Magiczne gry i sporty

Magiczne gry i sporty

Życie to nie tylko obowiązki, nauka i praca - czasami pojawia się moment, kiedy trzeba w jakiś sposób odpocząć od szarości dnia codziennego. Magiczny świat pod tym względem w żaden sposób nie różni się od świata mugolskiego i zarówno w jednym, jak i w drugim można spotkać się z różnego rodzaju wypełniaczami czasu wolnego, zwanymi również grami i sportami.  

Spis treści

1. Quidditch
2. Gargulki
3. Eksplodujący dureń
4. Dżentelmeńskie pojedynki czarodziejskie
5. Szachy czarodziejów
6. Wyścigi skrzydlatych koni
7. Magiczne puzzle

Quiddich

Quiddich jest grą, która zdobyła zdecydowanie największą popularność wśród czarodziejów. Niektóre źródła donoszą, iż w quiddicha grano już w czasach średniowiecza. Dowodem na to jest pamiętnik niejakiej Gertie Keddie. Opisała ona grę miotlarską, w którą grało kilku wieśniaków. Ich gra polegała na rzucaniu do siebie skórzanej piłki. W dalszych częściach pamiętnika kobiety można przeczytać wzmiankę o potężnym, szkockim czarowniku, który zaczarował kamienie w taki sposób, aby próbowały zrzucić graczy z miotły. Najprawdopodobniej był fanem innej gry miotlarskiej - Creaothceann. Ponoć właśnie to wydarzenie zainspirowało rzeczonego czarodzieja do późniejszego wynalezienia tłuczków. Quiddich na przestrzeni wieków ewoluował i wiele razy zmieniano jego zasady oraz przebieg rozgrywki. Do pewnego momentu zamiast złotego znicza ścigający polowali na znikacze - małe, złote ptaszki, które obecnie są zagrożonym gatunkiem. W połowie XIV wieku stworzeń tych było już tak mało, iż rada czarodziejów na dobre zakazała wykorzystywania znikaczy do rozgrywek. Czarodzieje zaczęli więc poszukiwać innych ptaków, które mogłyby zastąpić znikacze. Dopiero czarodziej Bowman Wright postanowił połączyć metal i magię, przez co udało mu się stworzyć niewielką, złotą piłeczkę o wielkości orzecha włoskiego, która zachowywała się i latała tak samo jak znikacze. Potrafiła szybko się przemieszczać i często zmieniała kierunek lotu. Z czasem każdy złoty znicz został zaczarowywany tak, aby nie mógł wylecieć poza wyraźnie zaznaczone granice boiska. Na tym zakończyła się ewolucja quiddicha, a złoty znicz jest wykorzystywany do rozgrywki po dzień dzisiejszy.

Zasady:

1. Każda drużyna składa się z siedmiu zawodników, takich jak:
   
   - obrońca - jego zadaniem jest krążyć wokół obręczy i nie dopuścić do wbicia kafla przez jedną z obręczy. Powinien być niebywale szybki, zwinny i najlepiej wysoki.
   - ścigający - w każdej drużynie jest ich trzech, a ich zadaniem jest przerzucenie kafla przez jedną z trzech obręczy.
   - pałkarz - w każdej drużynie jest ich dwóch, są wyposażeni w pałki, które służą do odbijania tłuczków. Ich zadaniem jest niedopuszczenie do tego, by tłuczek uderzył któregoś z członków ich zespołu. Powinni być silni i posiadać umiejętność zachowania równowagi, gdyż nie raz muszą utrzymać się na miotle bez trzymanki.
   - szukający - najważniejsza pozycja w grze. Jego zadaniem jest wypatrzenie i złapanie złotego znicza. Dopiero gdy tego dokona, mecz dobiega końca. Powinien być szybki, mieć dobry refleks i sokoli wzrok.
   
   
2. Quidditch jest grą koedukacyjną - w drużynie mogą grać zarówno mężczyźni, jak i kobiety.
   
   
3. Do gry używa się trzech piłek, takich jak:
   
   - kafel - rozgrywają nim ścigający, jest zrobiony ze skóry, ma dwanaście cali i jest piłką bezszwową. Od 1711 roku pozostaje barwy czerwonej, by łatwiej było go znaleźć. Na kafle rzuca się zaklęcie powodujące wolniejsze opadanie.
   - tłuczek - wykonany z żelaza, mający dziesięć cali i zaczarowany w taki sposób, by gonił wszystkich zawodników.
   - złoty znicz - zwrotna, szybka, posiadająca pamięć gestu, złota piłeczka wielkości orzecha włoskiego. Zaczarowano go tak, aby jak najdłużej unikał złapania.
   
   
4. Nie ogranicza się wysokości, na jaką zawodnik może wzbić się podczas meczu, ale nie wolno wylecieć mu poza granice boiska - wówczas kafel zostaje przekazany przeciwnej drużynie.
   
