Zwierzęta i magiczne stworzenia

Spis treści

Człekokształtne

• Bahanka - bahanki często są mylone z elfami, chociaż tak naprawdę stanowią oddzielny gatunek. Spowodowane jest to tym, że zarówno elf, jak i bahanka swoim wyglądem przypominają miniaturowego człowieka, jednak w odróżnieniu od elfów ciało bahanki pokryte jest futrem, czyli bardzo grubymi, twardymi włosami. Posiadają dwie pary rąk i nóg oraz błyszczące skrzydła, przypominające skrzydełka żuka.
  Bahanki uważane są za pasożyty. Chętnie gnieżdżą się m.in. w starych zasłonach. Stworzenia te składają do pięciuset czarnych jaj, z których po upływie od dwóch do trzech tygodni wykluwają się młode. Chociaż same bahanki mogą wydawać się małe i niegroźne, to w rzeczywistości są wyposażone w dwa rzędy ostrych i jadowitych zębów. W przypadku ugryzienia, należy jak najszybciej podać antidotum. Stworzenia te można spotkać na terenie Europy Północnej i Ameryki.
  Bahanki wedle klasyfikacji ministerstwa są uznawane za stworzenia, które nie powinny sprawiać problemu doświadczonym czarodziejom. Sposób na pozbycie się bahanek jest niezwykle prosty. Wystarczy spryskać je niewielką ilością bahanocytu, który unieruchamia je na pewien czas, a to pozwoli czarodziejowi na wyłapanie ich.
  

• Chochlik kornwalijski - są to małe i niezwykle denerwujące istotki. Chochliki wyglądem przypominają małego człowieka. Być może to właśnie przez nie w mugolskich baśniach pojawił się obraz wróżki ze skrzydełkami. Chochliki posiadają jasnoniebieską barwę skóry. Mają długie, podobne do ważki skrzydła, dzięki którym są w stanie wzlatywać w powietrze, gdzie z resztą najlepiej się czują. Nie są pokryte żadnym owłosieniem. Uszy chochlików są długie, a na czubku ich głów wyrastają średniej długości czułki. Stworzonka te charakteryzują się wielką siłą - zaledwie dwa chochliki są stanie podnieść dorosłego czarodzieja. Wydają one ciche, piskliwe odgłosy, które są zrozumiałe tylko dla innych przedstawicieli ich gatunku.
  Chochliki żywią się drobnymi owadami, przez co dla ludzi nie stanowią absolutnie żadnego zagrożenia. Niemniej jednak ich skłonna do figli i psot natura sprawia problem wielu czarodziejom i nie raz doprowadza ich do szewskiej pasji. Wszystko przez to, iż chochliki przez swoją niewielką budowę ciała są bardzo szybkie i złapanie ich nie należy do najprostszych zadań. Skuteczne w walce z nimi okazuje się być zaklęcie “Immobulus” czyli zaklęcie zamrażające.
  

• Druzgotek - jest to demon wodny spotykany najczęściej w irlandzkich i brytyjskich jeziorach, lecz obecnie można go spotkać w jeziorach i rzekach całego świata. Druzgotek swoim wyglądem przypomina niewielką, dziwnie zmutowaną ośmiornicę o bladozielonym kolorze ciała. Druzgotki są wyposażone w sześć macek, które zapewniają im szybkość i niezwykłą zwinność oraz służą do poruszania się w wodzie. Posiadają również ręce, które zakończone są długimi palcami, sprawiającymi, że przy chwyceniu swej ofiary potrafią ją udusić. Oprócz tego, w ich jamie gębowej znajduje się szereg ostrych kłów, które ułatwiają im pochwycenie i oderwanie mięsa ofiary. Chociaż żywią się głównie glonami i małymi rybami, zdarzały się również przypadki zabicia przez druzgotki czarodzieja. Wszystko dlatego, że druzgotki są z natury bardzo agresywne w stosunku do ludzi i większości zwierząt. Wyjątkiem są tutaj trytony, które są w stanie je udomowić.
  

• Erkling - jest to stwór, który swoim wyglądem bardzo przypomina elfa i występuje tylko na terenie Niemiec. Erklingi mają spiczaste uszy i długi, wąski nos. Sięgają około trzech stóp wzrostu, a więc są większe od gnoma ogrodowego. Wydają z siebie cichy chichot, który niezwykle podoba się dzieciom i skłania je tym samym do oddalenia się od opiekuna. Erklingi bowiem bardzo często żywią się małymi dziećmi - choć nie jest to ich jedyne źródło pokarmu. Oprócz dzieci, stworzenia te zjadają również leśne kręgowce. Erklinga nie jest trudno pokonać, gdyż nie są one odporne na zaklęcia.
  Niemieckie Ministerstwo Magii wprowadziło ścisły nadzór nad tymi stworzeniami, chcąc zmniejszyć ilość zgonów wśród dzieci. Przyniosło to oczekiwany rezultat, gdyż ostatni znany atak Erklinga na dziecko zakończył się śmiercią zwierzęcia, kiedy ojciec ofiary cisnął w elfa składanym kociołkiem.
  

• Ghul - jest to człekokształtne, głupie i niezwykle brzydkie stworzenie, mocno przygarbione, o szarej skórze. Posiadają duże, krzywe, często pożółkłe zębiska, a na ich twarzach można zaobserwować liczną ilość krost, narośli i innych, mało przyjemnych defektów. Ghule nie są w stanie posługiwać się ludzką mową, za to często pojękują oraz rzucają różnymi przedmiotami. Z natury są naiwne, a co za tym idzie zupełnie nieszkodliwe dla czarodziejów. Najwyższą oznakę braku sympatii dla danego czarodzieja ghul wyraża poprzez powarkiwanie. Ghule zamieszkują często strychy lub stodoły czarodziejów (najlepiej, gdyby takowa również miała piętro). Ich pożywieniem są krety, pająki, myszy i inne zwierzęta uważane za domowe szkodniki. Z tego też powodu czarodzieje raczej nie pozbywają się ghuli ze swoich domów - są pożyteczne, a poza tym niezbyt uciążliwe. Stworzenia te wydają się być również bardzo lubiane przez dzieci. Niemniej jednak Departament Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami utworzył specjalną brygadę zajmującą się usuwaniem ghuli z domów, które mają przejść w posiadanie mugoli.
  

• Gobliny - są niewysokimi, człekokształtnymi istotami, które posiadają długie palce oraz stopy. Gobliny są bardzo niskie i niskie, gdyż nieczęsto wychodzą na zewnątrz. Ich głowy są kopułowate, ze szpiczastymi uszami i długimi, wąskimi nosami. Niektóre gobliny posiadają niewielką ilość włosów, a inne są zupełnie łyse. Niemniej jednak większość posiada brązowe lub ciemnobrązowe oczy.
  Gobliny, oprócz specyficznego wyglądu, posiadają również niezwykłą inteligencję, wrodzony talent do kowalstwa czy do wydobywania cennych kruszców. Na całym świecie znane jest podejście goblinów do tematu własności. Jest ono zupełnie odmienne niż czarodziejów. Gobliny uważają, że właścicielem staje się ten, kto wykonał dany przedmiot, a nie ten, kto go kupił. Przykładowo - po śmierci czarodzieja, jego rodzina powinna zwrócić przedmiot temu, kto go wykonał, w przeciwnym wypadku gobliny uznają to za kradzież. Natomiast jeżeli wytwórca zmarł przed kupującym, wówczas przedmiot staje się ogólną własnością wszystkich goblinów. Gobliny są najlepszymi pracownikami Banku Gringotta. Wszystko przez to, że każdy galeon, sykl czy knut został wykuty przez goblina. Dowodem na to jest numer seryjny na odwrocie monety, który odpowiada numerowi goblina, który go stworzył.
  Chociaż gobliny nie są groźne dla czarodziejów, nie można powiedzieć, że ich dwa światy żyją ze sobą w zgodzie. Gobliny w zamierzchłych czasach często wyrażały swój sprzeciw wobec wywyższania czarodziejów. Największe rebelie miały miejsce w XVIII wieku, kiedy wprowadzono ustawę, która zezwalała tylko czarodziejom na używanie różdżek.
  

• Wodnik kappa - trudno nazwać to zwierzę człekokształtnym, gdyż wielu przychodzi na myśl skrzyżowanie ryby z małpą, co w efekcie daje stosunkowo dziwny obraz. Wodniki kappa są japońskimi demonami, które żywią się ludzką krwią. Ich ciała są pokryte rybimi łuskami (niestety wydzielają również silnie rybny zapach) oraz posiadają długie, płetwiaste łapy, które służą im nie tylko do pływania, ale również do pochwytania ofiar i ich duszenia. Na głowie kappy znajduje się lej wypełniony wodą. Jeżeli doprowadzimy do wylania się tej wody, stworzenie traci swoją moc. Kappy nie są dużymi istotami. Swoim wzrostem przypominają zaledwie kilkuletnie dziecko.
  Póki co istnieją trzy najskuteczniejsze metody na walkę z tym stworzeniem. Po pierwsze, można zmusić ją do ukłonu (np. kłaniając się jej) - tym samym woda z jej leja się wyleje. Kolejnym sposobem jest rzut w nią kawałkiem ogórka (kappy mają słabość do ogórków), na którym wyryte jest nasze imię. Po trzecie, kappy boją się ognia, przez co po wywołaniu małego pożaru można je przepłoszyć.
  Jednak nie taki diabeł straszny jak go malują. Japońscy czarodzieje często dokarmiają kappy ogórkiem, a te w zamian pomagają w irygacji pól ryżowych oraz leczą chorych, gdyż znają się dobrze na ziołach. Zaprzyjaźniony kappa jest dobrym towarzyszem do rozmów i może stanowić kompana do gry w shōgi (rodzaj szachów). Wodnik kappa jest bardzo honorowym stworzeniem. Zawsze wywiązuje się ze złożonej obietnicy.
  

• Kudłoń - jest strażnikiem koni spotykanym w Anglii i na południu Irlandii. Jak sama nazwa wskazuje, jest kudłaty. Głowę porasta mu bujna, długa i zmierzwiona czupryna, ma również wyjątkowo długi nos. Jest parzystokopytnym zwierzęciem i porusza się na dwóch nogach. Ma krótkie ramiona zakończone dwupalczastymi dłońmi. Kudłonie zamieszkują stodoły i ukrywają się pośród stada. Są roślinożerne i nie stanowią żadnego zagrożenia dla czarodziejów, gdyż są nieśmiałe i płochliwe. Unikają kontaktu z człowiekiem. Niemniej jednak możliwe jest ich oswojenie, ale nie jest to łatwe.
  

