Magiczny transport

Transport jest jedną z nieodłącznych dziedzin życia, zwłaszcza w tych coraz mroczniejszych i bardziej postępowych czasach, w których liczy się szybkość działania. O ile mugole w tym zakresie okazują się być pionierami w dziedzinie rozwoju techniki, tak czarodzieje sięgają po magiczne sposoby, nie raz i nie dwa zaklinając zwykłe przedmioty, umożliwiając sobie w ten sposób przemieszczanie się na dłuższe dystanse.

Miotła

Czarodziejem podobnie jak mugolem od zawsze pragnęli wzbić się w powietrze. W przeciwieństwie jednak do mugolim mogli do osiągnięcia tego celu wykorzystać magię. Dokładna data pierwszego lotu na miotle nie jest dokładnie znana. Jednym z najstarszych dowodów wiekowości mioteł jest niemiecki manuskrypt datowany na 962 rok. Widać na niej trzech magów zasiadających z mioteł. Po ich minach można wywnioskować, iż lot nie należał do najbardziej komfortowych. Znacznie później pewien szkocki czarodziej Guthrie Lochrin piszący w XII wieku wspomniał w swoich notatkach o "zadku pełnym drzazg" i "nabrzmiałych hemoroidach", jakich nabawił się po krótkim locie na miotle. Jest to niezbity dowód na to, że pierwsze miotły nie należały do najbardziej komfortowych, a latanie na nich było niezwykle niewygodne. Nic więc dziwnego, że w zamierzchłych czasach niewielu czarodziejów było zwolennikami tego środku transportu.
Z czasem czarodzieje rozpoczęli intensywne prace nad miotłami. Zaczęto starannie szlifować oraz pastować trzonki, witki były starannie dobierane oraz często upinane. Całej miotle nadano również aerodynamiczny kształt. W 1820 roku po raz pierwszy Elliot Smethwyck rzucił na trzon miotły zaklęcie poduszkujace, sprawiając tym samym, iż siedzenie na miotle stało się znacznie wygodniejsze. W XIX zaczęli pojawiać się czarodzieje, którzy specjalizowali się w produkcji mioteł. Od tamtego czasu rynek miotlarski uległ kompletnej rewolucji, a miotły znalazły sobie miejsce w sporcie. Niemniej jednak czarodzieje często wybierają ten sposób transportu. Jest prosty w obsłudze, a ponadto nie trzeba przy nim zachowywać wysokich środków ostrożności w obawie przed mugolami. Na dodatek w ostatnim czasie producenci mioteł zaczęli oferować miotły rodzinne, które są w stanie przewozić więcej niż jednego czarodzieja.

Świstoklik

Jest to zaczarowany przedmiot, który pozwala czarodziejowi na teleportowanie się z miejsca na miejsce bez względu na to, gdzie dany czarodziej aktualnie się znajduje. Świstokliki przypominają zwykłe, mało atrakcyjne dla mugoli przedmioty, takie jak: zniszczone kalosze, stare gazety, puste puszki itp. Wszystko po to, aby jakiś przypadkowy mugol nie dotknął świstoklika i nie odkrył tym samym istnienia magii.
Świstoklik jest niezwykle dobrą alternatywą dla czarodziejów, którzy nie opanowali teleportacji. Podróż świstoklikiem należy do stosunkowo bezpiecznych, niemniej jednak opisywana jest jako mało przyjemne uczucie mocnego szarpnięcia w okolicy pępka.

Sieć Fiuu

Podróżowanie przy pomocy Sieci Fiuu jest używane od wieków i chociaż nie należy do najwygodniejszego sposobu przemieszczania się, wiele czarodziejskich domów, sklepów, gospód (a nawet samo Ministerstwo Magii) dysponuje kominkami, które umożliwiają czarodziejom szybkie przybycie na miejsce. W przeciwieństwie do mioteł, znacznie łatwiej jest ukryć istnienie Sieci Fiuu przed mugolami, gdyż podłączenie kominka do sieci wymaga zgody Głównego Biura Sieci Fiuu. Pracownicy tego biura pilnowali, aby przez przypadek do sieci nie został podłączony kominek mugoli (w awaryjnych sytuacjach można uzyskać na to zgodę). Ponadto, w przeciwieństwie do teleportacji, użycie Sieci Fiuu skutkuje niewielkim ryzykiem poniesienia uszczerbku na zdrowiu. Jest to rodzaj transportu najbardziej bezpieczny dla dzieci, chorych i starców.
Użycie kominka, który jest podpięty pod Sieć Fiuu, jest niezwykle proste. Wystarczy wejść do środka samego kominka, nabrać trochę proszku w dłoń i wymówić głośno i wyraźnie nazwę miejsca, w którym chciałoby się pojawić. Jest to niezwykle istotne, gdyż większość nieprawidłowych podróży było spowodowane niedokładnym wymówieniem nazwy miejsca.
Sieć Fiuu może służyć również do innych, znacznie prostszych rzeczy, takich jak rozmowy czy przesyłanie przedmiotów.