   
5. Kapitan drużyny może zażądać “czasu”, czyli krótkiej przerwy w grze dla swojej drużyny. Przerwa w grze może trwać do dwóch godzin, jeśli mecz trwał już ponad dwanaście godzin. Jeśli drużyna nie wróci na boisko po dwóch godzinach, zostanie zdyskwalifikowana.
   
   
6. Stopy graczy mogą dotknąć ziemi tylko i wyłącznie podczas przerwy.
   
   
7. Sędzia może zarządzać rzuty karne. Ścigający, który wykonuje rzut karny, leci znad koła środkowego ku polu bramkowemu przeciwnika. W polu bramkowym może pozostać tylko obrońca. Podczas wykonywaniu rzutu karnego wszyscy pozostali gracze muszą trzymać się z boku.
   
   
8. Nie wolno chwytać przeciwnika za jakąkolwiek część ciała.
   
   
9. Jeśli któryś z graczy dozna kontuzji uniemożliwiającej dalszą rozgrywkę, nie wolno zastępować go innym.
   
   
10. Na pole gry można wnosić różdżki, ale w żadnym przypadku nie wolno ich użyć przeciwko członkom drużyny przeciwnika, przeciw ich miotłom, przeciw sędziemu, przeciw piłkom lub przeciw któremukolwiek z widzów.
    
    
11. Mecz kończy się, gdy złapany zostanie złoty znicz bądź gdy zgodzą się na to kapitanowie drużyn.
    
    
12. Jeżeli kibic zespołu rzuci klątwę lub inne zaklęcie na gracza drużyny przeciwnej, drużyna, której kibicuje, z miejsca przegrywa mecz, niezależnie od tego czy zespół miał z tym coś wspólnego czy też nie.
    
    
13. Grę nadzoruje trzech sędziów. Główny sędzia znajduje się na środku boiska, a dwóch sędziów liniowych po jego bokach i są oni odpowiedzialni za dopilnowanie czy wszyscy zawodnicy i piłki są w granicach boiska.
    
    
14. Sędzia musi być nominowany przez Departament Magicznych Gier i Spotów. Aby to osiągnąć, należy przejść testy latania, zdać pisemny test ze znajomości zasad quidditcha i przejść próby psychologiczne.
    
    
15. Zabronione jest rozgrywanie meczu w miejscu, w którym istnieje jakiekolwiek zagrożenie, że grę zobaczy mugol.
    
    
16. Boiska powinny znajdować się w ściśle wyznaczonych przez Ministerstwo Magii do tego miejscach, muszą również być zabezpieczone zaklęciami antymugolskimi.
    

O zasadach gry w Quidditcha na forum można poczytać w temacie mechaniki Quidditcha!

Gargulki

Gargulki są wyjątkowo popularną grą wśród młodych czarodziejów i czarownic. Jest to starożytna gra, która przypomina mugolską grę w kamyki lub kulki. Różnica polega jednak na tym, że jeżeli gracz utraci punkt, kulka obryzguje twarz przegranego cuchnącą cieczą. Kamienie są sprzedawane najczęściej w ilości trzydziestu lub stu i, jak sama nazwa wskazuje, są zrobione z kamienia, ale również spotyka się je w formie metali szlachetnych oraz zwykłych, zaczarowanych, kolorowych, szklanych kulek.

Zasady:

Zasady gry w gargulki są bardzo proste. Chociaż wariacji sposobu rozegrania meczu gargulkowego jest sporo, niezmienna pozostaje ilość posiadanych na start kul przez gracza. Ilość ta wynosi dokładnie piętnaście kul.

- Gargulki tradycyjne - zasady polegają na tym, aby wybić siedem z piętnastu kul przeciwnika poza wyrysowany okrąg
- Kamienie Jack’a - ten rodzaj rozgrywki w gargulki polega na przybliżeniu jak największej ilości swoich kulek do największej kuli znajdującej się na środku okręgu
- Gniazdo węży - zasady są podobne do wyżej wymienionego wariantu rozgrywki, z tym że na środku okręgu znajduje się otwór. Ten, którego najwięcej kul wpadnie w dziurę, wygrywa.

Kluby i stowarzyszenia:

W czarodziejskim świecie istnieje mnóstwo klubów i stowarzyszeń miłośników gargulków. Nawet szkoła Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie ma swój własny klub, a uczniowie w chwili rozpoczęcia magicznej edukacji posiadają swoje własne zestawy do gry. W Ministerstwie Magii istnieje również zarząd klubu gargulkowego, który pręży się, aby rozpowszechnić tę grę. Chociaż gargulki cieszą się sporym zainteresowaniem wśród młodych czarodziejów i czarownic, to ci niestety często wyrastają z tej gry i porzucają ją na rzecz quiddicha. W rankingu popularności czarodziejskich gier gargulki są dopiero za szachami czarodziejów.