• Leprokonus - istoty, które pochodzą z Irlandii. Są niezwykle małe i całe ubrane na zielono. Wedle tradycji elegancki leprokonus może nosić również czerwoną kurteczkę z błyszczącymi guzikami. Ich buty są wysokie i szpiczaste, ozdobione często złotą lub srebrną sprzączką. Ich kapelusze najczęściej są trójgraniaste z wetkniętą koniczyną. Sięgają zazwyczaj od piętnastu do dwudziestu centymetrów. Wielu z nich nosi brodę oraz pali fajkę. Skrzaty te często zajmują się krawiectwem lub szyciem butów.
  Leprokonusy przeważnie zachowują się przyjaźnie w stosunku do czarodziejów i nie stanowią dla nich zagrożenia. Niemniej jednak podjudzony pytaniem o to, gdzie przechowuje swoje złoto, może dostać szału oraz zaprzeczać, jakoby taki skarb posiadał. Czasami leprokonusy mogą okazać się niezwykle hojne i obdarować czarodzieja sakwą wypchaną złotem. Niestety radość z bogactwa nie trwa długo, gdyż złoto leprokonusów bardzo szybko zmienia się w pył lub całkowicie znika. Prawdą jest, że leprokonusy strzegą skarbów. Istnieje legenda, która mówi, iż aby dobrać się do ich skarbu, należy uwięzić elfa, a w zamian za wolność zażądać zdradzenia miejsca, w którym znajduje się skarb. Niestety leprokonusy są niezwykle inteligentne i często udaje się im przechytrzyć człowieka.
  

• Nieśmiałek - zamieszkują tereny zachodniej Anglii i południowych Niemczech. Można je spotkać również w niektórych lasach Skandynawii. Stworzonka te mieszkają w koronach drzew sprawując rolę ich opiekunów. Najczęściej można spotkać je na drzewach Wiggen, których to gałęzie są wykorzystywane do tworzenia różdżek.
  Nieśmiałki są stworzeniami, które osiągają tylko do ośmiu cali, przez co niezwykle łatwo jest je przeoczyć. Sprawiają wrażenie, jakby składały się tylko z kory, gałązek i pary brązowych oczek. Jest to ich naturalny kamuflaż chroniący je przed ewentualnymi drapieżnikami. Posiadają długie i szpiczaste oraz ostro zakończone palce, które służą im do wspinania się po drzewie oraz do wygrzebywania korników z kory. Korniki są naturalnym pokarmem nieśmiałków, ale ich zdecydowanym przysmakiem są jajeczka elfów. Nieśmiałki żyją w niewielkich grupach na jednym drzewie i są bardzo przywiązane do swojego “stada”. Chociaż z pozoru są niegroźne, w chwili, kiedy ich drzewo jest zagrożone, potrafią stać się bardzo agresywne - do tego stopnia, iż zdarzały się przypadki wydrapania oczu intruza. Jeżeli czarodziej chce uszczknąć coś z drzewa, na którym zamieszkują nieśmiałki, warto je przekupić kornikami lub jajeczkami elfów. Nieśmiałki można oswoić, chociaż przez ich płochliwą naturę jest to bardzo trudne.
  

Gady

• Fumi - latający wąż pochodzący z zachodniej Japonii. Wyewoluował stosunkowo niedawno i ledwie przed kilkoma laty spisano jego całkowitą definicję w odpowiednich księgach. Najprawdopodobniej powstał z podrzucenia jaja węża któremuś ze ssaków, ale te najpewniej by się nim nie zajęły, dlatego nadal toczy się wielki spór o kwestię jego pochodzenia. Stworzenie to charakteryzuje się specyficznym owłosieniem, które pokrywa jego ciało, gęstniejąc w miarę zbliżania się do łba, a ostatecznie tworząc długą grzywę. Ta cecha wyglądu fumi wysuwa podejrzenie, jakby pochodzenie węża było w jakiś sposób związane z ssakami. Dodatkowo fumi posiada coś na kształt włochatych czułek o złoto-pomarańczowym kolorze. Ma dwie pary zębów jadowych z trucizną, która wywołuje objawy przypominające ostry atak grypy (osłabienie, gorączka, bóle mięśniowe, nierzadko wymioty), a im więcej ugryzień, tym mocniej nasilone objawy. Następstwa trucizny również leczy się jak grypę. Ponadto fumi potrafi przetransmutować fakturę swojego ciała w kilka minut ze stałego na niebieskawy dym, który trzyma się nieco rozmytego kształtu stworzenia, ale jest trudny do pochwycenia lub ataku. Jest również wysoce łatwopalny, co czyni stworzenie mało odporne na zaklęcia z użyciem ognia. Wąż ten żywi się różnego rodzaju owadami i ptakami. Nie jest zainteresowany atakowaniem ludzi oraz unika z nimi kontaktu.
  

• Salamandra - jest to mała, ognista jaszczurka, która żywi się płomieniami. Salamandry rodzą się w ogniu, jednak musi to być specjalny ogień salamandrowy. Salamandra ma biały kolor, ale zmienia go na niebieski lub szkarłatny w zależności od panującej aktualnie temperatury. Salamandra bez ognia może przeżyć do sześciu godzin, pod warunkiem, że będzie karmiona pieprzem. Na ogół salamandry żyją tak długo, jak pali się ognisko, z którego wyszły. Jeżeli ich ogień wygaśnie, zwierzę bez względu na to, czy było karmione pieprzem, czy nie, po prostu umrze. Krew salamandry ma niezwykłe właściwości lecznicze i regeneracyjne, dlatego używa się jej do różnego rodzaju eliksirów.
  Salamandry nie są mocno agresywne w stosunku do czarodziejów, można je oswoić. Niemniej jednak przy niewłaściwym postępowaniu salamandra może poważnie poparzyć właściciela.
  

• Wąż morski - mają olbrzymie gabaryty, które potrafią sięgać do stu stóp (to więcej, niż mierzy bazyliszek). Węże morskie mają końską głowę i ciało węża, którego pętle wystają ponad wodę. Zwierzęta te budziły popłoch wśród mugolskich żeglarzy, którzy masowo chcieli na nie polować, na podstawie innych histerycznych historii o agresji tych zwierząt. W rzeczywistości węże morskie nie są agresywne. Co więcej, często pomagają na przykład topielcom.
  

• Widłowąż - trójgłowy wąż, który pochodzi z Burkina Faso, małego, afrykańskiego kraju. Przeważnie osiąga długość od sześciu do siedmiu stóp. Jego łuski są wściekle pomarańczowej barwy z czarnymi pasami. Dlatego strasznie łatwo je zauważyć. Z racji tego, aby jakiś mugol niechcący nie natknął się na to zwierzę, Ministerstwo Magii z Burkina Faso utworzyło specjalny rezerwat dla tych zwierząt.
  Widłowęże nie należą do typu agresywnych zwierząt, dlatego swego czasu były ulubioną "maskotką" czarnoksiężników - najpewniej dlatego, iż zwierzęta te swoim wyglądem budzą respekt. Każda głowa widłowęża ma inne zadanie: lewa zajmuje się planowaniem oraz decyduje, gdzie widłowąż pójdzie i co będzie robić. Środkowa głowa jest marzycielem - dzięki niej widłowęże potrafią leżeć nieruchomo przez kilka dni i zatracać się w pięknych wizjach i marzeniach. Prawa głowa pełni funkcję sędzi - ocenia pomysły lewej i środkowej głowy, co wyraża częstym, głośnym syczeniem. Kły prawej głowy są wyjątkowo jadowite. Rzadko się zdarza, aby widłowęże dożywały sędziwego wieku, gdyż głowy mają w zwyczaju atakować siebie wzajemnie. Często można spotkać widłowęża bez prawej głowy, a pozostałe dwie zazwyczaj są splątane. Zwierzęta te są objęte ochroną, na ich posiadanie wymagana jest licencja, jednakże ze względu na cenność ich jaj, czarny rynek cieszy się ich wykorzystaniem i zarobkiem już od kilku wieków.  
  

• Wsiąkiweka - są to srebrno-zielone jaszczurki o bardzo ciekawych magicznych zdolnościach. Sama jaszczurka może się kurczyć kiedy chce (przeważnie czyni to, kiedy wyczuwa zagrożenie), dzięki czemu może być niezauważalna dla mugoli i dla innych drapieżników. Sama jaszczurka nie jest duża i sięga około 10 cali długości. Wsiąkiewki żywią się głównie drobnymi owadami.
  Dużą popularnością wśród czarodziejów cieszą się torebki i portmonetki ze skóry wsiąkiewki. Posiada ona bowiem dokładnie taką samą zdolność kurczenia się, jak zwierzę za życia. Wśród przestępców sakiewki ze skóry wsiąkiewki są istnym utrapieniem. Istnieją również w świecie czarodziejów ruchy, które mają zapobiec wytwarzaniu torebek z tych pięknych jaszczurek. Na chwilę obecną nie przynosi to jednak zbyt wielkich efektów.
  

Mięczaki

• Toksyczek - toksyczki są olbrzymi ślimakami, których skorupy co chwila zmieniają kolor. Tak samo jak zwykłe ślimaki, toksyczki pełzają, ale śluz, który pozostawiają, jest niezwykle jadowity - do tego stopnia, iż wypala wszelką roślinność, po której toksyczek przepełznął. Do naturalnego środowiska toksyczka zalicza się kilka afrykańskich krajów, ale z powodzeniem można je hodować w Europie, Azji oraz w obydwu Amerykach. Ślimaki te nie są agresywne w stosunku do czarodziejów, dlatego też często traktowane są jako zwierzątka domowe. Najprawdopodobniej zawdzięczają to zmieniającym się kolorom.
  

Parzysto i nieparzystokopytne

• Buchorożec - są to duże, szare oraz niezwykle silne stworzenia zamieszkujące głównie tereny Afryki. Przez afrykańskich czarodziejów są traktowane z niezwykłą ostrożnością, gdyż ich populacja jest niewielka. Buchorożce osiągają wagę jednej tony. Z dużej odległości niezwykle często jest mylony z nosorożcem. Skóra Buchorożców jest gruba, twarda i stanowi dla nich świetną obronę przed zaklęciami, potrafi również odbić rzucone zaklęcie. Na nosie mają gruby róg, w którym znajduje się bardzo niebezpieczny, wybuchowy płyn. Róg Buchorożca potrafi przebić nawet metal. Zwierzęta te przeważnie nie atakują, jeśli nie są sprowokowane, ale gdy zaczynają szarże, ich efekt jest przerażający.
  Rogi, ogony i wybuchający płyn są wykorzystywane do wielu eliksirów i uznawane są za przedmioty klasy B, czyli niebezpieczne, przez co podlegają surowej kontroli.
  

