilości zamrażają nawet otoczenie wokół siebie. Wysysają z okolicy szczęście, sprawiają, że ludzie czują się jakby już nigdy więcej nie mieli być szczęśliwi, przypominając im ich najgorsze wspomnienia. W przypadkach w których dementor złoży na ustach swej ofiary "pocałunek" wysysa mu duszę, co jednak nie jest równoznaczne ze śmiercią, a raczej pozbawieniem człowieczeństwa. Są ślepe, a swoje ofiary odnajdują po śladach pozytywnych uczuć. Jedynym zaklęciem, które na nie działa jest zaklęcie Patronusa, jednak pomocna w przetrwaniu spotkania z nimi bywa również czekolada. Mugole i charłaki nie są w stanie ich zobaczyć, ale są podatni na ich działanie, poza tym ci drudzy mogą ich rozpoznać. Dementorzy nie mogą zostać zniszczeni, zaliczają się do istot amoralnych, które nigdy nie żyły i nie umrą. Można jednak ograniczyć ich liczbę.
  

• Gorgona - Magiczne stworzenie, którego spojrzenie zamienia wszystko w kamień. Znana z wierszyka Mirandy Goshawk. Łatwo ją rozpoznać po kłębowisku żmij w miejscu włosów, ostrych kłach oraz szponach, a także wielkich skrzydłach. Podobno pierwszą gorgoną była piękna i niewinna Meduza, lecz stała się ofiarą nieodwracalnej klątwy, która zmieniła ją w monstrum.
  

• Inferius - Bardzo trudno jest zaliczyć je do którejkolwiek ze znanych kategorii zwierząt. Inferiusy bowiem są, a raczej niegdyś byli żywymi ludźmi, którzy po śmierci zostali ożywieni przez czarodzieja, ale nie byle jakiego czarodzieja. Stworzenie inferiusa jest już wiedzą należącą do niezwykle czarnej magii, budzącej grozę w wielu czarodziejach. Często nawet tych, w życiu których nie ma zbyt wiele światła. Krótko mówiąc inferiusy to ożywione trupy, które są pozbawione wolnej woli i nie są zdolne do samodzielnego myślenia, chociaż wedle niektórych źródeł potrafią mówić. Jedynym celem inferiusa było spełnianie rozkazów czarnoksiężnika, który powołał je do życia. Niedoświadczeni czarodzieje często mylą inferiusa z zombie. Różnica między tymi dwoma polega między innymi na tym, że inferiusy należą do świata materialnego, a zombie do duchowego. Inferiusy są również posłuszne tylko temu kto je stworzył, a zombie nie mają prawowitego właściciela.
  Walka z inferiusem nie należy do prostych. Stwory te są bowiem odborne na większość zaklęć. Avada Kedavra się ich nie ima, nie odczuwają bólu, oraz nie krwawią. Natomiast panicznie boją się światła i ciepła, dlatego przydatne w walce z nimi mogą być zaklęcia które odpowiadają za wytwarzanie światła (lumos maxima) i te, które wytwarzają ogień (zaklęcie szatańskiej pożogi)
  

• Kania - Prześliczna, jednak w rzeczywistości demoniczna istota, zlatuje na ziemię na chmurze i porywająca ze sobą niepilnowane dzieci. Jej łagodny, niemalże anielski wygląd i śpiewny głos kupują zaufanie nieroztropnych maluchów co kosztuje je życie. Przy interwencji osoby dorosłej, Kania ukazuje swą mroczną naturę i atakuje. Przysmakiem kani są małe dzieci.
  

• Kwintoped -  Stwór posiadający pięć nóg zakończonych zdeformowaną stopą. Posiada czerwono-brązowe futro. Wedle legendy kwintopedy to zamienieni w potwory czarodzieje, jednak nigdy nie udało się potwierdzić tej historii. Urząd Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami wielokrotnie próbował złapać i odczarować te potwory, aby raz na zawsze rozwiać wszelkie wątpliwości, niestety nigdy nie wykazywały chęci współpracy. W związku z otaczającym ich mitem według którego są to przeklęci członkowie rodu McBoon, zwie się ich także Włochatymi McBoonami.
  