Eksplodujący dureń

Nie jest pewne kto ani kiedy zapoczątkował tę grę, niemniej jednak zyskała ona sporą popularność w świecie czarodziejów, szczególnie wśród uczniów Hogwartu. Talia składa się z osiemdziesięciu samotasujących się kart, na których znajdują się różne ilustracje. Do tej pory wydano mnóstwo wersji tej popularnej gry. Można znaleźć talię kart ze znakami runicznymi, magicznymi stworzeniami lub fiolkami eliksirów. Równie popularna wersja eksplodującego durnia dotyczy gry kartami z popularnymi wizerunkami czarodziejów, które można znaleźć w opakowaniach czekoladowych żab.

Zasady:

Eksplodujący dureń jest grą, która wymaga spostrzegawczości i refleksu. Do dyspozycji mamy osiemdziesiąt samotasujących się kart. Zadaniem graczy jest odszukaniu dwóch takich samych kart i stuknięciu w nie różdżką, krzycząc w tym samym momencie “dureń”. Trudność polega na tym, że karty pojawiają się coraz szybciej, a jeśli gracz się pomyli lub nie odszuka pary, karty eksplodują.

Kolejna wersja tej gry to “eksplodujący pasjans”. Spośród dwudziestu kart ułożonych awersem do stołu należy odszukać pary. Jeżeli nie zrobi się tego dostatecznie szybko, odsłonięta karta bez pary wybucha.

Trzecią i najrzadziej stosowaną wersją tej gry jest wariant bawarski. Polega on na rozłożeniu kart w okręgu oraz na układaniu odszukanych par pośrodku niego. Jeżeli nie zrobi się tego dostatecznie szybko, karty eksplodują.

Karty, które eksplodowały, same naprawiają się po zakończonej grze - nie jest to gra jednorazowa.

Dżentelmeńskie pojedynki czarodziejskie

Pojedynki czarodziejów są bez wątpienia widowiskowym przedstawieniem oraz nie lada gratką dla tych, którzy lubią rzucać zaklęcia i poszukują odrobiny dreszczyku emocji. Niestety prawdziwe pojedynki doprowadzają bardzo często do trwałego uszczerbku na zdrowiu lub nawet śmierci. Dlatego czarodzieje, którzy mieli zamiłowanie do walk na zaklęcia, postanowili stworzyć nowy rodzaj pojedynków, który miał być zupełnie nieinwazyjny. Z czasem stało się to na tyle popularne, iż Ministerstwo Magii postanowiło wpisać dżentelmeńskie pojedynki czarodziejów na listę magicznych sportów.

Zasady:

Zasady w dżentelmeńskich pojedynkach są tak naprawdę bardzo podobne do zasad w zwykłym pojedynku czarodziejów. Dwóch walczących najpierw się wzajmnie kłania, by po chwili odwrócić się i odejść kilka kroków. Dopiero po tych czynnościach można rozpocząć właściwy pojedynek. Nie jest powiedziane kto rozpoczyna walkę, dlatego wyznaje się zasadę "kto pierwszy ten lepszy". Do dyspozycji pojedynkujących się są tylko zaklęcia rozbrajające. Surowo zakazane jest używanie zaklęć, które mogą doprowadzić do stałego uszczerbku na zdrowiu czy śmierci. Zakazane jest również używania któregokolwiek z zaklęć niewybaczalnych. Jeżeli sędzia uzna, że zaklęcie, które zostało rzucone, łamie tę zasadę, ma prawdo zdyskwalifikować jednego z walczących, przerywając tym samym pojedynek. Walka trwa do momentu rozbrojenia przeciwnika lub doprowadzenia go do takiego stanu, przez który nie będzie mógł kontynuować pojedynku. Przeważnie dzieje się tak do utraty przytomności.

Szachy czarodziejów

Szachy są niezwykle popularną grą wśród czarodziejów, chociaż jej zasady nie różnią się niczym od jej mugolskiej wersji. Jedyną różnicę stanowią tutaj figury, które dzięki magii są w stanie poruszać się samodzielnie. Potrafią one również wchodzić w interakcję z graczem, dając mu rady lub po prostu informując go, aby odpuścił sobie próby gry w szachy, bowiem przy kompletnym braku wiedzy o szachach zdarza się, że figury ulegają samozniszczeniu lub obrażają swojego właściciela. Komplety szachów również zżywają się z właścicielem, przez co łatwiej jest grać kompletem, który posiada się już od jakiegoś czasu. Warto również zaznaczyć, iż komplet w czarodziejskich szachach oznacza tylko figury jednego koloru, podczas gdy w mugolskim świecie mianem "kompletu" określa się zarówno białe, jak i czarne pionki.