• Centaur - są to stworzenia o mieszanej budowie. Od pasa w dół mają ciała koni, a od pasa w górę ludzki tułów i głowę. Ich uszy są bardzo długie i przypominają bardziej uszy końskie niż ludzkie, podobnie jak nosy. Przypuszcza się, że centaury pochodzą z Grecji, chociaż obecnie kolonie centaurów można spotkać w wielu miejscach w Europie. Wszędzie tam, gdzie żyją centaury, czarodzieje wyznaczyli im specjalne tereny, gdzie nie będą nachodzone przez mugoli. Centaury są waleczne i niezwykle honorowe. Bardzo łatwo jest je urazić. Nie przepadają zarówno za czarodziejami, jak i za mugolami. Prawdopodobnie nie ma dla nich pomiędzy nimi żadnej różnicy. Dlatego też nieczęsto się zdarza, aby jakiś centaur pomógł człowiekowi. Gdy jakiś centaur przekaże sekret centaurów istocie niebędącej centaurem, inne centaury traktują to jako zdradę i wykluczają takiego osobnika ze swojego stada i to bez możliwości powrotu. Można powiedzieć, że centaury wytworzyły swój własny system społeczeństwa, mają własne prawa i sposoby osądów. Prawo centaurów znacznie różni się od prawa czarodziejów, którego nie akceptują. Istoty te są świetnymi łucznikami, znają się na wróżeniu z gwiazd, dymu lub płomieni. Posiadają również rozległą wiedzę z dziedziny astronomii oraz magicznej medycyny.
  Centaury, podobnie jak trytony, dobrowolnie zrezygnowały z klasyfikacji “zwierzęta” na rzecz istot, uznając, że ludzie nie są im do niczego potrzebni.
  

• Dwurożec - jest to niebezpieczne zwierzę, wyglądem przypominające krowę z dwoma rogami - jednym dłuższym, drugim krótszym. Rogi te służą im do ataku i przebijania skóry swojej ofiary. Posiadają również ostre zęby, które służą do odrywania mięsa od kości. Dwurożce, chociaż na pierwszy rzut oka nie wyglądają na wyjątkowo groźne, posiadają stosunkowo "narwaną" naturę i potrafią zaatakować bez wyraźnego powodu. Naturalnie najlepszą linią obrony jest szybka ucieczka, niemniej jednak zwykłe zaklęcia obronne również mogą podziałać.
  Dwurożce zrzucają rogi raz na rok. Są one wyjątkowo cenne dla czarodziejów, gdyż wykonuje się z nich wiele eliksirów.
  

• Hipokampus - stworzenie, które pochodzi z Grecji. Hipokampusy mają głowę i pierś konia oraz wielki ogon ryby. Są stworzeniami wodnymi. Zazwyczaj można spotkać je w morzach śródziemnych, ale w 1949 roku jeden z okazów został schwytany przez trytony zamieszkujące w szkockich wodach. Hipokampus został przez nie udomowiony. Hipokampusy nie należą do zwierząt agresywnych, unikają raczej kontaktu z człowiekiem, a kiedy zobaczą coś, co je zaniepokoi, częściej wybierają ucieczkę niż walkę. Sytuacja jednak zmienia się, kiedy złożą jaja. W obronie swoich młodych są w stanie zaatakować każdego intruza.
  Zwierzęta te żywią się przeważnie glonami, a jeżeli zabijają, to tylko w obronie własnej, a nie w celach zdobycia pokarmu. Hipokampusy składają duże jaja o przezroczystej skorupie, przez którą prześwitują uśpione kijanki.
  

• Jednorożec - mityczne stworzenia, z wyglądu przypominające zwykłe konie, z tą różnicą, że z ich głów wyrasta długi i ostry róg. Dorosłe okazy mają śnieżnobiałą sierść, złote kopyta, smukłe nogi i perłowo-białą bujną grzywę oraz ogon. Jednorożce są wielkości zwykłego konia arabskiego. Potrafią również rozsiewać wokół siebie księżycową poświatę. Lubią gęste i ciemne miejsca, dlatego Zakazany Las jest dla nich idealnym domem. Warto wspomnieć, że jednorożce lgną bardziej do kobiet, niż do mężczyzn, chociaż młodsze okazy nie miewają takich uprzedzeń.
  Krew jednorożca jest gęsta, świetlista i ma błękitno-srebrny kolor. Ma wyjątkowe magiczne działanie - potrafi ocalić każdego, kto jest nawet cal od śmierci. Naturalnie jak wszystko ma to swoje konsekwencje, dlatego na czarnym rynku często można spotkać czarodziejów, którzy na specjalne zamówienie zabijają jednorożce i dostarczają ich krew.
  Ministerstwo określiło jednorożce jako groźne i wymagające specjalistycznej opieki. Niemniej jednak w rzeczywistości zwierzęta te nie należą do groźnych - z natury są raczej płochliwe i unikają kontaktu z ludźmi. Bardzo dużo czarodziejów darzy te stworzenia wielkim szacunkiem.
  

• Kelpie - są to koniowate demony wodne, w zależności od podgatunku albo przypominające szkielety, albo bardziej umięśnione, porośnięte wodorostami w różnych, przedziwnych barwach. Kiedy kelpia zwabiła niczego nie świadomego nieszczęśnika na swój grzbiet, porywała go prosto na samo dno, gdzie zjadała, pozwalając, aby wnętrzności wypłynęły na powierzchnię. Prowadzą samotniczy tryb życia, łącząc się tylko na czas godów. Potrafią przybierać różne kształty, oprócz swego podstawowego, koniowatego. Największa znana kelpia żyje w jeziorze Loch Ness. Mugolom jest bliżej znana jako "potwór z Loch Ness", gdyż akurat ten okaz najchętniej przybierał postać olbrzymiego węża morskiego.
  Chociaż kelpie są niebezpiecznymi stworzeniami, niezwykle łatwo jest nad nimi zapanować. Wystarczy przy pomocy zaklęcia wyczarować im magiczne wędzidło, a wówczas stworzenie stanie się spokojne i posłuszne.
  

• Kołkogonek - jest to kolejny demon spotykany najczęściej w rolniczych okolicach Europy, Rosji i Ameryki. Zwierzę przypomina karłowatą świnię na długich i chudych nogach, ma serdelkowaty ogonek i wąskie, czarne oczy. Kołkogonek wkrada się do chlewu i ssie zwykłą maciorę razem z jej młodymi. Im dłużej będzie przebywać w zagrodzie i im większy urośnie, tym dłużej rolnika będzie się trzymała zła passa. Kołokogonek jest niezwykle szybki, a złapanie go gołymi rękami jest równoznaczne z cudem, ale jeżeli zostanie przegoniony z terenu gospodarstwa przez zupełnie białego kota lub psa, nigdy więcej nie powróci. Nawet Sekcja Szkodników w Departamencie Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami trzyma specjalnie w tym celu dwanaście ogarów albinosów.
  

• Testral - są to niezwykle rzadkie magiczne stworzenia. Przypominają skórzastego i bardzo wychudzonego, czarnego konia z dużymi skrzydłami, zupełnie jak u nietoperza. Ich oczy są białe i pozbawione źrenic. Ci, którzy widzieli te stworzenia, często przyrównują ich łby to smoczych głów. Głównym pożywieniem testrali jest mięso, ale z natury są dość łagodne. Nigdy nie odnotowano żadnej śmierci czarodzieja, którą spowodowałby testral. Ci, którzy dokładniej studiowali naturę tych zwierząt, ujawnili, że testrale należą do bardzo inteligentnych stworzeń. Najprawdopodobniej są w stanie zrozumieć polecenia swojego właściciela. Posiadają również bardzo dobrą orientację w terenie. Niestety większość czarodziejów woli ich unikać lub w ogóle nie myśleć, iż takie zwierzęta błąkają się gdzieś po magicznym świecie. Niektórzy czarodzieje są przekonani, że testrale przynoszą nieszczęście. Wzięło to z faktu, iż zwierzę staje się widoczne dla czarodzieja dopiero wówczas, kiedy ten w trakcie swego życia zobaczy czyjąś śmierć i fakt ten do niego dotrze. Prawdą z tego jest tylko to, iż dla niektórych konie te są niewidzialne. Nie przynoszą nieszczęścia. Ludzie po prostu się ich boją, gdyż uciekają od wszystkiego, co ma jakikolwiek związek ze śmiercią.
  

• Reem - niezwykle rzadko występujący olbrzymi wół o złotej sierści. Można spotkać go na dzikich terenach Ameryki Północnej i Dalekiego Wschodu. Zwierzęta te nie są agresywne bez powodu, natomiast zdecydowanie lepiej jest ich nie drażnić. Krew reema ma niezwykłe właściwości, gdyż daje siły każdemu, kto ją wypije. Dlatego substancja ta jest niedostępna na legalnym rynku. Chociaż - i na czarnym rynku jest raczej rzadkością.
  

• Tebo - popielate guźce, których skóra jest bardzo wytrzymała, przez co równocześnie stała się cenionym materiałem na ubrania i ochraniacze. Potrafią stać się niewidzialne, przez co stanowią poważne niebezpieczeństwo. Tebo niezwykle szybko biegają, a kiedy się wystraszą (co zdarza się często), biegną na oślep, tratując wszystko, co spotkają na swojej drodze.
  

Pasożyty

• Chrobotek - chociaż na pierwszy rzut oka niedoświadczony czarodziej (lub co gorsza mugol) może pomyśleć, że jest to wyjątkowo obleśny, mięsisty, różowy grzyb, porośnięty sztywną szczeciną, w rzeczywistości jest to zwierzę. Pochodzi ze Skandynawii, ale obecnie można je spotkać w całej Europie. Chrobotki bardzo szybko się rozmnażają i w kilka dni potrafią zająć połowę średniej wielkości ogrodu. Żywią się dżdżownicami. Wpuszczają swoje macki głęboko pod ziemię w poszukiwaniu ich przysmaku. Przez ich tempo rozmnażania czarodzieje uważają chrobotki za coś w rodzaju chwastu, którego pozbywają się najszybciej, jak to tylko możliwe. Na pewno stałą ochroną przed chrobotkami jest hodowanie gnomów ogrodowych, które kochają je zjadać. Jeżeli jednak nie można sobie pozwolić na gnoma, śluz tkosyczka powinien być równie skuteczny.
  