Błędny Rycerz

Jest to niewidoczny dla mugoli, trzypiętrowy autobus o wściekle fioletowej barwie. Ministerstwo Magii wprowadziło pomysł Błędnego Rycerza w 1865 roku, a pomysłodawcą był ówczesny minister magii - Duglad McPhall. Powodem, dla którego Błędny Rycerz zaczął przemierzać ulice czarodziejskiej Anglii, była konieczność wprowadzenia bezpiecznych środków transportów dla dzieci, młodzieży i starców. Mimo to, dla wielu podróż Błędnym Rycerzem często jest ostatecznością i z bezpieczeństwem nie ma nic wspólnego. Autobus porusza się bardzo szybko, posiada umiejętność zwężania się oraz gwałtownego hamowania. Za dnia w środku znajdują się miejsca siedzące, a w nocy pojawiają się łóżka, na których czarodzieje, którzy podróżują daleko, mogą sobie odpocząć. Niemniej jednak bez wątpienia jest to ekstremalna podróż, gdyż ani krzesła, ani łóżka nie są w żaden sposób przymocowane i przy każdym, nawet najmniejszym zakręcie, przesuwają się.
Przywołanie Błędnego Rycerza jest niezwykle proste. Wystarczy wyciągnąć rękę z różdżką nad ulicą, a autobus od razu się pojawia. Klienci są dostarczani na miejsce w kolejności wejścia. Cena podróży Błędnym Rycerzem jest zależna od długości trasy.

Teleportacja

Chociaż teleportacja jest najmniej przyjemną formą podróżowania, to znaczna większość pełnoletnich czarodziejów zdecydowała się opanować tę trudną sztukę. Teleportacja polega na znikaniu z jednego miejsca i pojawieniu się w zupełnie innym w tym samym czasie. Instruktorzy teleportacji podczas nauczania czarodziejów tej sztuki przypominają zasadę ce-wu-en. Skrót ten dotyczy "celu", "woli" i "namysłu". Teleportacji towarzyszy efekt dźwiękowy, który często jest opisywany jako lekki szum lub głośny trzask.
Czarodzieje często używają różdżek do teleportacji. Różdżki pomagają magom na wzmocnienie swojej siły magicznej. Naturalnie potężniejsi czarodzieje nie potrzebują różdżki do wykonania prawidłowej teleportacji. Im większa odległość, tym teleportacja może być trudniejsza nie tylko pod względem wykonania, ale również pod względem prawnym. Na przykład, aby legalnie móc się teleportować na teren innego kraju, wymagana jest zgoda tamtejszego ministerstwa, a ponadto takiej teleportacji mogą się podjąć tylko najbardziej wykwalifikowani czarodzieje.
Aby móc się teleportować, należy nabyć licencję na teleportację. Taka licencja jest wydawana dla pełnoletnich czarodziejów przez Departament Transportu Magicznego, a dokładniej przez Komisję Kwalifikacyjną Teleportacji. Nim jednak czarodziej przystąpi do egzaminu praktycznego, musi odbyć szkolenia teoretyczne, a zaraz potem praktyczne. Dopiero po tych dwóch częściach kursu instruktor, a potem przyszły egzaminator, może dopuścić czarodzieja do egzaminu. Sam egzamin składa się tylko z części praktycznej. Zdający najczęściej ma za zadanie teleportować się z jednego miejsca do drugiego. Jeżeli uda mu się to bez przeszkód, egzamin zostaje zaliczony. Niestety w wypadku wystąpienia jakichkolwiek problemów egzamin należy powtórzyć.
Warto też wspomnieć, iż niektóre miejsca w czarodziejskim świecie są objęte blokadą, która uniemożliwia teleportację. Takimi miejscami są np. Hogwart i Azkaban.

Zaczarowane mugolskie pojazdy

Najbardziej znanymi przykładami zaczarowanych pojazdów są autobus Błędny Rycerz i pociąg Hogwart Express. Coraz częściej jednak widzi się chociażby przerabiane auta tworzone przez mugoli, a ulepszane przez czarodziejów. Często rzucane są na nie różne zaklęcia, które mają chociażby zwiększyć ilość miejsc siedzących czy miejsce w bagażniku, sprawić, by pojazdy same mogły swobodnie się przemieszczać, a nawet latać. Bardzo znane, choć stanowczo zabronione w Wielkiej Brytanii, są również dywany, a także nieco bardziej przystępne i lubiane przez Francuzów - karety. Czarodzieje nie boją się też eksperymentować ze statkami, a w ostatnim czasie nawet i z motocyklami.