• Śmierciotula - Znana jest również pod nazwą Żywy Całun. Jest to niezwykle rzadko spotykane stworzenie, które zamieszkuje tylko tropikalne klimaty i uważane jest za jedno z najniebezpieczniejszych magicznych zwierząt. Śmierciotula przypomina czarną pelerynę o grubości około pół cala, chociaż jej gabaryty zwiększają się, jeżeli niedawno posiliła się. Zwierzę to aktywne jest w nocy, i do tej pory nie udało się ustalić dokładnej liczby jej ofiar. Śmierciotula atakuje śpiących niczego nie spodziewających się czarodziejów. Przykrywa ich całą sobą, po czym spokojnie konsumuje. Śmierciotule po swoim posiłku nie zostawiają absolutnie żadnego znaku. Zjadają ofiary w całości po czym po prostu odlatują w poszukiwaniu kolejnej ofiary.
  

• Wiedźmy - Jest to dzika istota, która wyglądem przypomina starowinkę...strasznie brzydką...starowinkę. Przeważnie mają długi nos, oraz równie długą i szpiczastą brodę, a ich twarz zdobiły liczne brodawki. Wiedźmy posługiwały się magią, chociaż ich zaklęcia były zbliżone do magii trolli. Istoty te znane są również mugolom, chociażby dzięki baśni takiej jak “jaś i małgosia” która wcale nie typowo mugolska.
  Wiedźmy możemy podzielić na kilka grup.
  
  cmentarna - jak sama nazwa wskazuje, snuje się po cmentarzach i w ich okolicy. Rozgrzebuje groby i rozrzuca kości by zwrócić na siebie uwagę, a wszystkich napotkanych ludzi atakuje i próbuje zaciągnąć pomiędzy mogiły.
  
  grochowa - chadza po polach obsadzonych grochem owinięta wysuszonymi pękami grochowin. Napotkanych dorosłych gryzie i dusi, zaś dzieci porywa i zjada w ukryciu.
  
  jagodowa - ubrana w plecioną z leśnych roślin suknię włóczy się po lasach i straszy dzieci zbierające jagody, zioła czy grzyby. Jeśli uda jej się niezauważenie podejść do ofiary, łapie ją za gardło i próbuje udusić.
  
  piernikowa - udaje przemiłą, samotną staruszkę i chętnie zaprasza dzieci na ciasteczka do swej chaty. Dopiero po wciągnięciu ofiary do środka, atakuje i piecze ją, a później zjada.
  
  żytnia - atakuje rolników za dnia. Przemyka wśród kłosów w białym odzieniu i na jej widok winno się paść na ziemię i czekać aż zniknie. Jeśli nie wykona się tej czynności, wiedźma zaatakuje zuchwalca i połamie mu kończyny.
  

• Zombie - Inaczej żywy trup, który niezwykle często mylony jest z inferiusem. Zombie występują tylko w południowej części Stanów Zjednoczonych. Zombie można rozpoznać po nieprzyjemnym gnilnym zapachu, oraz mocno rozkładającym się ciele (często mogą odpadać mu różne kończyny) Zombie przeważnie żywi się mózgami zwierząt, ale nie pogardzi również ludzkimi. Chociaż stworzenia te są niezwykle agresywne i nastawione na zabijanie, to biuro podróży TerrorTours oferuje wycieczki szlakiem zombie. Są to wycieczki przeznaczone dla tych, którzy chcą poczuć odrobinę dreszczyku emocji.
  