• Chropianek - jest to pasożyt będący zmorą wielu czarodziejskich domów. Chropianek wyglądem przypomina kraba z wielkimi kłami. Stworzenia te bardzo lubią magię, dlatego też często atakują inne magiczne stworzenia, takie jak psidwak lub lelek wróżebnik. Jeżeli Chropianek zadomowi się w domu czarodzieja, istnieje ryzyko, że za cel obierze sobie różdżkę leżącą gdzieś samotnie na stole. Wgryzie się w nią i wyje rdzeń. Nie są to groźne stworzenia, a na rynku istnieje wiele skutecznych środków, które pozwalają pozbyć się tych pasożytów. Niemniej jednak kiedy inwazja jest zbyt wielka, koniecznie trzeba powiadomić Biuro Doradztwa Zwalczania Szkodników.
  

• Korniczak - kolejny pasożyt, który może zagnieździć się w domu lub ogródku. Korniczak w spoczynku przypomina skupisko niewielkich grzybów i purchawek. Dopiero w ruchu można dostrzec jego małe nóżki. Korniczaki żywią się nieczystościami, co na pierwszy rzut oka może wydawać się być nawet pożyteczne. Niestety, jeżeli takowe zwierzę zagnieździ się pod podłogą domu, zacznie rozsiewać mało przyjemny, gnilny zapach, a jego zjadanie nieczystości może prowadzić do niszczenia domu. Jeżeli wykryje się tego pasożyta szybko, stosunkowo łatwo jest się go pozbyć prostymi zaklęciami, jednak im dłużej będzie żerować na posiadłości, tym prędzej zaistnieje szansa, że żadne zaklęcia nie dadzą mu rady. W takim wypadku najlepiej zgłosić się do Biura Doradztwa Zwalczania Szkodników.
  

Ptaki

• Dirikrak - jest to ptak o pulchnym wyglądzie i dużym dziobie. Jest nielotem. Jego naturalnym środowiskiem jest Mauritius, czyli państwo wyspiarskie położone w południowo-zachodniej części Oceanu Indyjskiego. Dirikrak nigdy nie podejmuje walki. Przeważnie spłoszony ucieka, a dzięki jego zdolnościom znikania, ucieczka jest dla niego znacznie łatwiejsza. Ptak po prostu znika w kłębowisku piór i pojawia się w zupełnie innym miejscu. Dirikraki żywią się głównie roślinami różnego rodzaju. Nie należą też do rodzaju wyjątkowo inteligentnych zwierząt. Może je udomowić, co nie jest wcale trudne w wykonaniu.
  Co ciekawe, mugole również znają to zwierzę. W niemagicznym świecie kryło się ono pod nazwą “dodo”. Mugole są przekonani, że stworzenie to już dawno wyginęło. Nie zdają sobie jednak sprawy z tego, że dirikrak potrafi znikać i stąd wzięło się ich błędne myślenie. Dzięki temu mugole uświadomili sobie, że nadmierne polowanie na zwierzęta jest niezwykle niebezpieczne dla środowiska, a Międzynarodowa Konfederacja Czarodziejów uznała, że lepiej nie wyprowadzać mugoli z błędu.
  

• Feniks - feniksy są niezwykle szlachetnymi i pięknymi stworzeniami. Są mniej więcej wielkości łabędzia. Posiadają złoty ogon, dziób oraz szpony. Feniksy dysponują również olbrzymią mocą magiczną. Piór feniksa używa się jako rdzeni do różdżek, a pieśń tych cudownych stworzeń potrafi pokrzepić każde dobre serce. Na dodatek potrafią przenieść ładunki znacznie cięższe od nich samych, a łzy feniksa mogą uleczyć niemal każdą ranę.
  Feniksy zakładają gniazda na szczytach gór. Naturalnie występują na terenie Egiptu, Indii oraz Chin. Ptaki te jako jedne z nielicznych stworzeń mogą żyć wiecznie. Wszystko za sprawą zdolności reinkarnacji. Kiedy feniks osiągnie odpowiedni wiek, staje w płomieniach, po to, aby odrodzić się jako pisklę. Feniksy są niezwykle łagodnymi stworzeniami. Nigdy nie zabijają i żywią się głównie ziołami. Oswojenie feniksa jest niezwykle trudne, ale jeżeli komuś się to uda, może liczyć, że zyska wspaniałego i wiernego kompana do końca swoich dni.
  

• Lelek wróżebnik - ptak ten często nazywany jest Irlandzkim Feniksem (chociaż nie jest nawet w połowie tak piękny i majestatyczny jak feniks). Wyglądem przypomina małego, chudego sępa. Posiada zielono-czarne pióra, które zupełnie nie nadają się do pisania. Odrzucają jakikolwiek atrament. Lelki są niezwykle nieśmiałe. Żywią się dużymi owadami podczas deszczu. Ich gniazda mają kształt łzy i najczęściej znajdują się na krzakach jeżyn. Lelka charakteryzują niskie i drgające dźwięki, które wydaje. Wedle starych wierzeń usłyszenie śpiewu lelka wróżyło rychłą śmierć. Przez to czarodzieje przez długi czas omijali ich gniazda, a niejeden mag dostawał ataku serca, kiedy tylko usłyszał świergot lelka. W dzisiejszych czasach zupełnie inaczej podchodzi się do tych ptaków. Wszystko za sprawą czarodzieja, który udowodnił, że lelki wcale nie zapowiadają śmierci, tylko deszcz. Od tego momentu ptaki stały się popularnym zwierzęciem domowym, które miały przepowiadać pogodę. Zwierzę to najbardziej uciążliwe jest zimą - wówczas bez przerwy jęczy po nocach.
  

• Memorek - niewielki ptaszek o ciemno-niebieskim upierzeniu w cętki, który słynie z tego, że nie wydaje z siebie żadnych odgłosów, nawet podczas godów. Okres godowy u tych stworzeń sprowadza się do zachwycania partnerki swym tańcem i stroszeniem piór - bardzo cennych piór, ponieważ są one składnikiem wielu eliksirów. Memortek wydaje z siebie krzyk jedynie przed śmiercią.
  

• Świergotnik - średniej wielkości afrykański ptak, który charakteryzuje się jaskrawym upierzeniem. Jego pióra mogą przybierać barwę wściekłego fioletu, pomarańczu, różu, żółci; zdarzył się też egzemplarze o cytrynowo-zielonym upierzeniu. Są też dostarczycielami niezwykle luksusowych piór do pisania. Świergotniki żywią się ziarnem i roślinami, nie są agresywne, ale aby móc się nimi opiekować, należy posiadać specjalną licencję, gdyż wymagają dużo uwagi i specjalnej opieki.
  Śpiew świergotnika, choć na początku niezwykle przyjemny dla ucha, po dłuższym słuchaniu może zaczynać doprowadzać do szału, a w ostateczności do postradania zmysłów. Dlatego na sprzedawane ptaki specjalnie rzucano zaklęcia uciszające, które co miesiąc należało odnawiać.
  

• Znikacz - złote, maleńkie, okrąglutkie ptaki o długich, wąskich dziobach oraz lśniących jak kamienie szlachetne oczach, bardzo rzadko spotykane; ptaki te są pod ochroną. Potrafią niesamowicie szybko latać, tak jak i zmieniać niespodziewanie kierunek tego lotu dzięki obrotowym stawom skrzydeł. Kiedyś były używane w quidditchu zamiast zniczy, jednak pojawił się problem, gdyż zauważono gwałtowny spadek ich populacji. Swego czasu bardzo dużo czarodziejów polowało na nie ze względu na ich oczy i pióra. Na szczęście w porę zauważono ten błąd i objęto je ochroną. Bowman Wright zastąpił je złotym zniczem. Znikacze żywią się nektarem kwiatów i ziarnami. Są również niezwykle płochliwe.
  

• Żmijoptak - tę istotę można spotkać na Dalekim Wschodzie oraz Indiach. Jest upierzonym i uskrzydlonym, dwunogim stworzeniem o ciele węża, które potrafi powiększać się lub zmniejszać w zależności od tego w jakim miejscu aktualnie się znajduje. Maksymalnie może osiągnąć 15 stóp długości. Zwierzę to żywi się głównie szczurami i ptakami, ale zdarza się również, że porywa małpy. Żmijoptaki są agresywne w stosunku do wszystkich, którzy próbują się do nich zbliżyć. Ich agresja wzrasta szczególnie wtedy, kiedy pilnują swoich młodych. Jaja żmijoptaka są cenne, ponieważ są zrobione z najczystszego i najdelikatniejszego srebra.
  

Ryby

• Jeżanka - jeżanki są barwnymi rybami z kolcami, które zostały stworzone w XIX wieku w zemście czarodziejów na mugolskich żeglarzy, którzy obrazili oni magicznych marynarzy. Stworzenia te są niegroźne - jedyne, co robią, to porywają rybakom sieci, jednak w bezpośrednim kontakcie płochliwie chowają się w rafach. Żyją w ławicach. Najczęściej można spotkać je w wodach Oceanu Atlantyckiego, żywią się głównie drobnoustrojami i są płochliwe.
  

• Plumpka - jest to okrągła ryba, która swoim wyglądem mugolom może przypominać rozdymkę. Od rozdymki odróżnia ją to, iż posiada długie nogi zakończone płetwiastymi stopami. Ich ulubionym pokarmem są drobnoustroje oraz ślimaki wodne. Plumpki nie należą do groźnych zwierząt, ale potrafią podskubywać stopy oraz ubrania nurków. Trytony uważają je za szkodniki, których niezwykle chętnie się pozbywają. Zawiązują im ich długie i wiotkie odnóża na supeł, przez co plumpka odpływa i nie może wrócić tak długo, aż nie rozplącze swoich nóg. Zajmuje jej przeważnie to kilka godzin.
  

• Ramora - srebrne, podłużne, smukłe ryby, kształtem ciała przypominające miniaturowego rekina z bardziej wytwornymi i ozdobnymi płetwami, długości przedramienia dorosłego mężczyzny, czasem nieco większe. Mają bardzo silne właściwości magiczne - pomimo niewielkich rozmiarów, potrafią zakotwiczać statki i ratować żeglarzy od utonięcia. Są samotnikami. Jedynie w okresie godowym zbierają się w grupę. Ze względu na ich białomagiczną naturę, są bardzo cenione i ustawiono dla nich wiele praw chroniących. Opiekują się żeglarzami. Ramory można spotka na Oceanie Indyjskim i żywią się drobnoustrojami.
  