Zasady:

Rozstawienie figur jest takie samo, jak w mugolskich szachach:

• wieże znajdują się w narożnikach planszy,
  
• skoczki sąsiadują z wieżami od strony wewnętrznej,
  
• gońce umieszcza się obok skoczków po ich wewnętrznej stronie,
  
• hetmana rozstawia się na jednym ze środkowych pól – tym, które ma kolor zgodny z kolorem gracza. Biały hetman na białym polu, czarny hetman na czarnym polu,
  
• król zajmuje ostatnie wolne pole w dolnym rzędzie, obok hetmana.
  

Pierwszy ruch zawsze muszą wykonać białe pionki, a następnie gracze wykonują ruchy na przemian. Gracz musi wykonać swój ruch. Jest on obowiązkowy i nie można z niego w żaden sposób zrezygnować, nawet wówczas, jeżeli prowadzi do straty pionka lub do przegranej. Gra toczy się do momentu zmatowania jednego z króli przeciwnika, rezygnacji któregoś z graczy bądź do remisu. Figury po zakończonej grze ulegają samonaprawie. Istnieją również komplety, których po zniszczeniu nie można już w żaden sposób naprawić.

Istnieje również bardziej zaawansowana i brutalniejsza wersja szachów czarodziejów. Nazywana jest wielkimi szachami, dlatego, iż figury, którymi się kieruje, są magicznie powiększone. Ten rodzaj szachów można spotkać w dwóch wariantach - pierwszy polega na tym, że dwóch przeciwników stoi obok szachownicy, kierując swoimi pionkami. Ryzyko w tym wariancie polega na tym, że gracze mogą zostać uderzeni przez kawałki kamieni ze zniszczonych figur. Drugi wariant polega na tym, że co najmniej połowę figur zajmują żywi ludzie. Tego typu rozgrywki stosuje się wyjątkowo rzadko, bowiem możliwość odniesienia obrażeń lub nawet utraty życia jest zbyt wysoka.

Wyścigi skrzydlatych koni

Jest to niezwykle popularna dyscyplina sportowa. Przez wiele lat była ona uznawana za rozrywkę dla wyższych sfer, bowiem wielu czystokrwistych czarodziejów niezwykle często było gośćmi na tego typu wyścigach, a i czasami zdarzało się, że samodzielnie brali w nich udział. Chociaż niektórzy z obrońców praw magicznych stworzeń usilnie starają się doprowadzić do wydania zakazu organizowania wyścigów, sport ten nadal jest żywy w świecie czarodziejów. Z czasem Ministerstwo Magicznych Gier i Sportów zezwoliło na możliwość zakładów opartych o to, które skrzydlate zwierzę wygra. Tym samym ustanowiono, iż jest to sport wyłącznie dla pełnoletnich czarodziejów.

Zasady:

Wyścigi skrzydlatych koni można porównać do zwykłych mugolskich wyścigów konnych. Różnica polega jednak na tym, iż zawodnicy muszą pokonywać różnego rodzaju przeszkody umieszczone w powietrzu. Uczestnicy muszą przelatywać przez bardzo wąskie przejścia, wykonywać slalomy lub nawet przelatywać przez wyczarowane ogniste koła, tak, aby nie zranić siebie ani swojego zwierzęcia. Wygrywa ten, kto pierwszy doleci do mety. Podczas wyścigu obowiązuje absolutny zakaz używania czarów przez zawodników. Można za to spróbować wypchnąć przeciwnika z toru wyścigu lub nawet zrzucić go z jego skrzydlatego stwora.

Magiczne puzzle

Magiczne puzzle z pozoru mogą przypominać zwykłe mugolskie układanki. Różnica polega na tym, iż w magicznych puzzlach obrazki przedstawiają magiczne, dobrze znane czarodziejom miejsca, magicznych celebrytów albo magiczne zwierzęta. Puzzle można kupić w różnych ilościach. Istnieją pudełka, które są specjalnie dedykowane dla małych czarodziejów i czarownic. Zawierają one od pięciu do dziesięciu dużych kawałków puzzli, aby małe dziecko nie zniechęciło się szybko. Można również zakupić bardziej zaawansowane puzzle, które zawierają w sobie sto lub nawet dwieście kawałków. Niezależnie od tego, jaką wersję puzzli wybierzemy, każde są magicznie ulepszone w taki sam sposób. Oznacza to, że musimy wykazać się spostrzegawczością i szybkością myślenia, gdyż kawałki po pewnym czasie zaczynają podskakiwać. Im dłużej się zastanawiamy, tym mocniej puzzle skaczą. Chociaż nie organizuje się zawodów w układaniu puzzli, to ostatnimi czasy można usłyszeć, że ministerstwo zastanawia się nad wprowadzeniem takiej konkurencji.

OBRAZKI JAK W UMIEJKACH

ODNOŚNIKI

EWENTUALNE POPRAWKI