Widma i duchy

• Bogin - Jest to dziwna i tajemnicza istota, bowiem nikt tak naprawdę niewie jak bogin wygląd. Boginy zmieniają swój kształt w zależności od tego kto czego najbardziej się obawia. Jest to ich jedyna forma obrony. Usiłują wzbudzić w przeciwniku strach i zmusić do odejścia. Oprócz tego są zupełnie nieszkodliwe. Chociaż boginy potrafią wraz z przybraniem konkretnej formy posiadać również umiejętności konkretnego zwierzęcia lub przedmiotu. Nie mniej są one znacznie słabsze. Jeżeli bogin zamieni się w dementora nie będzie on w stanie wyssać duszy, ale na pewno przywoła bardzo niemiłe wspomnienia, a w poważniejszych przypadkach doprowadzi do omdlenia.
  Boginy lubią zamieszkiwać ciasne ciemne pomieszczenia, dlatego niezwykle często można spotkać je w szafach, komodach, lub w szafkach biurek. Bogin nie jest trudny do pokonania. Skutecznym zaklęciem w walce z nim jest Riddiculus. Zaklęcie to wymaga dobrej koncentracji, oraz bogatej wyobraźni, jak i umiejętności zapanowania nad swoim strachem. Nie mniej samo zaklęcie nie wystarczy. Czarodziej musi wyobrazić sobie to czego najbardziej się obawia w jakiejś zabawniejszej formie i pomocy zaklęcia zmusić bogina do przyjęcia właśnie takiego kształtu.
  Mugole czasami są w stanie dostrzec bogina, nie mniej najczęściej uważają to za wytwór ich wyobraźni.

• Ponurak - Jest to widmo dużego czarnego psa z żółtymi ślepiami. Jeżeli jakiemuś czarodziejowi ukaże się ponurak, jest to przepowiednia rychłej i najczęściej bolesnej śmierci. Jest to jeden z gorszych o ile najgorszych omenów. Ponuraki same w sobie nie są agresywne, ale mogą co chwila ukazywać się temu czarodziejowi, którego koniec jest bliski. Najprawdopodobniej dlatego, mało który czarodziej chce posiadać w swoim domu czarnego psa.

• Popiełek - Cienkie, niewielkie, bladoszare węże o ognistych oczach, zrodzone ze zbyt długo płonącego, magicznego ognia. Żyją zaledwie godzinę, a w przeciągu niej szukają miejsca do złożenia jaj, po czym rozpadają się w popiół. Niezamrożone jaja, które nie zostaną szybko znalezione, ogniste kulki o średnicy ledwo centymetra, doprowadzają do pożaru, jeśli złożone zostały w pechowym miejscu. Są one cennym składnikiem eliksirów, a także zjedzone (nie parzą gardła) stanowią najlepsze lekarstwo na malarię.

• Veehal - Coś na wzór duszy zmarłego magicznego stworzenia, które zginęło w męczarniach – a raczej jego spersonifikowanego strachu. Pojawia się ono zawsze po północy w okolicy, gdzie się narodziło i okrąża ją, aż do wschodu słońca, snując się chaotycznie, ale przy okazji niezwykle wolno. Przypomina on wyglądem niebieskawą ośmiornicę z dziesiątkami cienkich macek, które nikną w miarę długości i ich końce robią się transparentne; według niektórych zmieniając się nawet w dym - z jednym ogromnym okiem na szczycie prowizorycznej główki. Veehal ma zawsze ślepie stworzenia, z którego powstało. Pomimo tego, iż nie ma otworu gębowego, jest jeden dźwięk, jaki potrafi wydać w chwili „ataku” - pełen bólu skowyt, który wwierca się w mózg i tworzy wewnątrz czaszki nieznośną, raniącą kakofonię. Ponad to potrafi posługiwać się iluzją w wyjątkowo mistrzowski sposób: niepokojone traktuje wroga wyobrażeniem męczeńskiej śmierci w skórze magicznego stworzenia – jeśli danemu czarodziejowi uda się przetrwać tę wizję, albo wyrwać się z niej, zwykle Veehal się ulatnia, ale za każdym razem takie przeżycie pozostawia ślad na psychice. Można go zaspokoić i tym samym zniszczyć dopiero wtedy, kiedy od początku do końca przetrwa się całą iluzję, jaką zaserwuję.

Smoki

Chiński Ogniomiot

Czarny Hebrydzki

Długoróg Rumuński

Norweski Kolczasty

Opalooki Antypodzki

Rogogon Węgierski

Spiżobrzuch Ukraiński

Szwedzki Krótkopyski

Walijski Zielony

Żmijoząb Peruwański