Ssaki

• Błotoryj - magiczne stworzenie żyjące głównie na podmokłych terenach Europy i obydwu Ameryk. Błotoryj posiada bardzo ostre zęby oraz płetwiaste łapy. Gdy zwierzę pozostaje w bezruchu, swoim wyglądem może przypominać zwykłą kłodę. I chociaż jego głównym pożywieniem są małe ssaki, zdarza się, iż atakuje nogi przechodniów, którzy postanowili przedrzeć się przez bagno. Niekwestionowanym przysmakiem błotoryji są mandragory. Często zdarza się, że czarodziej, który postanawia wyrwać mandragorę, którą udało mu się zlokalizować, zamiast płaczącej dorodnej bulwy, znajduje... właściwie nic, bo błotoryj już zdążył to zjeść.
  

• Chimera - niezwykle niebezpieczne i krwiożercze zwierzę, które pochodzi z Grecji. Chimera posiada głowę lwa, ciało kozy i ogon smoka. Zaatakuje wszystko, co stanie na jej drodze, co oczywiście nie oznacza, że oswojenie jej jest niemożliwe. Niemniej jednak jedynie wyspecjalizowani w opiece nad magicznymi stworzeniami czarodzieje mogą sobie poradzić z nią - a należy zaznaczyć, że nawet im nie zawsze się to udaje, gdyż chimery potrafią być niezwykle złośliwe i kapryśne.
  

• Ciurek - niesamowicie mały gryzoń, który posiada trzy pary odnóży: dwie górne i jedną tylną. Ma krótką, szorstką sierść w odcieniach beżu z białym brzuchem oraz łysy, długi ogon, niesamowicie wrażliwy na dotyk. Ponadto, w odróżnieniu od reszty gryzoni, kryje w paszczy aż parę podwójnych rzędów krótkich ząbków, ostrych jak igły - jest mięsożerny; żywi się małymi ptakami, owadami, skorupiakami, a nawet padliną. Mimo tego iż największe okazy nie przekraczają smukłym ciałem zaledwie 30 centymetrów, potrafią być w dużej grupie prawdziwym utrapieniem: atakują nawet dużo większe stworzenia od nich, są trochę jak lądowe piranie. Pojedynczy ciurek zwykle jest jednak w większości nieszkodliwy. Ciurki występują na terenie całej Europy oraz są spotykane również w Azji.
  

• Czerwony kapturek - ich nazwa wzięła się od charakterystycznej, czerwonej czapeczki, które zawsze noszą na głowie. Są to karłowate stworzenia, które osiągają ok. 3-4 stóp wzrostu. Żyją w miejscach, w których została przelana krew, dlatego najczęściej można spotkać je tam, gdzie odbywały się największe i najbardziej krwawe bitwy lub wojny. Czerwone kapturki żyją w jamach i stanowią bardzo poważne zagrożenie dla niczego nieświadomych mugoli. Stworzenia te bowiem mają brzydki zwyczaj atakowania każdego swoją pałką, którą zawsze dzierżą przy sobie. Biją tak długo, aż ich przeciwnik nie umrze. Naturalnie czarodzieje są w stanie bardzo szybko poradzić sobie z tymi stworzeniami kilkoma prostymi zaklęciami lub wykorzystują do tego celu eliksir upiększający.
  

• Demimoz - są to wyjątkowe stworzenia, które można spotkać wyłącznie na Dalekim Wschodzie, a i nawet tam szansa na spotkanie demimoza jest mała. Są to zwierzęta wyglądem przypominające szympansa, którego całe ciało pokryte jest długimi i niezwykle delikatnymi, srebrzystymi włosami. Trudność spotkania demimoza wynika z tego, iż posiada wyjątkową zdolność stawania się niewidzialnym. Jest to dla niego niezwykle przydatna umiejętność, gdyż demimozy z natury są pokojowo nastawione oraz niezwykle płochliwe. Przy próbie pochwycenia demimoza przydaje się również nieszablonowe działanie, gdyż zwierzęta te potrafią mniej więcej przewidzieć najbliższą przyszłość. Żywią się roślinami oraz opiekują się żmijoptakami.
  Warto wspomnieć, że z włosów demimoza wykonuje się peleryny niewidki. Ich rzadkość wiąże się z tym, iż tylko specjalnie wyszkolony czarodziej będzie w stanie odszukać i pochwycić demimoza, a takich czarodziejów jest niestety niewielu.
  

• Garboróg - duże, szarofioletowe stworzenie z garbem na grzbiecie i dwoma ostrymi rogami. Garboroki występują na górzystych terenach Europy, przez co są czasami oswajane przez trolle, które ich dosiadają. Przypominają nieco połączenie dzika i nosorożca, jednak częściej trolle i garborogi mają w zwyczaju walczyć między sobą o terytorium. Garborogi, chociaż agresywne, nie są mięsożerne. Lubują się w różnego rodzaju trawach i roślinach. Ich rogi stanowią składnik wielu eliksirów, jednak są też bardzo drogie - choć populacja tych stworzeń nie jest mała, to ich skóra jest solidniejsza od smoczej, przez co są odporne na większość czarów.
  

• Gryf - jest to stworzenie, które pochodzi z Grecji. Ma głowę i szpony ogromnego orła, a ciało i tylne łapy lwa. Gryfy posiadają również skrzydła, dzięki którym są w stanie latać, co zresztą chętnie czynią. Podobnie jak sfinksy, stworzenia te są wynajmowane przez czarodziejów do pilnowania skarbów lub innych cennych przedmiotów. Gryfy mają bardzo niespokojny charakter, a co za tym idzie, stanowią realne zagrożenie dla czarodzieja. Trudno jest je obłaskawić, ale doświadczony czarodziej powinien był sobie z tym poradzić. Gryfy są mięsożerne.
  

• Hipogryf - hipogryfy to hybrydy, które powstały w wyniku zmieszania orła i konia. Przedni tułów z łbem i nogami należy do orła, reszta zaś jest końska. Ich wielkie, zakrzywione dzioby mają stalowoszarą barwę, oczy są duże, błyszczące i pomarańczowe, zaś ich pazury mierzą sobie nawet 20 cm u dojrzałych, dorodnych osobników. Sierść i pióra stwora potrafią przyjmować różne barwy - ciemnoszare, różowawe, kasztanowe, kruczoczarne i brązowe. Hipogryfy dzięki swoim wielkim i umięśnionym skrzydłom są w stanie wzbić się w powietrze i latać z dość dużą prędkością. Zwierzęta te raczej nie atakują bez powodu, ale niezwykle łatwo je urazić. Wówczas stwór może zaatakować. Aby go obłaskawić, nie można okazywać strachu oraz należy okazać mu swój szacunek, najlepiej poprzez ukłon. Jeżeli hipogryf się odkłoni, można do niego podejść, pogłaskać lub nawet go dosiąść.
  Hipogryfy żywią się mięsem, najlepiej surowym. Niemniej jednak ich największym przysmakiem są fretki.
  

• Kuguchar - jest to magiczne zwierzę, a konkretniej pewna odmiana kota, która pierwotnie występowała wyłącznie w Wielkiej Brytanii, ale aktualnie można ją spotkać na całym świecie. Kuguchar przypomina dużego, perskiego kota. Ma nakrapiane lub cętkowane futro, olbrzymie szpiczaste uszy i ogon zakończony pędzelkiem jak u lwa. Są to zwierzęta inteligentne i bardzo często niezależne. Nie można im również odmówić pewnej dozy złośliwości. Zdarza się również, że kuguchar może być agresywny. Jeżeli przypadnie mu do gustu jakiś czarodziej, bez wątpienia stanie się jego doskonałym towarzyszem. Kuguchary mają wyjątkową zdolność do wykrywania osób zakłamanych lub niegodnych zaufania, potrafią również doprowadzić swojego właściciela prosto do domu, gdy ten zabłądzi.
  Samica kuguchara rodzi do ośmiu młodych w jednym miocie. Co ciekawe, stworzenia te mogą bez problemu mieszać się ze zwykłymi kotami. Ministerstwo zarejestrowało kuguchara jako zwierzę, z którym odpowiedzialny czarodziej powinien sobie poradzić. Niemniej jednak na posiadanie tego zwierzęcia należy mieć specjalne pozwolenie, gdyż swoim odmiennym wyglądem może budzić zainteresowanie mugoli. Kuguchary są mięsożercami.
  

• Lunaballa - są to niezwykle nieśmiałe, ale jednocześnie urocze stworzenia. Mają one gładkie, blado-szare ciała oraz długą szyję. Na czubku ich głów znajdują się wielkie, wyłupiaste, niebieskie oczy, a ich wrzecionowe nogi zakończone są płaskimi stopami (trochę przypominają stopy kacze). Lunaballa opuszcza swoją norę tylko podczas pełni księżyca, przy której wykonuje dziwne tańce tylnymi nogami. Podejrzewa się, że jest to pewien rodzaj zalotów. Owe tańce niezwykle często pozostawiają dziwne ślady w postaci geometrycznych wzorów, które do tej pory są wielką tajemnicą dla mugoli. Jak wspomniano wcześniej, lunaballe są bardzo nieśmiałe, ale jak najbardziej można je oswoić, tylko trzeba uzbroić się w cierpliwość i odwiedzać je regularnie, najlepiej z jakąś smaczną rośliną, gdyż są to stworzenia roślinożerne.
  

• Mantykora - jest jednym z najbardziej niebezpiecznych zwierząt dla czarodziejów. Mantykora posiada ciało lwa, skrzydła smoka i długi ogon skorpiona zakończony oczywiście kolcem jadowym. Jest w stanie bezproblemowo zabić człowieka i to na dwa sposoby. Po pierwsze, może rozerwać człowieka na strzępy, a po drugie, ukłuć go swym żądłem, które zawiera w sobie tak silną truciznę, iż śmierć następuje natychmiastowo. Mantykora potrafi posługiwać się ludzką mową, co więcej, nawet nuci sobie cicho podczas zjadania swojej ofiary. Niestety, pomimo umiejętności porozumiewania się z innymi ludźmi, zwierzę to ulega swoim instynktom i bardziej od rozmowy woli wgryzienie się w tętnicę swojej ofiary. Świat czarodziejów nie zna przypadków oswojenia mantykory, bo nikt nie próbował się do niej zbliżyć.
  

• Niuchacz - niuchacze są to czarne i puchate stworzonka z długimi ryjkami. Przypominają trochę krzyżówkę kreta oraz dziobaka. Gobliny wykorzystują je do poszukiwania cennych, ukrytych skarbów, gdyż zwierzęta te mają wielką słabość do wszystkiego, co się błyszczy. Na swoim brzuchu posiadają pojemną, skórną torbę, do której chowają wszystkie swoje znaleziska. Odzyskanie zwędzonych przez niuchacze rzeczy jest całkiem proste - wystarczy stworzenie to pochwycić za tylne łapki i kilka razy potrząsnąć, tak, aby rzeczy zaczęły wypadać z jego torby. Problemy jednak zaczynają się przy samym procesie łapania złodziejaszka. Niuchacze są szybkie i zwinne, na dodatek z łatwością potrafią przecisnąć się przez bardzo małe szczeliny. Stworzeń tych, chociaż z natury są łagodne i przymilne, nie zaleca się trzymać w domu. Wszystko przez to, iż przy poszukiwaniu skarbów niuchacze nie będą zwracać uwagi czy właśnie nie zbiły pamiątkowej wazy. Niuchacze nie są trudne w utrzymaniu oraz w oswojeniu, a żywią się głównie mlekiem.
  

• Nundu - jest to wschodnioafrykański lampart i jednocześnie niezwykle niebezpieczne zwierzę. Osiąga gigantyczne rozmiary, a jego umaszczenie jest brązowo-szare. Posiada nadmiar skóry w okolicach szyi, która nadyma się za każdym razem, kiedy nundu chce ryknąć. Skóra ta pokryta jest olbrzymią ilością niezwykle ostrych kolców. Nie wiadomo zbyt wiele o tym zwierzęciu. Jedne z nielicznych źródeł donoszą, iż dorosły nundu jeszcze nigdy nie został pokonany przez grupę, która liczyła mniej niż stu czarodziejów, a jego toksyczny oddech był w stanie sprowadzić zarazę na całą wioskę.
  

• Psidwak - zwierzę to pochodzi z południowo-wschodniej Anglii i swoim wyglądem przypomina teriera. Psidwaki zostały wyhodowane najprawdopodobniej przez czarodziejów, gdyż stworzenia te są wobec nich niezwykle lojalne, natomiast jednocześnie przejawiają niezwykle negatywne nastawienie do mugoli. Psidwaki są w stanie pochłonąć wszystko, począwszy od jakiś odpadów po gnomy, na oponach kończąc. Utrzymanie takiego zwierzaka nie jest trudne. Jedyny poważny, prawny obowiązek, jaki spada na właściciela, to usunięcia mu przy pomocy bezbolesnego zaklęcia drugiego ogona. Natomiast na posiadanie tego zwierzęcia potrzebna jest specjalna licencja.
  

• Pufek - jest to stworzenie, które znalazło sobie miejsce w domu czarodziejów jako zwierzak domowy. Pufki są malutkie, okrągłe i bardzo mięciutkie. Kochają być przytulane, głaskane oraz lubią delikatne podrzucanie. Kiedy pufek jest zadowolony, to cicho mruczy, a kiedy jest głodny, wyciąga swój cieniutki języczek i spaceruje po domu, szukając jedzenia. Pufki są w stanie zjeść prawie wszystko. Nie pogardzą odpadami lub pająkami. Stworzonka te wręcz uwielbiają przyklejać swoje języki do nosa śpiącego czarodzieja i jeść jego smarki. Najpewniej dlatego pufki są tak uwielbiane przez dzieci i bardzo często można spotkać je w czarodziejskich domach.
  

• Sfinks - jest to stworzenie posiadające ludzką głowę i ciało lwa. Pochodzą z Egiptu, a na transport ich do innego kraju wymagana jest specjalna zgoda ministerstwa. W przeciwnym razie, za nielegalny transport lub nielegalną hodowlę można trafić do Azkabanu. O samych sfinksach czarodzieje nie wiedzą zbyt wiele. Wiadomo, że od wieków wykorzystywano je do pilnowania skarbów, a w Egipcie grobowców. Sfinksy potrafią posługiwać się ludzką mową oraz są niezwykle inteligentne, co ochoczo wykorzystują do układania zagadek i rebusów. Stworzenia te nie są raczej agresywne, chyba że skarb, którego strzegą, będzie zagrożony.
  

• Szpiczak - do złudzenia przypomina zwykłego jeża. Mugole na pewno również spotkali się z tym stworzeniem, niemniej jednak przez swój brak świadomości o istnieniu magii nie byli w stanie rozróżnić szpiczaka od zwykłego jeża. Zresztą różnica jest bardzo subtelna.Jeśli wystawi się jeżowi jedzenie w ogródku, ten uzna to za zaproszenie, natomiast jeżeli zrobi się to samo w stosunku do szpiczaka, ten uzna, że chce się go zwabić w pułapkę i w ramach odwetu zniszczy ogród. Przez to bardzo często o wandalizm były oskarżone mugolskie dzieci, kiedy w rzeczywistości cała winę ponosił szpiczak. Czarodzieje często wystawiają jedzenie w swoich ogródkach, aby upewnić się, z czym mają do czynienia, gdyż nawet oni mają problem z rozróżnieniem tego stworzenia. Szpiczaki na ogół nie są agresywne czy niebezpieczne, niemniej jednak bardzo lubią stokrotki, dlatego twórcy eliksirów cały czas zmagają się z tym zwierzęciem w chwili, kiedy chcą pobrać ten kwiat do eliksirów. Na szczęście na szpiczaka niezwykle dobrze działa zaklęcie oszałamiające, które nie wyrządzi stworzeniu żadnej krzywdy, a czarodziej będzie mógł bezpiecznie przenieść go w inne miejsce.
  

• Trójgłowy pies - ogromny pies przypominający boksera o trzech głowach. Jest to zwierzę, które w kłębie osiąga nawet 4-5 metrów. Istoty te są hodowane przez bardzo nielicznych czarodziei, jednak na posiadanie go potrzebna jest specjalna licencja. Trójgłowe psy są o wiele inteligentniejsze od zwykłych psów i wierne swoim właścicielom. Są jednak też bardzo agresywne wobec obcych, dlatego służą zazwyczaj jako stróże skarbców. Mają słabość do muzyki. Wystarczy im coś zagrać, a wówczas momentalnie zasypiają. Najsłynniejszym trójgłowym psem był cerberus z mitologii greckiej.
  

• Wozak - wyglądem przypomina po prostu przerośniętą fretkę, przez co nawet czarodzieje mają poważne problemy aby rozpoznać to stworzenie. Wszystko staje się jasne, kiedy wozak w końcu się odezwie, gdyż potrafi posługiwać się ludzką mową. Nie warto jednak oczekiwać, że uświadczy się od wozaków sensownej i pouczającej dyskusji, gdyż z ich pyszczków wydobywają się przeważnie bardzo krótkie i niezwykle obraźliwe zdania. Zwierzęta te można spotkać na terenie Wielkiej Brytanii, Irlandii oraz Ameryki Północnej. Ich głównym pożywieniem są gnomy, ale nie pogardzą również kretami, szczurami czy zwykłymi myszami polnymi. Wozaki nie są raczej agresywne, ale kiedy poczują się wyjątkowo zagrożone, mogą pogryźć.
  

• Żabert - są to nadrzewne zwierzęta, które swoim wyglądem przypominają żabę skrzyżowaną z małpą. Żaberty są łyse, a ich gładką, zielonkawą skórę pokrywają ciemne cętki. Pomiędzy palcami ich górnych i dolnych kończyn znajdują się błony pławne. Ręce i nogi żaberta są bardzo długie i niezwykle giętkie, co pozwala mu na swobodne poruszanie się po drzewie. Żaberty posiadają bardzo szerokie usta, przez co sprawiają wrażenie, jakoby przez cały czas się uśmiechały, odsłaniając tym samym swoje ostre kły. Zwierzęta te żywią się głównie małymi jaszczurkami oraz ptakami. Nie zdarzyło się jeszcze, aby któreś z nich zaatakowało człowieka, ponieważ żaberty należą do raczej płochliwych stworzeń.
  Najbardziej charakterystycznym punktem tego stworzenia jest duży bąbel na samym środku jego głowy. Bąbel ten pełni funkcję ostrzegania przed niebezpieczeństwem. Jeżeli zacznie przybierać szkarłatną barwę, oznacza to, że żabert powinien był jak najszybciej uciekać. Dlatego swego czasu czarodzieje niezwykle chętnie trzymali żaberty w swoich domach. Ostrzegały wówczas czarodziejów przed zbliżającymi się mugolami, ale Międzynarodowa Konfederacja Czarodziejów wprowadziła potężne kary, które ukróciły ten proceder.
  Mugole również mogą natknąć się na te zwierzęta. Często zdarzało się, że ich świecące bąble przykuwały uwagę mugoli. Wówczas ci wypytywali sąsiadów, dlaczego w czerwcu zapalili lampki choinkowe.
  

Stawonogi

• Akromantula - jest to ogromny, ośmiooki pająk, który potrafi posługiwać się ludzką mową. Stworzenia te pochodzą z Borneo, gdzie przeważnie zamieszkują gęste dżungle. Obecnie można spotkać je również na terenie Wielkiej Brytanii. Dokładnie nie wiadomo kiedy oraz przez kogo zostały sprowadzone, ale akromantule doskonale zaaklimatyzowały się w klimacie Wielkiej Brytanii, który przecież jest odmienny do klimatu dżungli. Przypuszcza się, że pierwsze akromantule zostały wyhodowane przez człowieka. Miały pilnować domostw lub skarbów.
  Rozstaw odnóży akromantuli może sięgać nawet do piętnastu stóp. Całe jej ciało pokryte jest grubymi, sztywnymi, czarnymi włoskami. Posiada również szczękoczułki, które służą jej do przeżuwania mięsa. Akromantule najchętniej zamieszkują gęste i ciemne lasy. Samica akromantuli jest w stanie złożyć do do stu miękkich, białych jaj wielkości piłki plażowej. Z jajek tych zazwyczaj po około sześciu lub ośmiu tygodniach wylęgają się młode.
  Akromantule są bardzo inteligentnymi stworzeniami, jednak ich inteligencja ustępuje w momencie, kiedy na ich drodze stanie potencjalny posiłek. Te olbrzymie pająki potrafią posługiwać się ludzką mową, niemniej jednak rozmowa, jaką akromantulą przeprowadzi z czarodziejem, najpewniej będzie jego ostatnią. Akromantule należą również do bardzo agresywnych stworzeń, które stanowią olbrzymie zagrożenie nie tylko dla mugoli, ale również dla czarodziejów.
  

• Ciamarnica - chociaż jej nazwa może przywodzić na myśl jakieś wyjątkowo niezdarne stworzenie, zdecydowanie odradza się niedoceniania tych zwierząt. Ciamarnice żyją na dnie Morza Północnego i osiągają długość około dziesięciu cali. Są wyposażone w otwór gębowy i woreczek, w którym znajduje się wyjątkowo silna trucizna, która wystrzeliwuje prosto w przeciwnika. Trytony bardzo często wyłapują ciamarnice i używają ich jako broni, a czarodzieje z jej jadu wytwarzają różne eliksiry, ale musi być to nadzorowane przez ministerstwo.
  

• Gumochłon - są to grube, brązowe robaki o długości około 10 cali. Prawie w ogóle się nie poruszają. Najczęściej można je znaleźć w zamokłych rowach, ale można je również spotkać w spróchniałych korach. Gumochłony w zasadzie mogą jeść wszystko, ale najbardziej preferują sałatę. Oba końce gumochłona wyglądają dokładnie tak samo, przez co czarodziejom trudno rozpoznać gdzie jest przód, a gdzie tył zwierzęcia. Na dodatek z obydwu końców gumochłona wydobywa się śluz, który jest używany często do zagęszczania eliksirów.
  Gumochłony nie są groźne dla czarodziejów, chociaż podczas nieuwagi przy karmieniu gumochłon może pomylić palec ze sałatą i ugryzie. Niemniej jednak ugryzienie to nie jest w żaden sposób szkodliwe czy wyjątkowo bolesne.
  

• Langustynik ladaco - w skrócie nazywany po prostu ladaco. Jest to zwierzę lądowe, spotykane najczęściej na skalistych wybrzeżach Europy. Swoim wyglądem przypomina homara, ale pod żadnym pozorem nie powinno się go zjadać, ponieważ zjedzenie jego mięsa może wywołać wysoką gorączkę wraz z nieprzyjemnym zielonkawym zabarwieniem twarzy. Langustynik osiąga długość mniej więcej dwunastu cali i jest jasnoszary w ciemnozielone plamki. Żywi się głównie małymi skorupiakami.
  Chociaż ladaco nie jest raczej wyjątkowo agresywne, to jego ugryzienie może nieść bardzo nieprzyjemne skutki. Czarodziej, którego ugryzł langustyniuk, przez tydzień będzie mieć niesamowitego pecha. W tym okresie najlepiej jest się nie zakładać, nie spekulować i nie planować ważnych przedsięwzięć, gdyż wszystko i tak skończy się fiaskiem.
  

• Ognisty krab - nazwa tego zwierzęcia jest niezwykle myląca, gdyż w rzeczywistości przypomina bardziej żółwia niż kraba. Zamieszkują one głównie Fidżi, gdzie został stworzony dla nich specjalny rezerwat, który na celu miał ich ochronę, nie tylko przed mugolami, ale czarodziejami, którzy pokusili by się na ich ozdobione diamentami skorupy.
  Ogniste kraby mają własny system ochronny. Kiedy czują się zagrożone, z tylnej części ich skorupy wystrzeliwują płomienie, które mają na celu również odstraszenie napastnika. Stworzenia te można eksportować jako zwierzątka domowe, ale czarodziej wymaga do tego specjalnej licencji. W przeciwnym razie ministerstwo nakłada pieniężne kary.
  Dla czarodziejów ogniste kraby nie powinny stanowić trudnego przeciwnika. Proste zaklęcie Rictusempra sprawia, iż te przewracają się na skorupę, co umożliwi czarodziejowi szybką ucieczkę.
  

• Sklątka tylnowybuchowa - przypominają one blade, zdeformowane stworzenia, które w późnym stadium rozwoju przypominają homara bez skorupy. Sklątki są właściwie połączeniem kraba ognistego z mantykorą, tyle że nie mają głowy ani oczu - przez ich podłużne ciało trudno stwierdzić, gdzie znajduje się przód, a gdzie tył. Natura obdarzyła je wieloma odnóżami odrastającymi z różnych miejsc. Osobniki męskie mają kolec jadowy, zaś żeńskie otwór gębowy. Rosną nawet do dwóch i pół metra, żywią się krwią, w późniejszym wieku wykształcają chitynowy pancerz, który odbija większość uroków. Rozmnażają się i rosną bardzo szybko, niewiele jedząc w początkowym stadium rozwoju, mają skłonność do zabijania siebie wzajem, nierozdzielone. Nie bardzo wiadomo czym się żywią, prawdopodobnie krwią.
  

• Trzminorek - jest to mały, latający owad o szarej barwie i dużej ilości małych włosków. Zamieszkują one Północną Europę i przypominają żuki. Trzminorki wytwarzają syrop, który wywołuje melancholię. Jest on składnikiem eliksiru, który powstrzymuje histerię. Trzminorki nie są bezpośrednio niebezpieczne dla czarodziejów, nie atakują ich, ani nie są trujące. Niemniej jednak jeżeli trzminorek zagnieździ się w ulu, może mieć to zgubny skutek dla miodu. Natomiast w naturalnym środowisku gnieżdżą się w ciemnych miejscach. Szczególnie lubią dziuple i jaskinie.
  

• Żądlibąk - jest to australijski owad mierzący około pół cala długości. Barwa jego ciała jest mocno szafirowa. Na czubku głowy żadlibaka znajduje się para skrzydeł, która porusza się z taką prędkością, iż podczas lotu kręci się wokół własnej osi. Owad ten jest niezwykle szybki, przez co mugole nie są w stanie go dostrzec, a i czarodziejom nie zawsze to się udaje.
  Użądlenie żądlibąka objawia się najpierw zawrotami głowy, a potem lewitacją. Australijscy czarodzieje i czarownice czasami specjalnie doprowadzają do użądlenia, aby na chwilę odczuć jego skutki. Niestety, przy większej ilości użądleń, lewitacja może trwać kilka dni, a przy wyjątkowo silnych reakcjach alergicznych może wystąpić stała lewitacja.
  Żądlibąki nie są drapieżnikami, ale za to bardzo lubią różnego rodzaju nektary z kwiatów.
  

Stworzenia Czarnomagiczne

• Bazyliszek - nie bez powodu stwór ten nazywany jest “królem węży”. Bazyliszek jest olbrzymim wężem, który potrafi sięgać 50 stóp długości. Jego skórę pokrywają gadzie łuski o brudnej, szmaragdowej barwie. Posiada trójkątną głowę oraz żółto-zielone ślepia. Jego szczęki rozwierają się niezwykle szeroko i są wyposażone w gęsto umieszczone, długie i ostre kły. Bazyliszki posiadają również na głowie specyficzną narośl, która przypomina koronę. Stąd wziął się ich przydomek.
  Potwory te rodzą się z jaj kurzych, które zostały wysiedziane przez ropuchę. Są bezwzględnymi mordercami, a porozumieć się można z nimi jedynie przy pomocy mowy węży. Bazyliszki najczęściej uśmiercają na dwa sposoby. Po pierwsze, posiadają bardzo silny jad, który po wstrzyknięciu w ciało ofiary zabija w przeciągu kilku minut. Nie jest to spokojna i przyjemna śmierć. Drugim sposobem jest spojrzenie prosto w ich gadzie ślepia. Każdy, kto patrzy prosto w oczy tego wielkiego węża, poniesie natychmiastową śmierć. Wyjątek stanowi tutaj spojrzenie mu w oczy nie bezpośrednio. Jeżeli czarodziej dostrzega wzrok bazyliszka w lustrze, tafli wody albo poprzez inne obiekty (np. aparat fotograficzny), zostanie jedynie spetryfikowany, czyli zamrożony w swoim własnym ciele. Jedynym sposobem na pomoc spetryfikowanym jest podanie im specjalnego eliksiru z mandragor. Bazyliszki są mięsożerne i tak naprawdę zjedzą dosłownie wszystko, co ma w sobie mięso, w tym również człowieka.
  Stwory te są często utożsamiane z czarną magią, gdyż swego czasu były zwierzętami hodowanymi przez czarnoksiężników. Już w średniowieczu zakazano hodowli tych zwierząt. Zakaz ten jest aktualny po dzień dzisiejszy.
  

• Dementor - są strażnikami Azkabanu, uważane za najplugawsze stworzenia w świecie magii. Przypominają kształtem ludzi, nie mierzą więcej niż 3 metry, a ich kaptur zakrywa coś, co jest odpowiednikiem twarzy - błonę w miejscu oczu oraz otwór w miejscu ust. Spod szaty wystają tylko wyschłe, szare dłonie, podobne do człowieczych. Charakterystyczny jest ich chrapliwy, świszczący oddech. Dementorzy rozmnażają się niczym grzyby, w ciemnych, wilgotnych miejscach, tworząc zimną, gęstą mgłę. Ich pojawieniu towarzyszy zawsze oziębienie - w większej ilości zamrażają nawet otoczenie wokół siebie. Wysysają z okolicy szczęście, sprawiają, że ludzie czują się tak, jakby już nigdy więcej nie mieli być szczęśliwi, przypominając im ich najgorsze wspomnienia. Gdy dementor złoży na ustach swej ofiary "pocałunek", to wysysa mu duszę, co jednak nie jest równoznaczne ze śmiercią, a raczej pozbawieniem człowieczeństwa. Są ślepe, a swoje ofiary odnajdują po śladach pozytywnych uczuć. Jedynym zaklęciem, które na nie działa, jest zaklęcie Patronusa, jednak pomocna w przetrwaniu spotkania z nimi bywa również czekolada. Mugole i charłaki nie są w stanie ich zobaczyć, ale są podatni na ich działanie, poza tym ci drudzy mogą ich rozpoznać. Dementorzy nie mogą zostać zniszczeni, zaliczają się do istot amoralnych, które nigdy nie żyły i nie umrą. Można jednak ograniczyć ich liczbę.
  

• Gorgona - magiczne stworzenie, które spojrzenie zamienia wszystko w kamień. Znana z wierszyka Mirandy Goshawk. Łatwo ją rozpoznać po kłębowisku żmij w miejscu włosów, ostrych kłach oraz szponach, a także wielkich skrzydłach. Podobno pierwszą gorgoną była piękna i niewinna meduza, lecz stała się ofiarą nieodwracalnej klątwy, która zmieniła ją w monstrum.
  

• Inferius - bardzo trudno jest zaliczyć je do którejkolwiek ze znanych kategorii zwierząt. Inferiusy bowiem są, a raczej niegdyś były, żywymi ludźmi, którzy po śmierci zostali ożywieni przez czarodzieja. Stworzenie inferiusa jest już wiedzą należącą do niezwykle czarnej magii, budzącej grozę w wielu czarodziejach. Krótko mówiąc, inferiusy to ożywione trupy, które są pozbawione wolnej woli i nie są zdolne do samodzielnego myślenia, chociaż wedle niektórych źródeł potrafią mówić. Jedynym celem inferiusa było spełnianie rozkazów czarnoksiężnika, który powołał je do życia. Niedoświadczeni czarodzieje często mylą inferiusa z zombie. Inferiusy różnią się od zombie tym, że są posłuszne swemu stwórcy i zawsze wypełniają jego rozkazy. Z kolei zombie to typowo bezmyślne istoty, których celem jest wyłącznie zaspokajanie żądzy krwi poprzez konsumpcję świeżego ludzkiego mięsa lub mózgu. Nie uznają one żadnego autorytetu i nie są nikomu posłuszne.
  Walka z inferiusem nie należy do prostych. Stwory te są bowiem odporne na większość zaklęć. Avada Kedavra się ich nie ima, nie odczuwają bólu oraz nie krwawią. Natomiast panicznie boją się światła i ciepła, dlatego przydatne w walce z nimi mogą być zaklęcia, które odpowiadają za wytwarzanie światła (Lumos Maxima) i te, które wytwarzają ogień (Zaklęcie Szatańskiej Pożogi).
  

• Kania - prześliczna, jednak w rzeczywistości demoniczna istota, zlatująca na ziemię na chmurze i porywająca ze sobą niepilnowane dzieci. Jej łagodny, niemalże anielski wygląd i śpiewny głos kupują zaufanie nieroztropnych maluchów, co kosztuje je życie. Przy interwencji osoby dorosłej, kania ukazuje swą mroczną naturę i atakuje. Przysmakiem kani są małe dzieci.
  

• Kwintoped - stwór posiadający pięć nóg zakończonych zdeformowaną stopą. Ma czerwono-brązowe futro. Wedle legendy kwintopedy to zamienieni w potwory czarodzieje, jednak nigdy nie udało się potwierdzić tej historii. Urząd Kontroli Nad Magicznymi Stworzeniami wielokrotnie próbował złapać i odczarować te potwory, aby raz na zawsze rozwiać wszelkie wątpliwości, niestety nigdy nie wykazywały chęci współpracy. W związku z otaczającym ich mitem, według którego są to przeklęci członkowie rodu McBoon, zwie się ich także Włochatymi McBoonami.
  

• Śmierciotula - znana jest również pod nazwą Żywy Całun. Jest to niezwykle rzadko spotykane stworzenie, które zamieszkuje tylko tropikalne klimaty i uważane jest za jedno z najniebezpieczniejszych magicznych zwierząt. Śmierciotula przypomina czarną pelerynę o grubości około pół cala, chociaż jej gabaryty zwiększają się, jeżeli niedawno posiliła się. Zwierzę to aktywne jest w nocy i do tej pory nie udało się ustalić dokładnej liczby jej ofiar. Śmierciotula atakuje śpiących, niczego nie spodziewających się czarodziejów. Przykrywa ich całą sobą, po czym spokojnie konsumuje. Śmierciotule po swoim posiłku nie zostawiają absolutnie żadnego znaku. Zjadają ofiary w całości, po czym po prostu odlatują w poszukiwaniu kolejnej ofiary.
  

• Wiedźmy - jest to dzika istota, która wyglądem przypomina starowinkę. Przeważnie mają długi nos oraz równie długą i szpiczastą brodę, a ich twarz zdobią liczne brodawki. Wiedźmy posługują się magią, chociaż ich zaklęcia są zbliżone do magii trolli. Istoty te znane są również mugolom, chociażby dzięki baśni "Jaś i Małgosia", która wcale nie jest typowo mugolska. Wiedźmy można podzielić na kilka grup:
  
  - cmentarna - jak sama nazwa wskazuje, snuje się po cmentarzach i w ich okolicy. Rozgrzebuje groby i rozrzuca kości, by zwrócić na siebie uwagę, a wszystkich napotkanych ludzi atakuje i próbuje zaciągnąć pomiędzy mogiły.
  
  - grochowa - chadza po polach obsadzonych grochem, owinięta wysuszonymi pękami grochowin. Napotkanych dorosłych gryzie i dusi, zaś dzieci porywa i zjada w ukryciu.
  
  - jagodowa - ubrana w plecioną z leśnych roślin suknię, włóczy się po lasach i straszy dzieci zbierające jagody, zioła czy grzyby. Jeśli uda jej się niezauważenie podejść do ofiary, łapie ją za gardło i próbuje udusić.
  
  - piernikowa - udaje przemiłą, samotną staruszkę i chętnie zaprasza dzieci na ciasteczka do swej chaty. Dopiero po wciągnięciu ofiary do środka, atakuje i piecze ją, a później zjada.
  
  - żytnia - atakuje rolników za dnia. Przemyka wśród kłosów w białym odzieniu i na jej widok winno się paść na ziemię i czekać, aż zniknie. Jeśli nie wykona się tej czynności, wiedźma zaatakuje zuchwalca i połamie mu kończyny.
  

• Zombie - inaczej żywy trup, który niezwykle często mylony jest z inferiusem. Zombie występują tylko w południowej części Stanów Zjednoczonych. Zombie można rozpoznać po nieprzyjemnym, gnilnym zapachu oraz mocno rozkładającym się ciele. Stan rozkładu ciała zombie jest często tak zaawansowany, że obejmuje najgłębsze warstwy tkanek, prowadząc do poważnych uszkodzeń, jak utrata kończyn czy rozległych fragmentów skóry. Zombie przeważnie żywi się mózgami zwierząt, ale nie pogardzi również ludzkimi. Chociaż stworzenia te są niezwykle agresywne i nastawione na zabijanie, to biuro podróży TerrorTours oferuje wycieczki szlakiem zombie. Są to wycieczki przeznaczone dla tych, którzy chcą poczuć odrobinę dreszczyku emocji.
  

Widma i duchy

• Bogin - jest to dziwna i tajemnicza istota, bowiem nikt tak naprawdę nie wie, jaki bogin ma wygląd. Boginy zmieniają swój kształt w zależności od tego, kto czego najbardziej się obawia. Jest to ich jedyna forma obrony. Usiłują wzbudzić w przeciwniku strach i zmusić go do odejścia. Oprócz tego, są zupełnie nieszkodliwe. Boginy, wraz z przybraniem konkretnej formy, potrafią przejąć również umiejętności konkretnego zwierzęcia lub przedmiotu. Niemniej jednak są one znacznie słabsze. Przykładowo - jeżeli bogin zamieni się w dementora, nie będzie w stanie wyssać duszy, ale na pewno przywoła bardzo niemiłe wspomnienia, a w poważniejszych przypadkach doprowadzi do omdlenia.
  Boginy lubią zamieszkiwać ciasne, ciemne pomieszczenia, dlatego niezwykle często można spotkać je w szafach, komodach lub w biurkach. Bogin nie jest trudny do pokonania. Skutecznym zaklęciem w walce z nim jest Riddiculus. Zaklęcie to wymaga dobrej koncentracji oraz bogatej wyobraźni, jak i umiejętności zapanowania nad swoim strachem. Jednak samo zaklęcie nie wystarczy. Czarodziej musi wyobrazić sobie to, czego najbardziej się obawia w jakiejś zabawniejszej formie i pomocy zaklęcia zmusić bogina do przyjęcia właśnie takiego kształtu.
  Mugole czasami są w stanie dostrzec bogina, ale najczęściej uważają to za wytwór swojej wyobraźni.
  

• Ponurak - jest to widmo dużego, czarnego psa z żółtymi ślepiami. Jeżeli jakiemuś czarodziejowi ukaże się ponurak, jest to przepowiednia rychłej i najczęściej bolesnej śmierci. Jest to jeden z gorszych, o ile najgorszych omenów. Ponuraki same w sobie nie są agresywne, ale mogą co chwila ukazywać się temu czarodziejowi, którego koniec jest bliski. Najprawdopodobniej dlatego mało który czarodziej chce posiadać w swoim domu czarnego psa.
  

• Popiełek - cienkie, niewielkie, bladoszare węże o ognistych oczach, zrodzone ze zbyt długo płonącego, magicznego ognia. Żyją zaledwie godzinę, a w przeciągu niej szukają miejsca do złożenia jaj, po czym rozpadają się w popiół. Ich jaja, jeśli nie zostaną szybko znalezione, doprowadzają do pożaru, jeśli złożone zostały w pechowym miejscu. Przypominają ogniste kulki o średnicy ledwo centymetra. Są cennym składnikiem eliksirów, a także zjedzone (nie parzą gardła) stanowią najlepsze lekarstwo na malarię.
  

• Veehal - coś na wzór duszy zmarłego, magicznego stworzenia, które zginęło w męczarniach - a raczej jego spersonifikowanego strachu. Pojawia się ono zawsze po północy w okolicy, gdzie się narodziło i okrąża ją aż do wschodu słońca, snując się chaotycznie, ale przy okazji niezwykle wolno. Z wyglądu przypomina niebieskawą ośmiornicę z dziesiątkami cienkich macek, które nikną w miarę długości, a ich końce robią się transparentne; według niektórych zmieniając się nawet w dym - z jednym ogromnym okiem na szczycie prowizorycznej główki. Veehal ma zawsze ślepia stworzenia, z którego powstało. Pomimo tego iż nie ma otworu gębowego, w trakcie ataku potrafi wydać w trakcie ataku - jest to pełen bólu skowyt, który wwierca się w mózg i tworzy wewnątrz czaszki nieznośną, raniącą kakofonię. Ponadto potrafi posługiwać się iluzją w wyjątkowo mistrzowski sposób: traktuje wroga wyobrażeniem męczeńskiej śmierci w skórze magicznego stworzenia. Jeśli danemu czarodziejowi uda się przetrwać tę wizję albo wyrwać się z niej, zwykle veehal się ulatnia, ale za każdym razem takie przeżycie pozostawia ślad na psychice. Można go uspokoić i tym samym zniszczyć dopiero wtedy, kiedy od początku do końca przetrwa się całą iluzję, jaką zaserwuje.
  

Smoki

Chiński Ogniomiot

Czarny Hebrydzki

Długoróg rumuński

Norweski kolczasty

Opalooki antypodzki

Rogogon węgierski

Spiżobrzuch ukraiński

Szwedzki krótkopyski

Walijski zielony

Żmijoząb peruwański